ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΠΡΟΣΜΕΝΟΥΝ - Ποίημα της Ελένης Οικονόμου

ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ ΑΥΤΩΝ ΠΟΥ ΠΡΟΣΜΕΝΟΥΝ 

Να ’μουν σαν τ’ αστέρι τ’ ουρανού 

της ταπεινής γιορτής ο ταχυδρόμος 

απ’ τους κάμπους ως τα χιόνια του βουνού 

για ν’ αρχίσει φωτεινά ο χρόνος.  

Να ’μουνα της κόρης τ’ αλεξανδρινά 

στο ιερό κοντά που τα ’χε αφημένα 

δώρα αγριόχορτα στου δρόμου τη γωνιά 

π’ ώσπου να γυρίσει τα ’βρε ρόδιν’ ανθισμένα.  

Να ’μουν ο τσοπάνης της χαράς 

που φυλά ευλαβικά τα πρόβατά του 

μα τη νύχτα της μεγάλης προσφοράς 

να ξεφύγουν τα αφήνει απ’ την καρδιά του. 

Να ’μουνα της πόλης ο φτωχός 

και του παλιού χωριού ο ξένος 

που πανώριος σαν μικρός Χριστός 

μέσα σε φιλόξενη φωλιά κοιμάται καλεσμένος. 

Να ’μουν σαν τ’ αστέρι τ’ ουρανού 

της ταπεινής γιορτής ο ταχυδρόμος 

απ’ τους κάμπους ως τα χιόνια του βουνού 

για ν’ αρχίσει φωτεινά ο χρόνος. 

Ελένη Οικονόμου