Ποίημα της Μαρίνας Ζαπάντη - ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΓΓΕΛΑΚΗ-ΡΟΥΚ

ΑΤΙΤΛΟ

Με μάτια ηδονικά, φιλήδονα κυρίευσα κάθε κομμάτι σου.
Συνέθεσα εικόνα  εκστατική.
Μέχρι εκεί που φτάνουν τα δάχτυλα
και η δύναμη υποδουλώνεται στο άγγιγμα μας.
Μέχρι εκεί που μπορούμε να τεντώσουμε τις άκρες μας,
όπως  προστάζεις
και η μέση ακατάπαυστα λυγίζει στο παφλασμό των κυμάτων ή της ηδονής.
Πως να αντέξω την εγγύτητα των σωμάτων μας?
Ξεχνιέμαι, παραδίνομαι στο χάος, επανέρχομαι.
Φίλα με, πάρε με.
Τρέξε δυνατά μέσα μου.
Κρατάμε δυο ξίφη και δυο κύμβαλα.
Κρατάμε μαζί μια αγκαλιά, απουσία ζωής.
Με συνάντησες βυθισμένη μέσα στο όνειρο, το ένιωσες?
Ανασύρθηκα χάνοντας το σεινηρμό.
Τώρα το σώμα διαπερνά η θερμή ενέργεια του πάθους.
Με πόνεσες.
Σηκώνω τα βάρη της θύμισης σου γυμνή.
Γυμνή σαν ανθός λουλουδιού που μάδισε στον ψυχρό χειμωνιάτικο αέρα,
οκλαδόν καθισμένη πάνω στα σύννεφα με πέπλο ομίχλης
να βαραίνει την ατμόσφαιρα.
Το πέπλο της θύμισης αερικό είναι στον καπνό ομίχλης του ουρανού.
Δεν χόρτασα ακόμη τη δίψα της καρδιάς.
Ο κύκλος δεν κλείνει.
Μέσα στην απεραντοσύνη της ζωής, μιας ολάκερης ζωής
ποτέ δεν φτάνει να γεμίσει η απύθμενη λίμνη της ψυχής μας.

Ζαπάντη Μαρίνα, 

Σκάλα Κεφαλληνίας