Ξύπνησα νωρίς. Ήθελα τόσο να κάνω μια βόλτα στην παραλία. Εκεί όπου πήγαινα παιδί, να ηρεμήσω από τις σκοτούρες της καθημερινότητας. Να σκεφτώ, να πάρω τις αποφάσεις μου, χωρίς να ακούω γκρίνιες. Μπήκα στο αμάξι μου και πήρα το δρόμο για την αγαπημένη μου παραλία. Ο ήλιος δεν είχε βγει ακόμα. Έτσι περπατούσα άνετα. Έβγαλα τις σαγιονάρες και περπατούσα ξυπόλητη. Τα πόδια μου βυθιζόταν στην άμμο, ώσπου κάτι ένιωσα ότι πάτησα. Κάτι σκληρό. Έσκυψα, και είδα….ήταν ένα μεταλλικό κουτί. Το άγγιξα και το πήρα στα δυο μου χέρια. Κάτι μέσα μου, μου έλεγε ότι πρέπει να το ανοίξω. Τα χέρια μου έτρεμαν. Κοίταξα τριγύρω. Ήμουν μόνη. Πήρα την απόφαση «θα το ανοίξω» φώναξα να το ακούσω.
Το άνοιξα και έμεινα με τα μάτια ορθάνοιχτα. Μια παλιά ασπρόμαυρη φωτογραφία. Ξεφτισμένη στις άκρες. Απεικόνιζε μια νέα, όμορφη γυναίκα με κατσαρά μαλλιά, μάτια φωτεινά και χείλη έτοιμα να σου μιλήσουν … παραξενεύτηκα «πως βρέθηκε το κουτί αυτό στην παραλία; Το ξέχασε παραθεριστές; Η έγινε ναυάγιο πριν πολλά χρόνια και το ξέβρασε η θάλασσα σε τούτη την παραλία; Αυτά αναρωτιόμουν και προσπαθούσα να βρω απάντηση. Το βλέμμα μου έπεσε στο πίσω μέρος της φωτογραφίας. «Μια αφιέρωση» μουρμούρισα. Άρχισα να τη διαβάζω από μέσα μου. Συγκινήθηκα. Τα δάκρυα μου, μου έγλυφαν το πρόσωπο. Ένιωσα λύπη. Ο κάτοχος της είχε χάσει την μητέρα του. Η αφιέρωση περιλάμβανε λόγια καρδιάς.
«Δεν θα το αφήσω θαμμένο στην άμμο το εύρημα μου. Όχι δεύτερη απώλεια δεν θα νιώσεις» είπα και απευθύνθηκα στη γυναίκα της φωτογραφίας. Ένιωθα ότι με άκουγε. Δεν έκανα λάθος, γιατί μου φάνηκε να χαμογελά». Έβαλα τη φωτογραφία πάλι μέσα στο σκουριασμένο μεταλλικό κουτί. Επέστρεψα σπίτι με το θησαυρό στα δύο μου χέρια. Καθάρισα το εσωτερικό του κουτιού. Στην εξωτερική πλευρά, έκανα ντεκουπάζ. Το έκανα πολύ όμορφο. Έβαλα τη φωτογραφία μέσα, όπως ήταν και τοποθέτησα το κουτί πάνω στο σκαλιστό τραπεζάκι του σαλονιού. Το επόμενό μου βήμα… θα γράψω ένα διήγημα με τίτλο «Η γυναίκα της φωτογραφίας».
Θωμαή Τσιμερικα
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Περιμένουμε τις απόψεις σας!