Ο «ΚΕΦΑΛΟΣ - Το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς» έχει ξεκινήση μία νέα δράση με τίτλο: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ» και προσκαλεί όλους τους Λογοτέχνες, Ποιητές και Συγγραφείς να συμμετάσχουν σ' αυτήν. Σκοπός της εν λόγω δράσης είναι η προβολή μέσω αφιερωμάτων και συνεντεύξεων των σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών, Ποιητών και Συγγραφέων, είτε έχουν εκδώσει κάποιο βιβλίο είτε όχι και η δημιουργία του πρώτου τόμου της «Ηλεκτρονικής Εγκυκλοπαίδειας των Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών», η οποία θα συσταθεί σε μία ανεξάρτητη ιστοσελίδα με τη μορφή ηλεκτρονικών τόμων και την έκδοση δωρεάν e-book.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΡΕΝΙΑ ΠΑΠΑΜΑΤΘΑΙΟΥ
1. Αν έπρεπε να δώσετε έναν ορισμό για τη λογοτεχνία, ποιος θα ήταν αυτός;
Είναι μία από τις «καλές τέχνες», η οποία χρησιμοποιεί ως εκφραστικό μέσο τον λόγο.
2. Τι μπορεί να προσφέρει η λογοτεχνία στο σύγχρονο άνθρωπο;
Κατ’αρχάς προσφέρει «αισθητική απόλαυση», αφυπνίζει τις ελπίδες και τις αναζητήσεις του και τον εισαγάγει με ευχάριστο τρόπο στην διαδικασία της γνώσης. Του γονιμοποιεί το μυαλό και τον καλλιεργεί ψυχαγωγώντας. Του δίνει την δυνατότητα να δραπετεύει από την πραγματικότητα και να σπάει τα φυσικά σύνορα ενώνοντας το ιδεατό με το ρεαλιστικό.
3. Η ποίηση στις ημέρες μας δεν έχει τη θέση που κατείχε παλαιότερα. Για ποιο λόγο πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό και πως θεωρείτε ότι θα είναι το μέλλον της;
Γιατί η αγωνία για την καθημερινότητα καταπίνει το συναίσθημα και η ποίηση απευθύνεται σ’ αυτό και όχι στη λογική. Πώς θα είναι το μέλλον δεν ξέρω αλλά εύχομαι ν’ αλλάξει αυτό και να κοιτάζουμε περισσότερο το φεγγάρι απ’ όπου πηγάζει η ποίηση.
4. Και τώρα μία δύσκολη ερώτηση. Τι σημαίνει για σας ποίηση;
Όνειρο, απόδραση, σφιχταγκάλιασμα με τη ψυχή.
5. Πότε ξεκινήσατε ν’ ασχολείστε με την τέχνη του λόγου και ποιος ήταν ο λόγος που σας παρότρυνε;
Από πολύ νωρίς. Τα μαθητικά χρόνια. Η επιθυμία να βρίσκομαι μέσα σ’ έναν κόσμο αποκλειστικά δικό μου με όρους και κανόνες κατανοητούς.
6. Γιατί γράφετε;
Όταν πλημμυρίζω συναισθήματα θέλω να τα ακουμπάω στο χαρτί, το οποίο δέχεται αδιαμαρτύρητα τις ανησυχίες μου. Επίσης το γράψιμο χαρίζει την αίσθηση φυγής από την πραγματικότητα και κυρίως την ελευθερία στην έκφραση.
7. Ποια είναι η πηγή της έμπνευσής σας;
Πολλές: ένα ταξίδι, ένα βιβλίο, ήχοι, μία έντονη στιγμή, μία λέξη στον δρόμο, μία εικόνα στο μετρό… οτιδήποτε αρκεί να είσαι ανοιχτός εκείνη την ώρα να δεχτείς το ερέθισμα.
8. Με ποιο λογοτεχνικό είδος ασχολείστε περισσότερο;
Αυτήν την περίοδο με το μυθιστόρημα. Ανέκαθεν όμως με όλα σχεδόν τα είδη: διήγημα, νουβέλα,θεατρικούς μονολόγους, μονόπρακτα.
9. Μιλήστε μας για το λογοτεχνικό σας έργο.
Τα κείμενά μου κυρίως δεν εξυπηρετούν κάποιον σκοπό, για παράδειγμα την πληροφορία για κάποιο θέμα. Είναι μυθοπλαστικά εμπεριέχοντας κάποιες φορές πραγματικά ή ιστορικά γεγονότα. Ανταποκρίνονται στους σύγχρονους, συνήθως, προβληματισμούς και απεικονίζουν παραστατικά τη ζωή.
Οι ήρωες είναι συνηθισμένοι και καθημερινοί, χωρίς τίποτα το “ηρωικό”.
Αποκαλύπτουν τη ψυχολογία τους, κυρίως μέσω των πράξεών τους, Περιγράφουν με πιστότητα και αληθοφάνεια την εξωτερική πραγματικότητα..Αυτό επιτυγχάνεται με εκτενείς περιγραφές χώρων, αντικειμένων, ανθρώπων. Επίσης χαρακτηριστικό των έργων μου ειναι οι συνεχείς ανατροπές, κρατώντας έτσι από την αρχή μέχρι το τέλος το ενδιαφέρον του αναγνώστη..
Το βιβλίο καταπιάνεται με μια σκληρή υπόθεση, θανάτου, νεαρού ατόμου από ναρκωτικά, και το πείσμα της μάνας να βρει τους υπαίτιους. Ο αγώνας της έχει σαν αποτέλεσμα την συναισθηματική της συντριβή, αλλά στο τέλος καταφέρνει να μετατρέψει την εκδίκηση σε προσφορά αγάπης. Κι εδω υπάρχουν έντονα μίση, ίντριγκες καλά κρυμμένα μυστικά, εγκλήματα και τιμωρίες, όπως και πολλές ανατροπές.
Οι ήρωες είναι συνηθισμένοι και καθημερινοί, χωρίς τίποτα το “ηρωικό”.
Αποκαλύπτουν τη ψυχολογία τους, κυρίως μέσω των πράξεών τους, Περιγράφουν με πιστότητα και αληθοφάνεια την εξωτερική πραγματικότητα..Αυτό επιτυγχάνεται με εκτενείς περιγραφές χώρων, αντικειμένων, ανθρώπων. Επίσης χαρακτηριστικό των έργων μου ειναι οι συνεχείς ανατροπές, κρατώντας έτσι από την αρχή μέχρι το τέλος το ενδιαφέρον του αναγνώστη..
10. Πείτε μας λίγα λόγια για το τελευταίο σας βιβλίο που έχει τίτλο: «Ο ΦΑΚΕΛΟΣ (μπήκε στο αρχείο)».
11. Ποια είναι η αγαπημένη σας ώρα μέσα στην ημέρα που κάθεστε και γράφετε;
Πέντε με εννέα το πρωί και δέκα το βράδυ με δύο το πρωί.
12. Πως είναι η ζωή ενός λογοτέχνη στα χρόνια της κρίσης;
Ιδιαίτερα φορτισμένη συναισθηματικά, όπως όλων μας, και με πολύ δουλειά.
13. Πως θα χαρακτηρίζατε τη λογοτεχνική παραγωγή σήμερα;
14. Ποιο θεωρείτε πως είναι το μυστικό της επιτυχίας ενός Best Seller;
Θα σας απαντήσω με ερώτηση. Με ποιο κριτήριο καθορίζεται ένα λογοτεχνικό έργο best seller; Ποιοι είναι οι παράμετροι;
15. Αν έπρεπε να επιλέξετε ανάμεσα στο έντυπο ή στο ηλεκτρονικό βιβλίο, εσείς ποιο θα επιλέγατε;
Σ αυτόν τον τομέα είμαι κλασική. Το έντυπο. Πολλές φορές όμως, με την ίδια ικανοποίηση, έχω διαβάσει ηλεκτρονικό βιβλίο.
16. Ποια συμβουλή θα δίνατε σ’ ένα νέο λογοτέχνη;
Όχι προχειρότητα, πολύ δουλειά, πολύ δουλειά και σεβασμό στον αναγνώστη.
17. Τώρα ας περάσουμε στην πλευρά του αναγνώστη. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε;
Δύο νέων ανερχόμενων συγγραφέων και πολύ αξιόλογων: Πέμη Γκανά: “KAIRLOV” και Εθύμη Καλομοίρη: “Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΑΓΑΠΑΕΙ ΤΙς ΑΛΗΘΕΙΕΣ”
18. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Ενδεικτικά:Ν.Καζαντζάκης.Μ.Καραγάτσης.Α.Παπαδιαμάντης.Φ.Ντοστογιεφσκι. Ε.Χεμινγουέι.Σ.Φροϋντ. και τόσοι άλλοι Έλληνες και ξένοι...
19. Ποια είναι τ’ αγαπημένα σας βιβλία;
ΜΕΓΑΛΗ ΧΙΜΑΙΡΑ-ΑΔΕΡΦΟΦΑΔΕΣ-ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ.
20. Τελευταία ερώτηση. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια στο χώρο της λογοτεχνίας;
Όσο οι αναγνώστες ανταποκρίνονται και ενδιαφέρονται για τα βιβλία μου, θα συνεχίσω.
* * *
Εχτές πάλι...
(έργο της Ρένιας Παπαματθαίου)
Εχτές πάλι, μη ξέροντας πού να πάω, χαράμιζα τον χρόνο μου...
Αγνοώντας το παρελθόν αναζητούσα συνεργάτη για το μέλλον..
Ο νους κάλπαζε παίζοντας με την αγάπη· αλλά η καρδιά προσγειωμένη.
Εχτές πάλι έχασα το χρόνο μου κάνοντας βλακείες...
Τόσες κουβέντες, τόσες συνομηλίες. Κι η βαρεμάρα παραμόνευε στην πόρτα. Κι ο εαυτός μου προπορευόταν. Τα μάτια αναζητούσαν τον ουρανό.
Εχτές πάλι το φεγγάρι έψαχνε δρόμο να κατέβει. Κι εγώ έτρεξα για να το σταματήσω.
Να το διατηρήσω στη θέση του. Δεν έκανα άλλο από το να λαχανιάσω...
Εχτές πάλι έλεγα την άποψή μου· να κρίνω τον κόσμο, αλλά τα συναισθήματα μ’ εμπόδιζαν ν’ ακριβολογήσω...
Εχτές πάλι μπερδεύτηκα. Έφτιαξα το κενό γύρω μου. Σχέδια κι ελπίδες εξαφανίστηκαν. Το καλύτερο και το χειρότερο έπαιζαν κυνηγητό. Κάποιο σκόνταψε επάνω μου. Το χειρότερο ή το καλύτερο...Δεν ξέρω.
Αγνοώντας το παρελθόν αναζητούσα συνεργάτη για το μέλλον..
Ο νους κάλπαζε παίζοντας με την αγάπη· αλλά η καρδιά προσγειωμένη.
Εχτές πάλι έχασα το χρόνο μου κάνοντας βλακείες...
Τόσες κουβέντες, τόσες συνομηλίες. Κι η βαρεμάρα παραμόνευε στην πόρτα. Κι ο εαυτός μου προπορευόταν. Τα μάτια αναζητούσαν τον ουρανό.
Εχτές πάλι το φεγγάρι έψαχνε δρόμο να κατέβει. Κι εγώ έτρεξα για να το σταματήσω.
Να το διατηρήσω στη θέση του. Δεν έκανα άλλο από το να λαχανιάσω...
Εχτές πάλι έλεγα την άποψή μου· να κρίνω τον κόσμο, αλλά τα συναισθήματα μ’ εμπόδιζαν ν’ ακριβολογήσω...
Εχτές πάλι μπερδεύτηκα. Έφτιαξα το κενό γύρω μου. Σχέδια κι ελπίδες εξαφανίστηκαν. Το καλύτερο και το χειρότερο έπαιζαν κυνηγητό. Κάποιο σκόνταψε επάνω μου. Το χειρότερο ή το καλύτερο...Δεν ξέρω.
ΑΧΘΟΦΟΡΟΣ ΟΝΕΙΡΩΝ
(έργο της Ρένιας Παπαματθαίου)
Πάνω κάτω τα βήματα του στο λιμάνι. Τα παντελόνια ως τα γόνατα και τα μανίκια τού πουκαμίσου του διπλωμένα μέχρι τους αγκώνες. Ακάλυπτες οι φλέβες του, πάλλονται και τυλίγουν τα μαυρισμένα χέρια του σαν φίδια. Αμίλητος σηκώνει και κουβαλάει τα μπαγκάζια των ταξιδιωτών. Δυο φορές την ημέρα το πλοίο φέρνει και παίρνει κόσμο. Κι αυτός εκεί με τις βαλίτσες στο χέρι. Των άλλων. Πάει όπου πάνε. Σταματάει όπου σταματούν. Γεμίζουν οι χούφτες του κέρματα, τα ρίχνει στην ξεχειλωμένη τσέπη του. Δεν τα μετράει ποτέ.
Η νύχτα μια τεράστια μαύρη κηλίδα, μοιάζει κι αυτή με απειλή εγκατάλειψης.
Κατεβάζει την τραγιάσκα του ως τα φρύδια. Σκοτεινιάζει ακόμη πιο πολύ η ματιά του και στέκει να κοιτά το καράβι που μόλις σάλπαρε. Κάθεται στο παγκάκι. Κοιτάζει την βάρκα να προσπαθεί να επιπλεύσει ανεβοκατεβαίνοντας στ απόνερα του καραβιού. Η μισή σκεπασμένη με θάλασσα και στο σώο φθαρμένο τμήμα της, χαραγμένο, μόνο το όνομα της. Το ίδιο μ’ αυτό που ναι χαραγμένο, χρόνια, στην ψυχή του: «ΠΡΟΣΜΟΝΗ».
Μια νύχτα σαν κι απόψε -πάει καιρός- γύρισε η Φθενιώ και του είπε: «Όνομα κι αυτό για βάρκα...» κι αμέσως μετά: «Πότε θα φύγουμε από δω;» κι ύστερα σιώπησε. Πρώτη φορά η επιθυμία της έγινε λέξεις.
Δυο χρόνια έχει να κατέβει εκείνη στο λιμάνι, να πλάσουν μαζί τ’ όνειρο τού φευγιού τους. Από ’κείνο το βράδυ δεν την ξανάδε, μήτε το επεδίωξε.
«Θα σε περιμένω...» του ’χε πει κι είχε δακρύσει.
Ο τόπος που ζει, χαμένος στον χρόνο κι ημέρες ίδιες μεταξύ τους. Ο ήλιος είχε από ώρα σβήσει. Οι σκιές άρχισαν να πέφτουν γρήγορα. Κοιτάζει άλλη μια φορά τον ουρανό και διαβάζει τα σημάδια του. Μικραίνουν οι ημέρες. Το καλοκαίρι στέλνει μήνυμα στα πουλιά να ετοιμάζονται. Να γεμίσουν τον ουρανό με αυτοσχέδιους σχηματισμούς και να ξεκινήσουν το μακρινό τους ταξίδι.
Ρίχνει την ματιά του στο σκούρο αζάρωτο νερό του λιμανιού, εκεί που λιμνάζει το φως του φεγγαριού. Μένει έτσι μέχρι ν’ ανάψει και το τελευταίο φανάρι της αποβάθρας.
Μαζεύει από κάτω το σακίδιο του. Δεν το είχε ανοίξει καθόλου όλη την ημέρα. Ούτε για να βγάλει το τελευταίο κομμάτι πίτας, που τού έβαλε μαζί, η μάνα του το πρωί. Τραβάει από μέσα το τσίγκινο παγούρι του και το φέρνει στο στόμα. Καταπίνει χωρίς ανάσα μια- δυο γουλιές κονιάκ. Την τρίτη την φτύνει. Το μαγαζάκι, με την κίτρινη λάμπα να κρέμεται στο χαμηλό του ταβάνι, ακόμη ανοιχτό. Να πάρει τσιγάρα, ύστερα από χρόνια που είχει να καπνίσει. Μετράει τα ψιλά και δείχνει με το δάχτυλο το πλακέ πακέτο. Αυτό με την κοπέλα. Απλώνει την χούφτα με τα
Η νύχτα μια τεράστια μαύρη κηλίδα, μοιάζει κι αυτή με απειλή εγκατάλειψης.
Κατεβάζει την τραγιάσκα του ως τα φρύδια. Σκοτεινιάζει ακόμη πιο πολύ η ματιά του και στέκει να κοιτά το καράβι που μόλις σάλπαρε. Κάθεται στο παγκάκι. Κοιτάζει την βάρκα να προσπαθεί να επιπλεύσει ανεβοκατεβαίνοντας στ απόνερα του καραβιού. Η μισή σκεπασμένη με θάλασσα και στο σώο φθαρμένο τμήμα της, χαραγμένο, μόνο το όνομα της. Το ίδιο μ’ αυτό που ναι χαραγμένο, χρόνια, στην ψυχή του: «ΠΡΟΣΜΟΝΗ».
Μια νύχτα σαν κι απόψε -πάει καιρός- γύρισε η Φθενιώ και του είπε: «Όνομα κι αυτό για βάρκα...» κι αμέσως μετά: «Πότε θα φύγουμε από δω;» κι ύστερα σιώπησε. Πρώτη φορά η επιθυμία της έγινε λέξεις.
Δυο χρόνια έχει να κατέβει εκείνη στο λιμάνι, να πλάσουν μαζί τ’ όνειρο τού φευγιού τους. Από ’κείνο το βράδυ δεν την ξανάδε, μήτε το επεδίωξε.
«Θα σε περιμένω...» του ’χε πει κι είχε δακρύσει.
Ο τόπος που ζει, χαμένος στον χρόνο κι ημέρες ίδιες μεταξύ τους. Ο ήλιος είχε από ώρα σβήσει. Οι σκιές άρχισαν να πέφτουν γρήγορα. Κοιτάζει άλλη μια φορά τον ουρανό και διαβάζει τα σημάδια του. Μικραίνουν οι ημέρες. Το καλοκαίρι στέλνει μήνυμα στα πουλιά να ετοιμάζονται. Να γεμίσουν τον ουρανό με αυτοσχέδιους σχηματισμούς και να ξεκινήσουν το μακρινό τους ταξίδι.
Ρίχνει την ματιά του στο σκούρο αζάρωτο νερό του λιμανιού, εκεί που λιμνάζει το φως του φεγγαριού. Μένει έτσι μέχρι ν’ ανάψει και το τελευταίο φανάρι της αποβάθρας.
Μαζεύει από κάτω το σακίδιο του. Δεν το είχε ανοίξει καθόλου όλη την ημέρα. Ούτε για να βγάλει το τελευταίο κομμάτι πίτας, που τού έβαλε μαζί, η μάνα του το πρωί. Τραβάει από μέσα το τσίγκινο παγούρι του και το φέρνει στο στόμα. Καταπίνει χωρίς ανάσα μια- δυο γουλιές κονιάκ. Την τρίτη την φτύνει. Το μαγαζάκι, με την κίτρινη λάμπα να κρέμεται στο χαμηλό του ταβάνι, ακόμη ανοιχτό. Να πάρει τσιγάρα, ύστερα από χρόνια που είχει να καπνίσει. Μετράει τα ψιλά και δείχνει με το δάχτυλο το πλακέ πακέτο. Αυτό με την κοπέλα. Απλώνει την χούφτα με τα
ΑΡΧΑΙΩΝ... ΔΡΑΜΑ
Ορφέας και Ευρυδίκη
(με ματιά παρωδίας...)
Ορφέας και Ευρυδίκη
(με ματιά παρωδίας...)
(έργο της Ρένιας Παπαματθαίου)
Εκείνη η ημέρα θα γραφόταν στην ιστορία της Θράκης με φανταχτερά και ανεξίτηλα χρώματα. Μέρες τώρα ετοιμάζονταν για τους γάμους του πιο διάσημου βάρδου της εποχής. Του Ορφέα. Οι κακιές γλώσσες ήθελαν η μάνα του, η Καλλιόπη, να είναι θυγατέρα του Δία από μια παράνομη, ως συνήθως, συνεύρεσή του. Γυναίκα του θα γινόταν η νύμφη Ευρυδίκη...
Ο Όλυμπος ζούσε μέρες αναταραχής και προβληματισμών· αν έπρεπε δηλαδή ή όχι ο Δίας να παραστεί στον γάμο του εγγονού του. Η Ήρα μπαινόβγαινε στα διαμερίσματά τους οργισμένη και ωρυόμενη.
«Δεν φτάνει που έχεις γεμίσει τον κόσμο μπάσταρδα, θα πηγαίνεις και στους γάμους τους...».
Και δεν ήταν μόνο γι’ αυτό θυμωμένη, αλλά και γιατί ο γάμος θα γινόταν τον Γενάρη· τον μήνα της δικής της επετείου, με τον Δία, χωρίς να την ρωτήσουν. Αποφάσισε, με την ιδιότητα της προστάτιδας του γάμου να μη δώσει τις ευχές της στον Ορφέα και την Ευρυδίκη. Και σαν θεά των ουράνιων νυχτερινών φαινομένων θα επιστράτευε την γυναικεία της πανουργία για να ματαιώσει την τελετή.
Καλεσμένοι ήταν όλοι οι θεοί και όλοι οι ήρωες. Ο Αρισταίος όμως, ο βοσκός, παρ’όλο που ήταν φίλος του Ορφέα, κατά βάθος τον ζήλευε και τον εχθρεύονταν. Δεν μπορούσε να χωνέψει ότι ο Απόλλων χάρισε τη σπουδαία λύρα του στον Ορφέα. Και όχι μόνο, αλλά έγινε και δάσκαλός του. Και μάλιστα, η θεϊκή λύρα ήταν με επτά χορδές.
Εν ολίγοις «Αν δεν ήταν ο Απόλλωνας, τί θα ήταν ο Ορφέας;...», αναρωτιόταν συχνά. Κι αυτός έπαιζε καταπληκτικό αυλό, κανείς όμως δεν ασχολήθηκε μαζί του. Αυτή τη φορά όμως το παράκανε. Κατάφερε να ξεμυαλίσει την Ευρυδίκη. Έτσι, την ημέρα της προετοιμασίας των γάμων καθόταν από το πρωϊ μπροστά στο τζάκι κι έπινε. «Αυτός ο γάμος δεν πρέπει να γίνει με τίποτα.», μονολογούσε κάθε τόσο και στράγγιζε την κούπα του.
Γι’ αυτήν την ένωση πολλοί δεν συμφωνούσαν. Η Καλλιόπη ισχυριζόταν πως ο γιός της με τόσα χαρίσματα, έπρεπε να παντρευτεί μια άλλη γυναίκα. Πιο σοβαρή. Η Ευρυδίκη, πού την έχανες πού την εύρισκες, τριγύριζε στα βουνά και στους κάμπους τραγουδώντας και χορεύοντας με την Άρτεμη και τον Πάνα.
«Πώς είναι δυνατόν να στηθεί σπίτι με τέτοια γυναίκα... Κι οι φήμες; Ότι και καλά πριν από τον Ορφέα είχε πάρε-δώσε με τον Αρισταίο;».
Κι ο Δίας είχε τις αντιρρήσεις του... Γενικά έτρεφε μια αντιπάθεια για τον εγγονό του. Θεωρούσε τον Ορφέα θρασύ και ύπουλο.
« Οι άνθρωποι, έλεγε, δεν τον πλησιάζουν μόνο για το μαγικό παίξιμό του, αλλά και για να του αποσπούν ιερά μυστικά τού Δωδεκάθεου.».
Τα έβαζε με τον Απόλλωνα που έγινε αφορμή να μπαινοβγαίνει, ο εγγονός του, όποτε ήθελε στον Όλυμπο. Προβληματιζόταν για το αν πήγαινε σ΄αυτόν τον γάμο. «Ή μήπως να τον ματαίωνα...», σκέφτηκε.
Παρ όλ’ αυτά οι ετοιμασίες βρίσκονταν σε εξέλιξη. Στα διαμερίσματα της Ερυδίκης μπαινόβγαιναν οι καλύτερες ράφτρες της εποχής.
Και ο Αρισταίος δεν καθόταν με σταυρωμένα χέρια. Ήταν σίγουρος ότι η αγαπημένη του, τελευταία στιγμή, θα λύγιζε. Τρεις μήνες τώρα, έμοιαζε ν’ ανταποκρίνεται στο φλερτ του, όποτε τύχαινε να συναντηθούν στα χωράφια.
Στον γυναικωνίτη η νύφη δοκίμαζε το νυφιάτικο πέπλο.
Οι σπουδαιότεροι μάγειροι ετοίμαζαν το γαμήλιο γεύμα.
Τη νύφη θα συνόδευαν συνάδερφοί του, μουσικοί, παίζοντας αυλό. Σ’ αυτούς, έπρεπε να παρεισφρύσει ο Αρισταίος. Εύκολο, αφού ήταν επιστήθιος φίλος του γαμπρού.
Ωστόσο άλλοι ετοίμαζαν το προγαμιαίο πάρτι. Κι οι Μαινάδες βρήκαν ευκαιρία να πλησιάσουν τον ακατάδεχτο Ορφέα.
«Έχει μάτια μόνο γι αυτήν τη ξιπασμένη...». έλεγαν κουνώντας το κεφάλι.
«Έννοια σου κι απόψε θα το πληρώσει ακριβά...», συμπλήρωνε κάποια άλλη.
Η ημέρα για το μεγάλο γεγονός έφτασε. Το σπίτι του Ορφέα ήταν γεμάτο με τα απομεινάρια της προηγούμενης ξέφρενης νύχτας. Πέπλα και μανδύες πεταμένα στο πάτωμα, ημίγυμνες οι μαινάδες κοιμόντουσαν στ’ ανάκλιντρα... Η μπόχα από το κρασί γέμιζε τον χώρο και το ροχαλητό του Διόνυσου σκέπαζε τα κακαρίσματα των πετεινών.
Μόνο ο Έρως περιφερόταν πάνω- κάτω, ανεπηρέαστος από την οινοποσία.
Οι Μαινάδες σηκώνονται και αθόρυβα τρυπώνουν στα διαμερίσματα του Ορφέα... Εκείνος δεν αντιλαμβάνεται την ερωτική λεηλασία που κάνουν στο κορμί του. Αντίθετα η ηδονή τον βυθίζει περισσότερο σε σωματική παραλυσία.
Όταν έρχεται η ώρα να ντυθεί για την τελετή, δεν τον κρατούν τα πόδια του.
Η Καλλιόπη τον κοιτάζει αδιάφορα και δεν ανησυχεί για την αργοπορία. Οι άμαξες μπαίνουν στη σειρά, με πρώτη του Ορφέα, αλλά πριν ξεκινήσουν, ο ουρανός μαυρίζει και σχίζεται σε τεράστιες φέτες από κεραυνούς. Οι αστραπές τυφλώνουν τα άλογα, που από τον τρόμο αγριεύουν και παρασύρουν την άμαξα σε μια ξέφρενη πορεία.
Η Ευρυδίκη συνοδευόμενη από τους γονείς της έχει φτάσει πρώτη και γεμάτη ανησυχία αναζητά την πομπή του Ορφέα. Ο Αρισταίος ωστόσο, της μιλάει αδιάκοπα και προσπαθεί να της αλλάξει γνώμη.
«Δεν πρόκειται να έρθει. Είναι άπιστος όπως όλοι της γενιάς του. Εχτές το σπίτι του γέμισε εταίρες...»
Η Ευρυδίκη αναστατώνεται. Ταραγμένη ακολουθεί τον Αρισταίο που της υπόσχεται να της αποκαλύψει τα σκάνδαλα. Ο βοσκός την αρπάζει και παίρνοντας το άλογο του Γανυμίδη ξεχύνεται στο δάσος.
Ο Ερμής όμως προλαβαίνει και πάει τα νέα στον Ορφέα. Οι άμαξες αλλάζουν δρόμο, προς στο καταφύγιο του Αρισταίου. Προλαβαίνουν το παράνομο ζευγάρι λίγο πριν την συνεύρεση. Ο Ορφέας οργισμένος ζητάει εκδίκηση. Αρπάζει από τη φαρέτρα του Έρωτα ένα βέλος και ετοιμάζεται να το καρφώσει στην καρδιά της αγαπημένης του. Ο Αρισταίος προλαβαίνει και την σπρώχνει μακριά του. Το βέλος τον βρίσκει στο λαιμό και το αίμα του βάφει κόκκινο το λευκό χιτώνα του.
Η Άρτεμις αγκαλιάζει την Ευρυδίκη και τη βοηθά ν’ ανέβει στην άμαξα του Ορφέα.
Ο Έρως μαζεύει την φαρέτρα του και κάθεται ανάμεσά τους.
«Έρως ανικατε μαχαν...»
* * *
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΡΕΝΙΑΣ ΠΑΠΑΜΑΤΘΑΙΟΥ
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πειραιά.
Σπούδασα φιλολογία στο κλασσικό τμήμα της Γαλλικής Ακαδημίας Πειραιά, είμαι τελειόφοιτος του αρχαιολογικού τμηματος του ΕΚΠΑ και του Ανοιχτού Πανεπιστημίου στο τμήμα Ευρωπαϊκού Πολιτισμού και του τμήματος «επιμέλεια και διόρθωση κειμένων». Παρακολούθησα ιστορία Τέχνης στο American College of Greece.
Διακρίθηκαν έργα μου· μονόλογοι και μονόπρακτα στα σεμινάρια θεατρικής γραφής με καθηγητή τον αείμνηστο Ερρίκο Μπελιέ.
Υπάρχει μεγάλη ανέκδοτη συλλογή μυθιστορημάτων και διηγημάτων, καθώς και θεατρικών έργων. Έχει εκδοθεί και κυκλοφορεί με μεγάλη επιτυχία από τον Μάρτη του 2017 το πρώτο μου μυθιστόρημα «ΚΟΝΣΕΡΤΟ ΓΙΑ ΔΥΟ ΖΩΕΣ» ενώ ένα δεύτερο με τίτλο «Ο ΦΑΚΕΛΟΣ (μπήκε στο αρχείο)», είναι υπό έκδοση. Συνεργάζομαι με το ηλεκτρονικό περιοδικό «APODYOPTES» . Ασχολούμαι με επιμέλεια κειμένων και παρουσιάσεις βιβλίων.
Σπούδασα φιλολογία στο κλασσικό τμήμα της Γαλλικής Ακαδημίας Πειραιά, είμαι τελειόφοιτος του αρχαιολογικού τμηματος του ΕΚΠΑ και του Ανοιχτού Πανεπιστημίου στο τμήμα Ευρωπαϊκού Πολιτισμού και του τμήματος «επιμέλεια και διόρθωση κειμένων». Παρακολούθησα ιστορία Τέχνης στο American College of Greece.
Διακρίθηκαν έργα μου· μονόλογοι και μονόπρακτα στα σεμινάρια θεατρικής γραφής με καθηγητή τον αείμνηστο Ερρίκο Μπελιέ.
Υπάρχει μεγάλη ανέκδοτη συλλογή μυθιστορημάτων και διηγημάτων, καθώς και θεατρικών έργων. Έχει εκδοθεί και κυκλοφορεί με μεγάλη επιτυχία από τον Μάρτη του 2017 το πρώτο μου μυθιστόρημα «ΚΟΝΣΕΡΤΟ ΓΙΑ ΔΥΟ ΖΩΕΣ» ενώ ένα δεύτερο με τίτλο «Ο ΦΑΚΕΛΟΣ (μπήκε στο αρχείο)», είναι υπό έκδοση. Συνεργάζομαι με το ηλεκτρονικό περιοδικό «APODYOPTES» . Ασχολούμαι με επιμέλεια κειμένων και παρουσιάσεις βιβλίων.
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Περιμένουμε τις απόψεις σας!