ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ - Ποίημα Κατερίνας Μέτσιου

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Το μυστικό μου έκρυψα στην τσέπη μου και πάω,
όπου αρχίζει η ζωή αρχίζω να ρωτώ.
Στην πέρα χώρα την παλιά τα νοίκια μου ζητάνε
μα έχω εγώ αντίδωρο από καλό καιρό.
Από καιρό κρυστάλλινο μαντάτα ελπιδοφόρα,
από ημέρες γυάλινες πίστης ανταμοιβή
κι όσοι πουν πως κιότεψα και τώρα απορούνε
δεν έχουν δει  τον στεναγμό πως γίνεται πηγή.
Είναι πηγή η αγάπη Του, η αγάπη καθενός μας,
πηγή εξόριστη μακριά, στα όρη στα βουνά,
με μια μάνα που γεννά αποβραδίς το χάος
μα το βυζαίνει ως το πρωί και γίνεται πνοή.
Την είδα την αγάπη Του, την αγάπη ολονών μας,
σε κάτι σύρματα πουλιά που φεύγανε για αλλού,
μου είπαν πως δεν χάθηκε πως πάντα ζει εντός μας,
όσες κλωτσιές κι αν δώσουμε αυτή θα αναστηθεί.
Θα αναστηθεί στα έλατα, θα αναστηθεί στα δάση,
σε έναν κόσμο άμοιρο θα γίνει ριζικό
κι είναι αυτό το μυστικό που κουβαλώ στην τσέπη
κι όπου αρχίζει η ζωή αρχίζω να απαντώ.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΕΤΣΙΟΥ