Χριστουγεννιάτικη τέρψη - Μαρία Χριστοδούλου (Λογοτεχνικό Δωδεκαήμερο Χριστουγέννων 2020)

Χριστουγεννιάτικη τέρψη

Έσφιξα την κάπα για να ζεσταθώ. Η γενέθλια πόλη απλωνόταν στα πόδια μου. Κόσμος πολύς περιφερόταν. Μέσα στα μάτια του διέκρινες το κλωθογύρισμα των ημερών. Υπήρχε τόση διαθέσιμη ζάχαρη άχνη στην αγορά. Κι αν έμενε κάποια ποσότητα στα ράφια; Τι θα συνέβαινε δηλαδή;

Μπήκαμε στο πανδοχείο. Χριστουγεννιάτικος διάκοσμος για όλα τα γούστα από το διαχρονικό κόκκινο, το ταπεινό λευκό, το λαμπερό χρυσό μέχρι και το μοναδικό ρετρό. Είναι πραγματικά πολύ όμορφα αλλά… Τη σκέψη μου διέκοψε η θέα του τζακιού. Λάτρευα τις φλόγες του! «Πάμε», μου είπαν.

Η διαδρομή ήταν μαγική. Χιόνινα ανθοπέταλα έπεφταν αργόσυρτα σε όλο το πάρκο. Μόλις ξεκίνησε να λιώνει ο ορίζοντας κάτω από τη λάμψη του ήλιου, δέντρα, παγκάκια, σιντριβάνια καλύφθηκαν μ’ ένα πέπλο. Απέναντι, μια παρέα παιδιών έπαιζε χιονοπόλεμο. Τα χάχανά τους… Ψυχή μου! Κατευθύνθηκα αυθόρμητα προς τα εκεί, αλλά μια παράξενη δύναμη με έσπρωχνε προς τα πίσω. «Πήγαινε», με παρότρυναν. «Μην νοιάζεσαι για τους ψιθύρους. Αφέσου». Ήταν ο πιο τρελός χιονοπόλεμος της ζωής μου!

Προχωρήσαμε… Τα μάτια μου κοίταξαν ψηλά. Η εικόνα με το θείο βρέφος έκανε την καρδιά μου να σκιρτήσει. Στο μανουάλι τα κεριά έστελναν την προσευχή τους. Ο πάτερ Χερουβείμ, γνωστός στην περιοχή, με πήρε στην αγκαλιά του. Άστραψε! Φωτίστηκαν όλα μεμιάς. Ο δρόμος σου, ο δρόμος μου… στενός και ανηφορικός με σκέπαστρο την Αγάπη Του. Ένιωσα να σιγοκαίω αλλά λυτρωτικά.

Ο δυνατός ήχος της βροντής με ενεργοποίησε και πάλι. Θα βρέξει… και τότε οι φλόγες; Βαδίσαμε με πιο γοργό βήμα. Οκτώ έπρεπε να είμαστε στο εστιατόριο για φαγητό. Το μπουφέ μοσχοβολούσε. Πλήθος εδεσμάτων για ορεκτικό, κυρίως πιάτο και επιδόρπιο. Μα δεν πεινώ, χόρτασα. «Είναι Χριστούγεννα», μου υπενθύμισαν εκείνες. «Όλα γύρω από ένα τραπέζι γίνονται βλέμματα…». Ναι, είναι γεγονός. Ψυχή τε και σώματι, δόσιμο ολοκληρωτικό. Φεγγοβολώ από χαρά. Επιτέλους, γιορτάζω!

Μαρία Χριστοδούλου

Νοέμβριος  2020