Όταν το ελατάκι έμαθε το ύστερα - Καλλιόπη Αγγελακοπούλου (Λογοτεχνικό Δωδεκαήμερο Χριστουγέννων 2022)

Όταν το ελατάκι έμαθε το ύστερα

(Απόσπασμα παραμυθιού)

Όλα ήταν ήσυχα το απόγευμα  μέσα στο  μεγάλο γιορτινό  σαλόνι . Ακόμη και τα παιδιά έπαιζαν ήρεμα, όταν το μικρό ελατάκι  άκουσε τη μαμά τους να τους λέει με σταθερή φωνή:
« Παιδιά αύριο το απόγευμα θα με βοηθήσετε να μαζέψουμε όλα τα στολίδια από το δέντρο και τα παιχνίδια . Θα τα τοποθετήσουμε προσεχτικά μέσα  στα κουτιά τους  και θα  τα φυλάξουμε στο υπόγειο  για τον επόμενο χρόνο».
Τα στολίδια κουνήθηκαν όλα μαζί  και τα παιχνίδια αναστέναξαν και άρχισαν αμέσως να αισθάνονται δυσφορία για το  χαμηλό φωτισμό  και την υγρασία του υπογείου. Τα λαμπιόνια κι αυτά λυπημένα, σταμάτησαν για λίγο να αναβοσβήνουν.
Η  μικρή Νένα  γεμάτη αγωνία τη ρώτησε και το ελατάκι  μαμά   δεν θα το κρατήσουμε; Όχι, απάντησε με κοφτή φωνή . Αργά αύριο  το βράδυ ο μπαμπάς σας θα το  αφήσει στο άχτιστο οικόπεδο δίπλα στον κάδο με τα σκουπίδια για να το πάρει  το πρωί το απορριμματοφόρο που θα περάσει.
Το ελατάκι ανήσυχο ρώτησε το σκύλο , τον Κούκι,, που κοιμόταν πάνω  στο παχύ χαλί του σαλονιού:« Τι είναι ο κάδος των σκουπιδιών»;
Ο Κούκι  δίστασε για λίγο και μετά του είπε :« Άσε καλύτερα να μη ξέρεις», το ελατάκι όμως επέμενε και τότε ο σκύλος του είπε: «Ότι στο κάδο με τα σκουπίδια οι άνθρωποι ρίχνουν τα πλαστικά και τα  πράγματα που δεν χρειάζονται».
«Και εγώ  είμαι ένα άχρηστο πράγμα»; ρώτησε ξανά.
«Όχι , είσαι το καλύτερο δέντρο που γνώρισα, όμως είσαι αληθινό, αν ήσουν πλαστικό θα σε κρατούσαν  και για τα επόμενα χρόνια», απάντησε χαμηλόφωνα.
«Τότε γιατί δεν αγοράζουν πλαστικά δέντρα», απόρησε το ελατάκι.
«Γιατί τα αληθινά είναι πιο ωραία ,στολισμένα δείχνουν μαγικά» , αποκρίθηκε .Το ελατάκι ταράχτηκε , η  καρδούλα  του σφίχτηκε και ένα κλαδάκι του δεν άντεξε και λύγισε.  Θυμήθηκε τότε τα λόγια της σοφής  κουκουβάγιας, της Τίνας, όταν της είχε αναφέρει με μεγάλη  χαρά και ενθουσιασμό ,  ότι θα ακολουθούσε τον μαγικό δρόμο των Χριστουγέννων:
«Είσαι πολύ μικρό ελατάκι μη βιάζεσαι  γιατί  δεν ξέρεις».
«Τι δεν ξέρω»,  την είχε ρωτήσει , και μπροστά στην επιμονή του, απάντησε ότι : «Τα Χριστούγεννα κρατάνε μόνο λίγες μέρες και ύστερα…», η φωνή της είχε  ραγίσει και ένα δάκρυ είχε κυλήσει στα μισόκλειστα μάτια της.« Κι ύστερα τι θα γίνει ύστερα»; την είχε ξαναρωτήσει.
«Άσε καλύτερα να μη ξέρεις», είχε απαντήσει αλλάζοντας κλαδί στο δέντρο.  Τώρα κατάλαβε δυστυχώς ότι  πλησίασε  η ώρα που θα μάθαινε:« Τι είναι το ύστερα»  και ότι όλη  η μαγική διαδρομή του θα  τελείωνε σιωπηλά σε ένα άχτιστο οικόπεδο, δίπλα σε ένα γεμάτο κάδο, περιμένοντας να φανεί  το απορριμματοφόρο. Συγκινήθηκε, αλλά κράτησε τα δάκρυά του.  Ήταν  πολύ μικρό  ακόμη   και δεν ήθελε να χαθεί χωρίς να μείνει τίποτε δικό του. Του  απέμενε μόνο λίγος  χρόνος  για να  ακολουθήσει   « το δικό του ύστερα», αλλά αρκετός   για  να γράψει ένα γράμμα που θα το έβρισκαν τα παιδιά την ώρα που θα μάζευαν από τα κλαδάκια του και το τελευταίο στολίδι .
Τότε παρακάλεσε το μικρό σκύλο να το βοηθήσει γιατί όπως ήταν φορτωμένο με τόσα στολίδια, δεν μπορούσε να κουνηθεί για να βρει χαρτί και μολύβι. Ο Κούκι κάθισε  στη καρέκλα που ήταν δίπλα του. Άρχισε να γράφει ότι του έλεγε όμως έκανε μεγάλη προσπάθεια για  να κρύψει την  ταραχή  και τη συγκίνησή του:
«Είμαι το δέντρο των Χριστουγέννων.  Είμαι ένα πραγματικό δεντράκι.  Βιαζόμουν να μεγαλώσω, για να ζήσω το όνειρο των Χριστουγέννων. Είμαι όμως  ακόμη πολύ μικρό. Μπορούσα να ζήσω πολλά χρόνια, να γεύομαι τον ήλιο, να ακούω τον αέρα να σφυρίζει, να βλέπω τα πουλιά να πετούν ελεύθερα, να λούζομαι στη βροχή και να γλιστράω στο απαλό χιόνι. Είχα ένα μοναδικό όνειρο: ήθελα να γίνω ένα δέντρο Χριστουγέννων, να προσφέρω χαρά, να ακούσω ευχές και να δω την χαρά και την ελπίδα να γεννιέται μέσα  στα μάτια των παιδιών. Δεν είμαι ένα απλό δέντρο. Είμαι ένα δέντρο σύμβολο. Σας αγάπησα όλους. Άκουσα με υπομονή τις ιστορίες σας και  τις ευχές σας ,τις κρυφές επιθυμίες σας, είδα τις σκανταλιές και τις ιδιοτροπίες   σας. Χάρηκα με τη χαρά και τον ενθουσιασμό σας και λυπήθηκα  για τις ατυχίες σας. Δεν σας ζητώ να με κρατήσετε στο υπόγειό σας. Θέλω να με φυλάξετε βαθιά μέσα στη καρδιά σας. Τα κλωνάρια μου να σας αγκαλιάζουν σφιχτά τις κρύες νύχτες του χειμώνα. Κρατήστε μια μικρή πευκοβελόνα μου σε ένα μικρό κουτάκι , μέσα στο συρτάρι σας μαζί με τις ευχές σας. Εγώ, θα είμαι  χαρούμενο, γιατί είμαι αληθινό, σαν τη αλήθεια των Χριστουγέννων. Είμαι ένα δέντρο γεμάτο αγάπη».   Σας ευχαριστώ.
Ο Κούκι έκλεισε προσεχτικά το φάκελο και  ύστερα φώναξε τον Άλεξ, το μικρό πουλάκι της αγάπης,  και του ζήτησε να βάλει  το γράμμα με το ράμφος του στη πιο ψηλή κορυφή του δέντρου, δίπλα στο αστέρι που έλαμπε . Τα λαμπιόνια άναψαν όλα μαζί. Τα στολίδια έλαμψαν και τα προσωπάκια και οι καρδιές των παιδιών φωτίστηκαν για ένα ακόμη βράδυ.
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΥΓΕΙΑ ,ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΙΑ ΓΙΑ  ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Καλλιόπη Αγγελακοπούλου

*ΣΗΜΕΙΩΜΑ: Απόσπασμα από το παραμύθι μου : «Το δέντρο των Χριστουγέννων που ήθελε να ζήσει».