Αϋπνίες με ταλαιπωρούσαν το τελευταίο διάστημα, μετά από τα τελευταία γεγονότα...
Η καθημερινή βόλτα στην αμμουδιά ξυπόλητη ήταν για μένα μία απελευθέρωση, μετά από τόσο καιρό ένιωθα και πάλι ελεύθερη.
Η αμμουδιά στρωμένη με απαλή σαν βελούδο άμμο χαράζοντας επάνω της, τις πατημασιές με το κύμα να τραγουδά θεϊκούς ήχους και το απαλό αεράκι δροσερό να μου ξυπνά το μυαλό και να μου θυμίζει την ελευθερία μου.
Ήθελα να ξεχάσω ... να τ'αφήσω όλα πίσω μου. Περπατώντας στην άμμο σκεπτόμουν διαρκώς ό,τι πέρασα... η άμμος χρύσιζε μία απέραντη παραλία χωρίς πέτρες, χωρίς εξογκώματα μόνον πατημασιές.
Έτρεχα ήθελα να νιώσω την απόλυτη ελευθερία και την χαρά που ένιωθα, σκόνταψα και έπεσα κάτι βρήκε το πόδι μου, στην πλάτη μου ένιωσα κάτι σκληρό να με πονάει έντονα σηκώθηκα και γύρισα να δω τι ήταν κάτι θαμένο μέσα στην άμμο.Το πήρα στα χέρια μου έτρεξα προς το σπίτι με αγωνία να το ανοίξω.
Ένα ρίγος ένιωσα να με διαπερνά σε όλο μου το κορμί το ανασήκωσα δεν ξέρω γιατί αλλά μία σκιά από τις μνήμες μου, μου ήρθε πάλι στο μυαλό. Άρχισα να τρέχω σαν τρελή να φθάσω γρήγορα στο σπίτι να το ανοίξω μήπως...δεν ξέρω τι ήλπιζα
τρέχοντας και σκουντουφλώντας εδώ κι εκεί έφθασα πήρα ένα εργαλείο και το χτυπούσα ανελέητα λες και θα μου μιλούσε, από την μανία μου κατάφερα και το άνοιξα
Ένα από την αλμύρα της θάλασσας κιτρινισμένο φαγωμένο χαρτί με σκόρπιες μισοσβησμένες λέξεις που δεν έβγαζαν νόημα και μια ξεθωριασμένη φωτογραφία με την εικόνα μιας νεαρής κοπέλας ντυμένη νύφη, ήταν πανέμορφη!
Στο κουτί με κάποιο αιχμηρό αντικείμενο ήταν χαραγμένο το έτος 1943 σαν να ήθελε να μην το σβύσει ο χρόνος Κάθισα σε ένα σκαμνί που υπήρχε στην άκρη του δωματίου και προσπαθούσα να σκεφτώ.
Έπρεπε να ανέβω στην πόλη να ψάξω να ρωτήσω να μάθω
Τα χρόνια αυτά, πικρά χρόνια για όλους, έκρυβαν πράγματα για να τα βρουν οι νεότεροι για να μείνουν χαραγμένα για πάντα στην μνήμη μας
Έπρεπε να ψάξω το ταξίδι ξεκινούσε...
Σπυριδούλα Ραφτοπούλου
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Περιμένουμε τις απόψεις σας!