Χριστουγεννιάτικες ιστορίες - Νικολέττα Τρίψα (Λογοτεχνικό Δωδεκαήμερο Χριστουγέννων 2020)

“Ο ποντικούλης Μινού”

Οι μέρες των Χριστουγέννων έφταναν, μα ο μικρούλης ποντικός Μινού δεν ήταν χαρούμενος. Οι εφημερίδες που οι γονείς του είχαν ροκανίσει, κόντευαν να τελειώσουν. Ο πατέρας του φοβόταν πως δεν θ' άντεχαν το φετινό κρύο. Δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια του Μινού. Τυλίχτηκε με το κασκόλ του, φόρεσε το τρύπιο του σακάκι και με τα λιωμένα του μποτάκια βγήκε έξω στο χιόνι. Ήθελε να σκεφτεί τί μπορούσε να κάνει για ν΄αλλάξει την κατάσταση. Τότε ήταν που σαν σίφουνας  πέρασαν τα ξωτικά από μπροστά του, μεταφέροντας την αλληλογραφία του Άι Βασίλη. Ο σάκος τους ήταν τρύπιος και τα γράμματα σκορπίζονταν ξοπίσω τους. Ο Μινού, χωρίς δεύτερη σκέψη, τα μάζεψε ένα ένα. Με αποφασιστηκότητα τα κουβάλισε δεμένα μ' έναν σπάγκο... όοοχι στο σπίτι του, αλλά έως το σπίτι του Άι- Βασίλη. Ο Άι- Βασίλης εντυπωσιάστηκε με την πράξη του ποντικούλη μας. Και τον αντάμειψε με παχιές κουβέρτες και στοίβες εφημερίδων, κάνοντάς τον ευτυχισμένο.

Τα κουραμπιεδάκια & το μυστικό της Χριστουγεννιάτικης νύχτας

  

Ήταν παραμονή Χριστουγέννων κι ο παππούς  Δον  Κουραμπιεδόν βρισκόταν στο κέντρο της πιατέλας περιτριγυρισμένος από τα εγγονάκια του, τα κουραμπιεδάκια. Απόψε ο παππούς  Δον Κουραμπιεδόν θα τους αποκάλυπτε το μυστικό της Χριστουγεννιάτικης νύχτας. 

Όσα κουραμπιεδάκια κατάφερναν να μπουν στο μαγικό κουτί του Άη-Βασίλη θα ήταν εκείνα που θα φρόντιζαν να κρατήσουν ζωντανή τη μαγεία των Χριστουγέννων. Η αφράτη τους άχνη θα μεταμορφωνόταν σ' ένα λευκό, βελούδινο πέπλο που θα τύλιγε την χώρα των ανθρώπων.  - “Το χιόνι είναι αυτό που φέρνει τη μαγεία στις παιδικές ψυχούλες, μικρά μου κουραμπιεδάκια!”  “Σκορπίζει σα χρυσόσκονη στον αέρα χαρά κι ελπίδα στην ανθρωπότητα. Κι έτσι όπως τα μάτια των ανθρώπων χαζεύουν από το παράθυρο τις νιφάδες να στροβιλίζονται στον ουρανό, λαχταρούν να δουν για μια φορά μονάχα, τον Άη- Βασίλη να καταφτάνει με το έλκυθρο του.  Ν' αναγνωρίσουν στο πρόσωπό του την αγάπη. Κι όσο κι αν μεγάλωσαν να μην πάψουν ποτέ να πιστεύουν.” Τέτοια αξία κουβαλούσε η γενιά των κουραμπιέδων κατά τα λεγόμενα του παππού Δον Κουραμπιεδόν.

Ύστερα τ' απογυμνωμένα κουραμπιεδάκια θα μεταμορφώνονταν σε ξωτικά, άριστους βοηθούς του Άη -Βασίλη, ετοιμάζοντας όμορφα και ξεχωριστά δώρα για επιμελή και φρόνημα παιδιά. Μα και για όσα ήταν λιγουλάκι άτακτα, κάποιο δωράκι είχαν φροντήσει να τους στείλουν, δίνοντάς τους μια ευκαιρία για του χρόνου. 

Όλα τα κουραμπιεδάκια είχαν πασπαλιστεί με μπόλικη άχνη ζάχαρη κι έτσι καλοντυμένα περίμεναν να υποδεχτούν τον Άη- Βασίλη. Λαχταρούσαν απόψε να βρεθούν στην χούφτα του Άη- Βασίλη, για να γίνουν κομμάτι μιας γλυκιάς ιστορίας.