Τα τελευταία μας Χριστούγεννα - Ιωάννης Σιδηρόπουλος (Λογοτεχνικό Δωδεκαήμερο Χριστουγέννων 2022) - ΚΕΦΑΛΟΣ

To Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς για το βιβλίο, τη λογοτεχνία, την ποίηση, τους λογοτέχνες και τις τέχνες.

ΝΕΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2022

Τα τελευταία μας Χριστούγεννα - Ιωάννης Σιδηρόπουλος (Λογοτεχνικό Δωδεκαήμερο Χριστουγέννων 2022)





Τα τελευταία μας Χριστούγεννα

Ήρθα,
ήρθα να σου φέρω αγιασμό,
ήρθα με καθαρή ψυχή γιαγιά
να σου πω έρχεται η νέα χρονιά σε λίγο
και πως δεν θα έφευγε η ψυχή σου στα ουράνια.
Ήρθα να σου πω καλά Χριστούγεννα φως μου
αλλά ο θεός διάλεξε αυτά τα Χριστούγεννα να είναι τα δικά μας,
τα οριστικά,
αλλά με γέλια,
αναμνήσεις,
χαρές.
Μου έλεγες να έρθω εκείνα τα Χριστούγεννα
με ήθελες κοντά σου
και η χαρά σου έγινε αληθινή.
Ήρθα,
ήρθα να σου φέρω αγιασμό την παραμονή το βράδυ
και τα είπαμε
μαζί
όπως παλιά
όπως τότε στον προμηθέα
με την κατάσταση σου την τωρινή να θυμίζει
το φινάλε της ζωής σου
να δένεται με τον κύριο ημών βασιλέα Ιησού.
Ήρθα γιαγιά,
ήρθα και τα Χριστούγεννα ήταν εξαιρετικά
και ξες το πιο ξεχωριστό
και λαμπερό ποιο ήταν;
Το τελευταίο σου χαμόγελο στην γιορτή αυτήν να μας υπενθυμίζει
πως κι αν έφυγες
κάθε Χριστούγεννα θα σε θυμάμαι
σαν την λαμπάδα που με άναβες κάθε φορά στα γενέθλια μου.
Γι’ αυτό ίσως σε ξεχώρισα σαν γιαγιά,
γιατί όσο τέλειωναν οι λαμπάδες στην εκκλησία
τόσο μεγάλωνε η αγάπη μου για’ σένα.
Και τώρα που σ’ έχασα
δυόμιση χρόνια περίπου
θα μας θυμάμαι με σφιχτά τα χέρια
να αγκαλιαζόμαστε
στον χιονισμένο προμηθέα
σαν τα δικά μας Χριστούγεννα
τα τελευταία της ζωής σου.
Τα κεφτεδάκια σου τα σπάνια,
το τραπέζι το γεμάτο,
όλα να θυμίζουν τα Χριστούγεννα και κάθε γιορτινές μέρες
πως και αν λείπεις
ο κύριος θα με απαλύνει
με την νοσταλγία πως κάποια Χριστούγεννα
να ανταμώσουμε
και θα αγιάσει η ψυχή μου λουλούδινα με στέφανα τριανταφυλλιών.
Γιατί κάθε Χριστούγεννα,
κάθε γιορτή,
κάθε χρονιά,
όλα τα παιδιά σου λέγαν τα κάλαντα,
γελούσες από χαρά,
γέλα αστέρι μου,
χρόνια μας πολλά
φύλακα χριστουγεννιάτικε άγγελε μου...
Νιώθω νοσταλγικά.
Σαν οι νύχτες περνούν και χάνονται
όλο και ποιο πολύ
μαζεύονται οι αναμνήσεις
μα τα φεγγάρια σβήνουν και λησμονούνται.
Όταν οι ψυχές δεν παύονται να υπάρχουν
γιατί δεμένοι αιώνια στην ζωή θα είμαστε
και μας θυμίζει
το ταξίδι της ζωής μας
σε τούτη την γη
σε τούτα τα μέρη
που με γέννησε η αγάπη, η φροντίδα σου
τα αστέρα παύουν να υπάρχουν
όταν τα ξεχνάμε
έτσι και εσύ
αιώνιο καντήλι θα’ σαι μέσα στην ψυχή μου
γιατί γιαγιά σαν εσένα
δεν θα βρεθεί ποτέ
φύλακα άγγελε τις ζωής καλή μου.

Ιωάννης Σιδηρόπουλος

Αφιερωμένο στην μνήμη τις γιαγιάς μου Μάρθας Ιακωβίδου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Περιμένουμε τις απόψεις σας!