Συνέντευξη με τον λογοτέχνη Ηλία Στόφυλα - ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ - ΚΕΦΑΛΟΣ

To Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς για το βιβλίο, τη λογοτεχνία, την ποίηση, τους λογοτέχνες και τις τέχνες.

ΝΕΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

Δευτέρα 8 Απριλίου 2019

Συνέντευξη με τον λογοτέχνη Ηλία Στόφυλα - ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ




Ο «ΚΕΦΑΛΟΣ - Το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς» έχει ξεκινήση μία νέα δράση με τίτλο: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ» και προσκαλεί όλους τους Λογοτέχνες, Ποιητές και Συγγραφείς να συμμετάσχουν σ' αυτήν. Σκοπός της εν λόγω δράσης είναι η προβολή μέσω αφιερωμάτων και συνεντεύξεων των σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών, Ποιητών και Συγγραφέων, είτε έχουν εκδώσει κάποιο βιβλίο είτε όχι και η δημιουργία του πρώτου τόμου της «Ηλεκτρονικής Εγκυκλοπαίδειας των Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών», η οποία θα συσταθεί σε μία ανεξάρτητη ιστοσελίδα με τη μορφή ηλεκτρονικών τόμων και την έκδοση δωρεάν e-book.

Στη σημερινή μας παρουσίαση στα πλαίσια της δράσης: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ», θα σας παρουσιάσουμε τον λογοτέχνη Ηλία Στόφυλα, ο οποίος συμμετέχει στην «Εγκυκλοπαίδεια Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών» και απάντησε στις ερωτήσεις του Δημοσιογράφου, Λογοτέχνη και Εκδότη του Περιοδικού Κέφαλος, κ. Πλούταρχου Πάστρα, για το λογοτεχνικό του έργο, τα βιβλία και τη λογοτεχνία. 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΑ ΣΤΟΦΥΛΑ


1. Αν έπρεπε να δώσετε έναν ορισμό για τη λογοτεχνία, ποιος θα ήταν αυτός;

Η λογοτεχνία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον λόγο των υψηλών δονήσεων. Με την ενδιάθετη εκείνη σεσημασμένη, ψυχωμένη γλώσσα, που βαδίζει – άφοβη και ατρόμητη – και με διάθεση, πολλές φορές, αναστοχαστικά επεξηγηματική, μέσα στην άβυσσο του νοήματος. Ενός νοήματος που, όπως σημειώνει ο Deridda, μοιάζει διαρκώς αναβαλλόμενο και διαφεύγον. Ενός νοήματος, του οποίου η παραπεμπτικότητα είναι συνεχής, κατά τον Κορνήλιο Καστοριάδη. Θα ήταν τουλάχιστον αφελής, όποιος επιζητούσε τη μία και μοναδική αλήθεια εντός του λογοτεχνικού κειμένου. Είναι αμφίσημη και «πληθυντική» η υπόσταση, η «ατμόσφαιρα» ενός τέτοιου κειμένου. Κάθε ανάγνωσή του συνιστά μια παρανάγνωση και αντίστροφα. Το λογοτεχνικό κείμενο, δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το σύνολο των ερμηνειών του. Λογοτεχνία, με άλλα λόγια, θα πει Ενδοσκόπηση, Διερεύνηση, Διακινδύνευση.
     Ξεπερνώντας, τώρα, τους περιορισμούς που μου επιβάλλουν οι επιστημονικές μου συντεταγμένες –αλλά και τον φετιχισμό των λέξεων- θα έλεγα πως λογοτεχνία είναι να βουτάς στα άδυτα της καρδιάς σου και να χαρίζεις «σώμα» στο βουητό των αισθημάτων. Να χαράζεις με το δικό σου αίμα το όριο ανάμεσα στους ίσκιους και στα πρόσωπα. Με όχημα τη λογοτεχνία επιτυγχάνεται το εξής συγκλονιστικό: εισέρχεται με όλο του το «είναι», στον αισθητό, επίγειο κόσμο, στον κόσμο των συμβάσεων, της απτής και οπτής πραγματικότητας, κάτι ένθεο: ο Αληθινός Λόγος· που είναι από τη φύση του μη εκφερόμενος. Ντύνεται με λεκτικό «ύψος», το ανείπωτο. Άλλωστε, καθετί ειλικρινές δεν είναι αμίλητο; (και καθετί επιφανειακό δεν είναι αμείλικτο;) Λογοτεχνία είναι της ψυχής η ασυγκράτητη ιαχή για αλήθεια, δικαιοσύνη, ανθρωπιά. Η λογοτεχνία δεν έχει άλλη επιλογή από το να συμπαραταχθεί με την ανυπερνίκητη εσωτερική ορμή του ανθρώπου για ενατένιση του Υψηλού, του Αγαθού. 

2. Τι μπορεί να προσφέρει η λογοτεχνία στο σύγχρονο άνθρωπο;

Ό, τι έχουμε ν’ αντιτάξουμε στην εποχή της έλλειψης, στην εποχή του θάμβους και της παράκρουσης είναι η λογοτεχνία. Τώρα, που οι περισσότεροι άνθρωποι σύρονται πιστά στις ράγες του υλικού ευδαιμονισμού, υποταγμένοι στα κελεύσματα της κέρδους και της δόξας, ο «ένθεος» λόγος μπορεί να τους προβληματίσει, να τους ανατρέψει, να στρέψει το ενδιαφέρον τους στην ουσία και στο βαθύτερο νόημα της ύπαρξης. Με την ανάγνωση και τη συγγραφή των λογοτεχνικών βιβλίων επέρχεται η λύτρωση, η κάθαρση. Παράλληλα, «καθαίρονται» από την πρωτοκαθεδρία τους, όλα εκείνα τα «νοσογόνα στοιχεία» που έχουν παρεισφρήσει στις ψυχές των ανθρώπων και την απειλούν με αλλοτρίωση. Η λογοτεχνία καταλύει τη μοναξιά και με το αφιλοκερδές βλέμμα της, μας επιτρέπει να «ξημερώσουμε» έναν καινούργιο ουρανό και ν’ αποφύγουμε τη συναισθηματική πτώχευση. Την αποπνευματοποίηση. Επιτείνει την ευαισθησία μας – που αποτελεί, άλλωστε, και την απόλυτη απόδειξη της ύπαρξης - και μας δίνει την περηφάνια να μένουμε συν-άνθρωποι. Αυτός που αφιερώνει τη ζωή του στη λογοτεχνία είναι «καταδικασμένος» να περιφρονεί τα πλούτη και να πιστεύει με όλη του τη δύναμη πως «ο απορών ευπορεί».

3. Η ποίηση στις ημέρες μας δεν έχει τη θέση που κατείχε παλαιότερα. Για ποιο λόγο πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό και πως θεωρείτε ότι θα είναι το μέλλον της;

Σήμερα, αρκετοί άνθρωποι «προσκυνούν» το χρήμα. Το «φαίνεσθαι» έχει ταυτιστεί με το «είναι». Η κοινωνία έχει εθιστεί στην υπεράσπιση ενός «ακραίου τίποτα». Επίσης, το καπιταλιστικό, αδηφάγο σύστημα δεν επιτρέπει στο άτομο να στραφεί στην τέχνη. Επιδιώκει να τον μετατρέψει σε μια μηχανή παραγωγής χρήματος, σε να άβουλο ον. Να του αφαιρέσει από τα σπλάγχνα το συναίσθημα και το όνειρο. Οφείλουμε να αντισταθούμε σε αυτήν τη λαίλαπα. Να μην είμαστε “πετυχημένοι”, αλλά “αξιοθαύμαστοι”. Να θυμόμαστε, αυτό που έλεγαν οι Λατίνοι: «Ό,τι είναι δικό μου, το έχω πάνω μου». Η ποίηση μπορεί να γίνει σημαιοφόρος -λόγω της επαναστατικής της φύσης- σε αυτήν την προσπάθεια αντίστασης και απελευθέρωσης. Γιατί η ποίηση αφυπνίζει, προβληματίζει, λυτρώνει. Η ποίηση γιατρεύει. Είναι αντίδοτο. Είναι αντίδωρο. Δεν έχει ανάγκη να την τοποθετήσει κανείς σε κάποιο βάθρο. Κατέχει πάντα περίοπτη θέση στις ζωές των ανθρώπων, όπως καθετί θεϊκό. Στις μέρες μας, που καλούμαστε όλοι να επαναπροσδιορίσουμε ανάγκες και να επαναπατρίσουμε εαυτούς, η «υψηλότερη» των τεχνών, καθίσταται πιο αναγκαία από ποτέ. Το μέλλον της προοιωνίζεται λαμπρό και το προδιαγράφει μόνη της, καθότι μάγισσα και μάντισσα.

4. Και τώρα μία δύσκολη ερώτηση. Τι σημαίνει για σας ποίηση;

Ο Νίκος Καρούζος, ο πιο «εκρηκτικός» από τους ποιητές μας, έλεγε πως η ποίηση είναι η κορύφωση της αλήθειας. Η Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, η μεγαλύτερη, κατά τη γνώμη μου, «σωματική» φωνή της νεοελληνικής μας ποίησης αναφέρει σε συνέντευξή της πως η ποίηση ξεκινά από μία βαθιά πληγή και το ποίημα είναι η ουλή αυτής της πληγής. Για μένα ποίηση είναι όλα εκείνα που δεν φωνάξαμε. Και μάλιστα όλα εκείνα που δεν φωνάξαμε στην ώρα τους.

5. Πότε ξεκινήσατε ν’ ασχολείστε με την τέχνη του λόγου και ποιος ήταν ο λόγος που σας παρότρυνε;

Ξεκίνησα να γράφω πριν από περίπου δύο χρόνια. Το πρώτο μου ποίημα, το έγραψα στις 5 Μαΐου του 2017. Το ονόμασα «Ενύπνιο», καθώς «γεννήθηκε» κατά τη διάρκεια του βραδινού μου ύπνου. Σα να με ξύπνησαν τα ουρλιαχτά από γκρεμούς που δίστασαν να «τσακιστούν». Όμως, όλα αυτά τα νοήματα κυοφορούνταν μέσα μου χρόνια. Μου σάρωναν τη ζωή. Από την παιδική μου, κιόλας, ηλικία  ένιωθα να ρέει στα σπλάγχνα μου μια θάλασσα λέξεων και συναισθημάτων. Άλλωστε, τι άλλο είναι η ποίηση παρά το σαρκωμένο αίσθημα. Ένιωθα πάντα να έχω μία έμφυτη ροπή προς το λυρισμό, ενώ με απασχολούσαν ανέκαθεν τα μεγάλα ερωτήματα αναφορικά με τον έρωτα και τον θάνατο. Το αιώνιο, το διαιώνιο αυτό δίπολο. Ποτέ μου δεν μπορούσα να συμβιβαστώ με την ιδέα της συντριπτικής βεβαιότητας του θανάτου· της ανυπαρξίας. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, με γοήτευε η «υποψία» του Αγνώστου κι ας με άφηνε μισό· κι ας μου στερούσε. Γράφει μοναδικά γι’ αυτό το θέμα η Αγγελάκη-Ρουκ στο ποίημά της με τίτλο: «Η ευλογία της έλλειψης»: «Στέρησέ με, παρακαλώ, το άγνωστο. Στέρησέ με κι άλλο, για να επιζήσω».

6. Γιατί γράφετε;

Γράφω για να δώσω διέξοδο στο ξεχείλισμα της καρδιάς μου, αλλά και για κάτι ακόμη: Για να φέρω στο προσκήνιο εκείνη την άλλη ζωή, που, όπως ισχυρίζεται και η Κική Δημουλά, υπάρχει μέσα μας και δεν έχει ζήσει. Και είναι μία ζωή που απαιτεί, που ενοχλεί. Γράφω για να ενώσω τη φωνή μου με τους καταπιεσμένους, τους αδικημένους, τους φοβισμένους και τους λεηλατημένους όλου του κόσμου. Για εκείνους που «ήπιαν όλα τα ποτάμια των πνιγμών τους». Γράφω για να αντισταθώ  -αν και τελικά η μεγαλύτερη αντίσταση είναι να μην αντιστέκεσαι- στην αναπόφευκτη φθορά που επιφέρει ο χρόνος, που είναι «πάντα Κρόνος, Κανίβαλος τρόμος», κατά τον Μίλτο Σαχτούρη, τον «ζωγραφικότερο» όλων των ποιητών. Γράφω, γιατί «το γήρασμα του σώματος και της μορφής είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι». Γράφω, γιατί πιστεύω στη θεραπευτική, ιαματική λειτουργία της ποίησης. «Τα φάρμακά σου, φέρε, τέχνη της Ποιήσεως» παρακαλώ κι εγώ, όπως ο Αλεξανδρινός. Γράφω, ακόμα, για να ανακαλύψω όσα  ποτέ μου δεν θα γράψω. Τέλος, γράφω, γιατί δεν μπορώ να βρω τίποτε πιο ηρωικό από την ενασχόληση με την ποίηση.

7. Ποια είναι η πηγή της έμπνευσής σας; 

Πηγή της έμπνευσής μου αποτελεί ο πόνος, που εγκυμονεί την ευτυχία. Τα τραύματα της παιδικής ηλικίας, που γίνονται τα θαύματα της ενήλικης ζωής. Οι απώλειες, που σε ολοκληρώνουν. Είμαι πεπεισμένος πως τη μεγαλύτερη «καταδίκη» του ανθρώπου, αποτελούν τα «ευτυχισμένα» παιδικά χρονιά. 

8. Με ποιο λογοτεχνικό είδος ασχολείστε περισσότερο;

Ασχολούμαι αποκλειστικά με την ποίηση. Η ποίηση, άλλωστε, απαιτεί πλήρη αφοσίωση και διακονία. Επίσης, σε αυτήν την τέχνη, η γλώσσα βρίσκει την ύψιστη συγκινησιακή της έκφραση.

9. Μιλήστε μας για το λογοτεχνικό σας έργο.

Το θέμα της ποίησής μου είναι η αγωνιώδης ενατένιση του εαυτού μέσα από την αναμέτρησή του με τον έρωτα και τον θάνατο. Ο μεταφυσικός άξονας είναι κυρίαρχος. Επιχειρείται κάτι εξόχως τολμηρό: ν’αποκαλυφθεί – και να εγκαινιαστεί- μία άλλη πραγματικότητα, που δεν είναι ορατή με τις αισθήσεις. Κάποιες φορές αισθάνομαι πως η ποίησή μου μοιάζει με γραμμική γραφή με κώδικες, όμως, αποκρυπτογράφησης. Πρόκειται για μία ιδιαίτερα φορτισμένη ποίηση· θα τολμούσα να την χαρακτηρίσω λυγμική. Δεν έχω αυτολογοκριθεί σε κανέναν μου στίχο και θα έλεγα – και σεμνύνομαι γι’ αυτό- πως γράφω έχοντας βαδίσει στα έγκατα του είναι μου. Το ποιητικό υποκείμενο, στην πλειονότητα των ποιημάτων μου, δείχνει να «πανηγυρίζει» τη συντριβή, να «γλεντά» την απαισιοδοξία. Χτίζει πάνω στα ερείπια και τις καταστροφές. Την ώρα της συγγραφής, δεν επιλέγω τις λέξεις· με επιλέγουν, με ελέγχουν και κάποτε αδίστακτα με εγκαλούν. Επιπρόσθετα, κατά τη διάρκεια της παραγωγής του ποιητικού λόγου, νιώθω να παραδίδω τα αφηνιασμένα ηνία του μυαλού και της καρδιάς στον εαυτό που κατοικοεδρεύει εντός μου· στον εαυτό, που έχει βγει αλώβητος από την κακία, την μικροψυχία, τον φθόνο. Αυτός, τελικά, γράφει: ο οριακός εσωτερικός μου άλλος.

10. Ποια είναι η αγαπημένη σας ώρα μέσα στην ημέρα που κάθεστε και γράφετε;

Γράφω, κυρίως, μεταμεσονύκτιες ώρες. Τις ώρες της ασάφειας και των λοξοδρομημένων εξαντλήσεων.

11.  Πως είναι η ζωή ενός λογοτέχνη στα χρόνια της κρίσης;

Καμία δυσκολία δεν μπορεί να ανατρέψει την πορεία ενός παθιασμένου και αποφασισμένου λογοτέχνη. Σίγουρα, κάποιες φορές η αγωνία για την κάλυψη των βιοποριστικών αναγκών μπορεί να λειτουργήσει ανασταλτικά και να καθυστερήσει την παραγωγή νέων ποιημάτων εκ μέρους του ποιητή. Όμως, κατά τη γνώμη μου, δεν πρέπει να λησμονούμε πως οι ποιητές – όπως και οι ερωτευμένοι- τρέφονται από το αδιέξοδο. Ζουν «όλες τις δυστυχίες» και με τα δικά τους μαχαίρια σκίζουν τις σάρκες τους. Προσφέρουν οικειοθελώς το «σώμα» τους για μία ιδιότυπη άλωση. Είναι έτοιμοι για όλες τις θυσίες, αρκεί αυτές να «εξυπηρετούν» την Ποίηση.

12. Πως θα χαρακτηρίζατε τη λογοτεχνική παραγωγή σήμερα;

Εκτός από τις εμβληματικές προσωπικότητες της λογοτεχνίας, που συνεχίζουν να δημιουργούν και να μας χαρίζουν σπουδαία έργα, γνωρίζω αρκετούς νέους λογοτέχνες και νέες λογοτέχνιδες με εξαιρετική γραφή. Είναι αξιομνημόνευτη και η σημερινή λογοτεχνική παραγωγή, αλλά και πολλά υποσχόμενοι οι νέοι και οι νέες συγγραφείς. Άλλωστε, βοηθά και η εποχή σε αυτό με τις ατέρμονες παλινωδίες της, τις αντιφάσεις και τις αμετουσίωτες αντινομίες της.

13. Ποιο θεωρείτε πως είναι το μυστικό της επιτυχίας ενός Best Seller;

Οι νόμοι και οι όροι της αγοράς με αφήνουν αδιάφορο. Παρόλα αυτά, είμαι σίγουρος πως οτιδήποτε αληθινό, θα το «αγκαλιάσει» ο κόσμος. Όταν ο λογοτέχνης γράφει, έχοντας αφήσει τη στάμπα από το αίμα του στο χαρτί, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί. Άλλωστε, η κεντρική φιλοδοξία ενός συγγραφέα είναι – ή θα έπρεπε να είναι – να συγκαταλέγονται τα έργα του -όχι τόσο- ανάμεσα στα «ευ-πώλητα» όσο ανάμεσα στα «ευ-φυή» και στα «ευ-αίσθητα».  


14. Αν έπρεπε να επιλέξετε ανάμεσα στο έντυπο ή στο ηλεκτρονικό βιβλίο, εσείς ποιο θα επιλέγατε; 

Χωρίς να παραγνωρίζω τις διευκολύνσεις που παρέχει το ηλεκτρονικό βιβλίο, αναμφίλεκτα προτιμώ το έντυπο. Αγγίζοντας τις σελίδες του βιβλίου, γίνεσαι συμμέτοχος και συνδιαμορφωτής της ιστορίας που διαβάζεις. Ακούς τους ήχους και τις ιαχές των ηρώων του έργου, «μυρίζεις» τα ρίγη των κορμιών τους. Γυρίζοντας τις σελίδες ενός λογοτεχνικού έργου, γυρίζεις κι εσύ – ανεπίστρεπτος- στους αιώνες των νοημάτων. Μία μαγική περιστροφή. Μια περιδίνηση στον αινιγματικό κόσμο του επέκεινα.

15.  Ποια συμβουλή θα δίνατε σ’ ένα νέο λογοτέχνη;

Να τολμήσει να γράψει για όλα εκείνα που τον καίνε. Χωρίς αναστολές. Χωρίς τον φόβο της έκθεσης. Να μην αναβάλλει το αίσθημα.

16. Τώρα ας περάσουμε στην πλευρά του αναγνώστη. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε;

Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα ήταν το «Στίγμα. Σημειώσεις για τη διαχείριση της φθαρμένης ταυτότητας» του Καναδού Κοινωνιολόγου, Erving Goffman. Ένα βιβλίο για τη διαφορετικότητα, το στερεότυπο, την προκατάληψη. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα.


17. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Αγαπώ και θαυμάζω πολλούς και πολλές συγγραφείς. Από την πεζογραφία ξεχωρίζω τον ανερμάτιστο και παλίμβουλο Κώστα Ταχτσή. Τον πιο «ρωμαλέο και αρσενικό πεζογράφο» της γενιάς του. Τον συγγραφέα του Τρίτου Στεφανιού, που έκανε ύφος τη γλώσσα των μικροαστών. Αυτήν την σχιζοειδή φυσιογνωμία, που μας χάρισε έναν κόσμο πλήρη. Εξαντλητικό και εξαντλημένο. Λατρεύω τον Κοσμά Πολίτη, τον μαέστρο της παιδικής ψυχής. Τον ποιητή της πεζογραφίας μας. Η Ερόικα, από τα πρώτα του μυθιστορήματά του, είναι κατά τη γνώμη μου, ένα από τα αριστουργήματα της νεοελληνικής μας πεζογραφίας. Περίοπτη θέση στην καρδιά μου κατέχει ο Δημήτης Χατζής. Θεωρώ μοναδικό το έργο του με τίτλο: «Το φονικό της Ιζαμπέλλας Μόλναρ», αλλά και η Διδώ Σωτηρίου. Από την ποίηση ιδιαίτερη αγάπη έχω στον κλασικό πια Κωνσταντίνο Καβάφη, στον Νίκο Καρούζο, στον «αλαφροΐσκιωτο» Άγγελο Σικελιανό, στους νομπελίστες μας Γιώργο Σεφέρη και Οδυσσέα Ελύτη, στην Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ, στην Κική Δημουλά, στον Ντίνο Χριστιανόπουλο. 

18. Ποια είναι τ’ αγαπημένα σας βιβλία;

Ένα από τα σπουδαιότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας είναι οι «Αδελφοί Καραμαζώφ» του Dostoyevsky. Πρόκειται για το πλέον πολυφωνικό κείμενο. Σε αυτό το σημείο δεν μπορώ να μην αναφερθώ στο «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» του Marcel Proust. Ένα ανεξάντλητο βιβλίο-πηγή για τον τύπο της αυτοαφήγησης, όπου το βυθισμένο στο παρελθόν «εγώ», φωτίζεται από έναν υπερέχοντα αναγνώστη αφηγητή. Γράφει για τη λογοτεχνία o Proust: «Αληθινή ζωή, ζωή επιτέλους εξερευνημένη και διαφωτισμένη, η μόνη συνεπώς (πραγματικά) βιωμένη, τέτοια ζωή είναι η λογοτεχνία».

19. Τελευταία ερώτηση. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια στο χώρο της λογοτεχνίας;

Να γίνω ο Ποιητής της Καρδιάς.



*     *     *

Τα λύτρα
(του Ηλία Στόφυλα

Τώρα κατάλαβα, γιατί επέλεγαν
να ασημώνουν εμένα την πρώτη κάθε έτους.
Ήταν η καταβολή των λύτρων για το σπίτι
που θα με στοίχειωνε για πάντα.
Για το κλουβί που θα κατάπινε κάθε μου πέταγμα.
Ήταν τα λύτρα για το γενικό μου ξεθεμελίωμα.

Τους εκδικήθηκα με το να γίνω ήρωας.
Αναστήλωσα τον εαυτό μου
και μαρτύρησα την αλήθεια·
λίγο πριν από την ώρα των σκιών.
Κρεμάστηκα μονάχος μου απ’ το φωνήεν του έρωτα
και αυτομόλησα στην αθανασία
-παίρνοντας μαζί της πνοής μου τα ανίκητα-

Ξέρεις γιατί;
Γιατί μου έσφιγγαν τη ζωή τα «πρέπει»,
όπως σφίγγει η βέρα την υπόσχεση
στα δάχτυλα των παντρεμένων.
Και για κάτι ακόμη:
Γιατί οι ασβεστωμένοι τάφοι 
είναι ένα πικρό χωνευτήρι των υπέρτατα δειλών.
Νανουρίζουν τους νεκρούς που κοιμούνται
αγκαλιασμένοι με τα άλιωτα οστά τους.
Χωρίς να μπορούν να αλλάξουν θέση.
Χωρίς πρόσβαση στο όνειρο.


Ο  Προκαθήμενος των Πληγών
(του Ηλία Στόφυλα

Εκείνο το σπίτι 
δε με χώρεσε ποτέ
με όλον μου το θάνατο·
με καταδίκασε να σηκώνω το αίμα 
κάποιου άλλου·
να ζω τη διορθωμένη του ζωή.
Αντέδρασα.
Μια μέρα 
κάθισα πάνω στα μαχαίρια.
Έγινα ο Προκαθήμενος των Πληγών
κι έστειλα το είναι μου
αιμόφυρτο πίσω στην οικία.
Να δουν όλοι 
τις κυνηγημένες μου φυγές·
το όνειρο το τίμιο που μου ’πεσε κάποτε από τα χέρια·
τις τρικυμίες που διψούσαν να βρουν γαληνεμό.

Στο νέο πιστοποιητικό θανάτου
δεν έβαλα τη φωτογραφία του προσώπου μου.
Kόλλησα στο χαρτί 
το φως των ερειπίων μου
και υπέγραψα 
ως αυτός που πραγματικά ήμουν:
ένας πρόσφατα αποθεραπευθείς,
κάποιος που στάθηκε στο ύψος του γκρεμού του,
κάποιος που είχε πάντα μέσα του την αστραπή.


Ετών Mηδέν
(του Ηλία Στόφυλα

Όταν έγινα Ετών Μηδέν
μετακόμισα στον παράδεισο.
Διέσχισα σαν σπαθί τον έρωτα
και μπήκα στο νέο μου σπίτι.
Σ’ αυτό που κατοικούσαν κάποτε 
οι ηλιοβαμμένοι·
οι άκοποι απ’ τον θεό.
Έσπασα αμέσως τους καθρέφτες
και χώρεσα στα τζάμια τους 
όλους μου τους ξένους·
τους σωσίες που σφήνωσαν στο δέρμα μου. 
Αργά τη νύχτα, 
περνώντας από τον λειμώνα
με τους άγριους κρίνους 
και τις ματωμένες παπαρούνες,
έφθασα με καθυστέρηση 
στο απόδειπνο των αγίων.
Τους εξήγησα 
πως το ρολόι των ηττημένων
δε δείχνει ποτέ την ώρα ακριβώς.
Κανείς τους δε με συγχώρεσε.
Φόρεσα τον κεραυνό
και επέστρεψα στην οικία μου.
Χωρίς δεύτερη σκέψη,
μουντζούρωσα στις γρίλιες της 
το αίμα της αγάπης·
την ταπεινωμένη μου τιμιότητα.
Είχε έρθει η στιγμή
να γίνω ο ίδιος
ο σφυγμός 
του σκοτωμένου μου θανάτου.
Για να πεθάνω με ακρίβεια,
όπως μου ζητήθηκε.
Άλλωστε,
δεν είχα να πληρώσω το ενοίκιο
για έναν τόσο μεγάλο θάνατο.


*     *     *


ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΗΛΙΑ ΣΤΟΦΥΛΑ


ΟΝΟΜΑΤΕΠΩΝΥΜΟ: Ηλίας Στόφυλας

ΣΠΟΥΔΕΣ:
2015-2016: Υποψήφιος Διδάκτωρ της Νεοελληνικής Φιλολογίας του Εθνικού και  Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών.
2011-2014: Δίπλωμα Μεταπτυχιακών Σπουδών στη Νεοελληνική Φιλολογία, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Βαθμός: Άριστα (9,23). Η Διπλωματική μου Εργασία με θέμα: «Οι κεντρικοί χαρακτήρες στο Τρίτο Στεφάνι του Κώστα Ταχτσή» βαθμολογήθηκε με Άριστα Δέκα (10,00).  2004-2009: Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Σχολή: Φιλοσοφική, Τμήμα: Φιλολογίας, Τομέας: Μεσαιωνικής και Νεοελληνικής Φιλολογίας, Βαθμός Πτυχίου: Λίαν Καλώς (7,025).
2003-2004: Πρακτική άσκηση σε γυμνάσια και λύκεια της Αττικής (Βαρβάκειο Γυμνάσιο)  
2000-2004: Ενιαίο Λύκειο Σπετσών 
          
ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ/ ΒΡΑΒΕΙΑ
2003-2004: Υποτροφία Ιδρύματος Παπαδημητρίου για άριστη επίδοση στις Πανελλήνιες Εξετάσεις του 2004.
2016-17: Υποτροφία από το Κληροδότημα Κρήτσκη διάρκειας ενός έτους για την εκπόνηση της διδακτορικής διατριβής.
2018-2019 – ΠΟΙΗΣΗ: Α Βραβείο Ποίησης στον 4ο Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό bonsaistories με το ποίημα: «Ο Προκαθήμενος των Πληγών. Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου στον Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό της Αμφικτυονίας Ελληνισμού  με το ποίημα: «Αυτοάνοσα αισθήματα». Τιμητική Διάκριση στον 1ο Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό του Λογοτεχνικού Περιοδικού «Κέφαλος» με το ποίημα: «Ετών Μηδέν». Γ’ Έπαινος στον 12ο Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό της Εταιρείας Λογοτεχνών και Συγγραφέων Ηπείρου με θέμα την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ με το ποίημα: «Τα λύτρα». Γ’ Βραβείο στον 18ο (Ετήσιο) Διεθνή Διαγωνισμό Ποίησης του Λογοτεχνικού Περιοδικού «Κελαινώ» με θέμα την ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ με το ποίημα: «Η κιμωλία». Τιμητική Συμμετοχή στους 33ους Δελφικούς Αγώνες Ποίησης με το ποίημα: «Τα λύτρα». A Βραβείο Ποίησης στον 1ο Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό του Συλλόγου Λόγου, Μουσικής και Τέχνης «Λίνος» με το ποίημα: «Η συντέλεια του νόστου». Τιμητική Διάκριση στον Πανελλήνιο Ποιητικό Διαγωνισμό του Πειραϊκού Συνδέσμου και του Λογοτεχνικού Περιοδικού «Μανδραγόρας» με το ποίημα: «Το Υπόγειο». Δημοσίευση του ποιήματός μου με τίτλο: «Το Υπόγειο» στο αθηναϊκό λογοτεχνικό περιοδικό «Μανδραγόρας» (Ιούλιος 2018-τεύχος 58).


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Περιμένουμε τις απόψεις σας!