Τα κάλαντα
κρατώντας ένα τρίγωνο στο χέρι
μες στο χιονιά σιμά στο μεσημέρι
ήρθε για να τα πει μικρό σπουργίτι!
Φορούσε στο κορμάκι του ένα τσίτι,
ξεκάλτσωτο στης παγωνιάς τ’ αγέρι
της γέννησης να ψάλλει το χαμπέρι,
βήχοντας σα να πέρναγε κοκίτη!
Και μπάσαμε το σπουργιτάκι εκείνο
στο τζάκι μας κοντά να μας τα πει
κι αντί σπουργίτι ακούμε ένα σπίνο,
που γέμιζε την άχαρη σιωπή
κι η μάνα μου το σπίνο τον πιέζει
και βάνει κι άλλο πιάτο στο τραπέζι!
ξεκάλτσωτο στης παγωνιάς τ’ αγέρι
της γέννησης να ψάλλει το χαμπέρι,
βήχοντας σα να πέρναγε κοκίτη!
Και μπάσαμε το σπουργιτάκι εκείνο
στο τζάκι μας κοντά να μας τα πει
κι αντί σπουργίτι ακούμε ένα σπίνο,
που γέμιζε την άχαρη σιωπή
κι η μάνα μου το σπίνο τον πιέζει
και βάνει κι άλλο πιάτο στο τραπέζι!
Γεώργιος Παπασταθόπουλος
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Περιμένουμε τις απόψεις σας!