Τα ιδιαίτερα Χριστούγεννα του μπάρμπα Πανώφ - Δρ. Γεράσιμος Τζιβράς | Λογοτεχνικό Δωδεκαήμερο Χριστουγέννων 2023

 Τα ιδιαίτερα Χριστούγεννα του μπάρμπα Πανώφ

 

Διαβάζοντας τον ΛΕΟΝΤΑ ΤΟΛΣΤΌΙ.

Απο την ποιητική μου συλλογή "ΠΟΙΗΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ ΣΤΗ ΛOΓΟY ΤΕΧΝΗ"

Κάποτε, κάπου, μιά φορά ήταν ένας τσαγκάρης,

Πανώφ τονε φωνάζανε, ήσυχος ογδοντάρης,

φτωχός όμως με υπομονή να ζει  σ'ένα δωμάτιο

μέσα στο ίδιο πάντα του μαυριδερό ιμάτιο.

Η αγαπημένη σύζυγος χρόνια πούχε πεθάνει

νοσταλγικά τη θύμιζε στον τοίχο ένα στεφάνι,

τα δε παιδιά του πρόκοψαν και φύγανε στα ξένα

κοιτώντας την κορνίζα της έλεγε, "Έχω εσένα".

Παραμονή Χριστούγεννα δίπλα στα ξύλα της φωτιάς

με σκέψεις που εχάνονταν στην αγκαλιά τσ’ Άγιας Νυχτιάς,

ξεφύλλιζε και διάβαζε τη Βίβλο μ'επιμέλεια

ήταν που το συνήθιζε, τούδιωχνε κάποια ατέλεια

Συνεπαρμένος εύχεται νάταν κι Αυτός εδώ,

όμως ο άσημος Πανώφ τι θάδινε εις το μικρό Χριστό;…

Ίσως κάποια ζεστή γωνιά στο νεογέννητο Παιδί,

κάποιο δώρο θα έβρισκε μέστο μικρό τσαρδί.

Μα ξαφνικά θυμήθηκε πως κάτω στη ντουλάπα

να προφυλάξει απ'τή φθορά μέσα σε μία κάπα

είχε τυλίξει δυό μικρά, όμορφα παπουτσάκια

στη Φάτνη θάβαζε πιό κει, δίπλα στα προβατάκια.

Μέστην επιθυμία του αποκοιμήθηκε βαθιά

κι ακούει αίφνης το Χριστό με μιά φωνή γλυκιά:

- "Μπαρμπα Πανώφ σε άκουσα όπως κάθε φορά,

στο μαγαζί σου αύριο κοίτα απ'την πόρτα την πλατιά,

περίμενε όλη μέρα εκεί, πρόσεξε που θα 'ρθώ

να με αναγνωρίσεις, γιατί αλλιώς να ξέρεις θα χαθώ."

Χριστούγεννα ανήμερα κι αυτός μετά την Εκκλησιά

στέκει στην πολυθρόνα του, πίσω απ'την πόρτα την πλατιά.

Ζητιάνοι, άρρωστοι χλωμοί περνούσαν μπρος στην πόρτα

που βόηθαγε ο κυρ Πανώφ κι εκεί στα παγωμένα χόρτα

στεκόταν μάνα να κρατά στα χέρια το μωρό της

γυμνά τα ποδαράκια του, οποία τραγικότης!

Φέρνει ο τσαγκάρης το κουτί πούχε τα παπουτσάκια

δώρο για το μικρό Χριστό μαζί με πραγματάκια

και τα φοράει στο παιδί, δεν είναι πιά ξυπόλυτο

το αίσθημα της προσφοράς του γίνεται απόλυτο...

Ύστερα ο κυρ Πανώφ πάει στο παραθύρι

να φτιάξει το σπιτάκι του, τόθελε μοναστήρι

τώρα που ο μικρός Χριστὸς θα ρχότανε στο σπίτι του

να τον τιμήσει, σεβαστεί σαν άγιο μαργαρίτη του.

Οι ώρες και οι άνθρωποι περνούσανε γοργά,

ο κυρ Πανώφ λυπότανε που εις το πουθενά

παρέμενε ο μικρός Χριστὸς, Χριστούγεννα ξημέρωνε απαλά,

ας ξέχναγε το όνειρο, τι σημασία είχαν αυτά…

Άξαφνα μέστη λύπη του τον ξύπνησε μία φωνή:

-"Εγώ ήμουν που επείναγα και μούδωσες να φάω,

με λήστεψαν, με χτύπησαν και μούπες, σε βοηθάω,

για τα παπούτσια ευχαριστώ, ήμουνα το μικρό παιδί!"

-"Ω, Θεέ μου" ψέλλισε ο Πανώφ κοιτώντας πάρα πέρα,

"ήταν εδώ ο μικρός Χριστὸς, ήτανε όλη μέρα!"

     

2022 ©G.T.