Κόκκινο χιόνι - Ποίημα Πολυξένης Ζαρκαδούλα

ΠΟΛΥΞΕΝΗ ΖΑΡΚΑΔΟΥΛΑ

Κόκκινο χιόνι

Λευκό κι απαλό που πέφτει το χιόνι κι είναι τόσο όμορφο

να το βλέπει κανείς, να το νοιώθει επάνω του, να το αγγίζει!

Σαν βγαίνω για λίγο στο μπαλκόνι και το νοιώθω να με χτυπά

μου έρχονται στο νου τα χρόνια που πέρασαν από πάνω μου

κι είναι τόσα πολλά κι ακόμα πιο σκληρά τα σημάδια που άφησαν.

Ο χιονάνθρωπος που στέκεται στην αυλή του σπιτιού μου

κάθεται χαμογελαστός και σα να τον βλέπω να με κοροϊδεύει

για τα μονοπάτια που ακολούθησα και τις επιλογές που έκανα στη ζωή μου

για τους ανθρώπους που λάτρεψα και όλα τους τα 'δωσα

για τις πληγές που αυτοί μου άνοιξαν κι εγώ έτρεχα να επουλώσω.

Αντίθετα, εδώ, μέσα έχει ζεστασιά, θαλπωρή κι αγάπη, έχει όσα ζητάει η ψυχή μου

νοιώθω ασφάλεια, σταθερότητα, νοιώθω δυνατή και σίγουρη

- δεν φοβάμαι να κάνω όνειρα, να φωνάξω, να κλάψω.

Όμως, φοβάμαι να ξαναβγώ εκεί έξω, να ξαναβγώ στον κόσμο, στο φως

φοβάμαι τους ανθρώπους, να δεθώ και να τους εμπιστευθώ ξανά.

Όλες οι επιθυμίες και τα θέλω μου στοίχειωσαν τα πάντα μέσα και γύρω μου.

Τα ακριβά άλλοτε αντικείμενα τώρα στέκουν απεναντί μου 

να μου θυμίζουν πως σαν κι αυτά η ζωή μου κάποτε είχε λάμψη κι αγάπη

πριν τις ξεθωριάσουν ο χρόνος, οι κακουχίες και οι λάθος επιλογές

πριν όλα γυρίσουν ανάποδα και αλλάξουν τον κόσμο μου.

Είναι, άραγε, τα χρόνια που πέρασαν και το κορμί υπό το βάρος το γέρασαν;

Είναι, άραγε, οι στενοχώριες και οι σκέψεις που σκιάζουν την ψυχή μου;

Είναι, άραγε, η ζωή που τα φέρνει έτσι ώστε να ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα εμπόδια που αυτή βάζει για να μας κάνει πιο δυνατούς, πιο ρωμαλέους;

Ή μήπως είναι οι άνθρωποι που έχουν μάθει να πληγώνουν ο ένας τον άλλον;

Ξαφνικά μέτά απ' όλες αυτές τις σκέψεις, όσο χαζές κι αν φαίνονται,

βλέπω κόκκινες μπάλες να πέφτουν, όλα σιγά σιγά βάφονται κόκκινα!

Κόκκινες χιονόμπαλες πέφτουν, σα να στάζει αίμα ο ουρανός

σα να κλαίει μαζί μου κι αυτός για όσα έζησα, για όσα μέσα μου έθαψα.

Όλα στάζουν αίμα, κλαίνει τα πάντα γύρω μου- κόκκινα δάκρυα με πλημμύρισαν!

Το τοπίο από άσπρο έγινε κόκκινο, ένα τόσο έντονο κόκκινο σαν όσα πόθησε η ψυχή μου κάποτε να ζήσει σαν μια κόρη που απεγνωσμένα ψάχνει την αγάπη να βρει

και ξαφνικά η καρδιά μου θυμήθηκε πως πρέπει να ζήσει, να βγει εκεί έξω,

ν' αντιμετωπίσει τους ανθρώπους ξανά!