Χριστούγεννα - Ποίημα της Βαρβάρας Κατσιάνου

Χριστούγεννα

Άναψαν φώτα μέσα στης νύχτας την σκοτεινιά

άστραψαν φωτίζοντας τον θόλο του ουρανού

απλώθηκε πέπλο γαλήνης!Γύρω, βαθιά σιωπή.

Δεν είσαι μόνος μια τέτοια μέρα την μοναξιά

που την καρδιά μαραζώνει,διώξτην μακριά .

Κοίτα,φαναράκια στο βάθος παιδάκια βαστούν

και με γλυκιές φωνούλες,συντροφιά σου κρατούν

με τον χαμηλό φωτισμό τους σε φωτίζουν αμυδρά.

Δεν είσαι μόνος μια τέτοια νύχτα κοίτα ψηλά!

Φαναράκια ελπίδες εκεί στην προσμονή σου

ελπίδες πολύχρωμες,για τον νέο κόσμο που θέλεις

Ελπίδα ανάστασης ,ανάταση ψυχής,γεννιέται δειλά.

Η ψυχή σου πουλί, ελεύθερα λαλεί, ανυμνεί την πλάση.

Τον ουρανό προσεγγίζεις,τ΄αστέρια,θωρειίς τον πλάστη

πανέμορφα τ΄άστρα στο στερέωμα ,άστρα ελπίδες μοιάζουν

σαν ψυχές φτερουγίζουν γίνονται πουλιά!Πετούν με βιάση!

Τί νάναι εκείνο που κάνει τόσο ξεχωριστή την μέρα αυτή;

Μήπως είναι η αγάπη ,μήπως που ξαναγεννιέται η ελπίδα

για ένα καινούργιο,πιο όμορφο κόσμο που θα λείπει η βία;

Μήπως τ΄αστέρι που στην Βηθλεέμ οδηγεί;Οδός,ορατή!

Βαρβάρα Κατσιάνου