Ένα Πρωτοχρονιάτικο πάρτυ - Ναταλία Βολοντίνα-Σαρκαβάζη (Λογοτεχνικό Δωδεκαήμερο Χριστουγέννων 2020)

Κάποτε δούλευα στην Παιδαγωγική  Ακαδημία στην μικρή πόλη του Ποκρόβ.  Είχαμε ένα έθιμο:  την παραμονή της πρωτοχρονιάς κάναμε στην Ακαδημία  ένα γλέντι, ένα ξέφρενο πάρτη με χορούς και τραγούδια, με πολύ γέλιο και, φυσικά με πλούσιο τραπέζι.
 Τις  προετοιμασίες τις αρχίσαμε μήνες πριν, όπως  οι Βραζιλιάνοι με το καρναβάλι τους.
Τα τραπέζια φορτωμένα με φαγητά και κρασί, λύγισαν από το βάρος τους , το παρκέ  έτριζε  από το χορό και εκρήξεις  γέλιου διαπερνούσαν  τα πατώματα.
Ομολογώ σαν μια παλιά αμαρτία: μας άρεσε  να κοροϊδεύουμε  το ισχυρό φύλο. Αλλά το κάναμε πολύ όμορφα. Χωρίς να προσβάλλουμε κανένα ή να τους θίξουμε τον ανδρικό τους εγωϊσμό. Για παράδειγμα, διοργανώσαμε   αγώνα με  ρίψη σε απόσταση ... του πούπουλου από  κοτόπουλο!
Με αυστηρούς κανόνες,  διαιτητές  και  πολυπόθητο βραβείο στον ορίζοντα – ένα μεγάλο  μπουκάλι κονιάκ.
Χωριζόμαστε  σε ομάδες, επιλέγαμε  τους πιο όμορφους, τους βάζαμε πάνω  σε μια καρέκλα, και τους στολίζαμε  σαν Χριστουγεννιάτικο δέντρο - με το αστέρι στο μέτωπο, πούλιες   στα χέρια και χρυσόσκονη στον πωπώ , με αστραφτερές  μπάλες στα αυτιά, στη μύτη, και στις κουμπότρυπες των παντελονιών τους, σε στυλ μπουτονιέρας.
Ιστορία, που θα πω, συνέβη  σε ένα τέτοιο πάρτη.

   Όλα πήγαν ρολόι.
   Ήδη είχαν ειπωθεί οι  καθιερωμένες προπόσεις, έγιναν  προγραμματισμένοι  ανταγωνισμοί , αλλά δεν ησυχάσαμε . Κουρασμένοι και ξαναμμένοι από το χορό, όλοι χυθήκαμε  στο δροσερό διάδρομο και συγκεντρωθήκαμε δίπλα στα ανοιχτά παράθυρα. Ακούστηκαν τα ανέκδοτα, γέλια, αστεία ...
Τότε μου  ξέφυγε. Είπα κάποιο  δηλητηριώδες  αστείο για τους γιατρούς.
-Πω πω, φαρμακόγλωσση! –προσβλήθηκε  ένας από τους καλεσμένους. Έτυχε να είναι  γιατρός. – Και τί είναι οι δάσκαλοι; Καλύτεροι; Προχτές ο υιός μου έρχεται σπίτι από το σχολείο και τί λέει για τη δασκάλα του;
      Και άρχισε η διαμάχη.
      Μου λέει ένα, εγώ  του λέω - δύο. Μου είπε - Αχ, μάζεψε τη γλώσσα σου! Του είπα - Αχ, μάζεψε τη μύτη σου. Η μύτη του ήταν πράγματι εξαιρετική. Εκείνος λέει  για την καντίνα του σχολείου, εγώ - για την τουαλέτα του νοσοκομείου, εκείνος για την δασκάλα κακίστρα , εγώ για την αδέξια γιατρίνα. Παρατρίχα να πιαστούμε στα χέρια!
 Τότε μου ξέφυγε αυτό!
Για να πούμε την αλήθεια, εγώ δεν έφταιγα σε τίποτα.  Απλώς πάλευε μέσα μου η «γαλλική» σαμπάνια εμφιαλωμένη στην τοπική εταιρεία εμφιάλωσης με  το «ουίσκι» αγνώστων στοιχείων ζυμωμένο στο εργοστάσιο τροφίμων της πόλης μας. Και το ουίσκι, και τη γατοτροφή «wiskas» τα έφτιαχναν στο ίδιο τμήμα. Ίσως μπέρδεψαν τα συστατικά ...
Έτσι, λέω την επίμαχη φράση. 
 Και βασίλεψε  η σιωπή.
Ο γερακομύτης το αντιμετώπισε σοβαρά.  Σιωπηλά κατάπιε  την προσβολή και έριξε πάνω μου το διαπεραστικό  βλέμμα του γιατρού.
- Καλά, θα σου  δείξω μια μέρα, γλωσσοκοπάνα.  Θα συναντηθούμε οι δυο μας και θα τα πούμε…
- Ω! Συγγνώμη, κιόλας, αλλά εμείς οι δυο που ακριβώς θα συναντηθούμε;
- Στο ιατρείο μου. Θα ‘ρθεις μια μέρα και θα τα πούμε.
- Χα-χα-χα! Και ποιας ειδικότητας, αν  επιτρέπετε, είστε; Εκτός αν τό κρατάτε μυστικό!
- Γιατί  μυστικό; Είμαι  δερματολόγος- αφροδισιολόγος,  - απάντησε περήφανα ο γιατρός.
- Αχ, δεν μπορώ! Θα σκάσω! Με συγχωρείτε, αλλά πιστεύω πως μια χαρά  βολεύομαι χωρίς τις υπηρεσίες σας!
- Είσαι σίγουρη; Καλύτερα μην παίρνεις όρκο ...

   Η κουβέντα αυτή συνέβη  τριάντα  Δεκεμβρίου.
Το επόμενο πρωί ξυπνάω, πηγαίνω , ως συνήθως στο μπάνιο … και παγώνω στο κατώφλι.
Μέσα από το τεράστιο καθρέφτη, ντυμένη όμως στη δική μου ρόμπα, με κοιτάει μια  εντελώς άγνωστη  κυρία. Και δεν είναι καν κυρία. Απλώς ένα  άγνωστο στην   επιστήμη υβρίδιο.
Το ήμισυ του προσώπου, αν θα κοιτάζεις προσεκτικά, θα μπορούσε να περάσει για το δικό μου. Αλλά το άλλο μισό, παρίστανε το ρύγχος ενός  χαριτωμένου, μικρού ροζ γουρουνιού. Για   χοίρο δεν είναι και άσχημο.
Ένα μικρό ματάκι γυαλίζει  μέσα από τις πτυχώσεις του δέρματος. Η μύτη σαν ρύγχος. Μου ήρθε να  γρυλίζω .
Από  άποψη  συμπεριφοράς, εντάξει.   Συμπεριφέρθηκα ως γουρουνίτσα. Αλλά είναι τόσο  προσβλητικό και άδικο! Πώς μπορώ να πάω στο γκαλά  Πρωτοχρονιάς; Στη Λέσχη των αξιωματικών;!
Στο δευτερόλεπτο ντύθηκα, έβαλα στο πρόσωπο μια πετσέτα και γυαλιά ηλίου, έσπευσα στην κλινική, και, για  καλή μου τύχη,  βρήκα  τον οφθαλμίατρο στη θέση του.
Ευχαριστημένη,  ξετυλίγω τη πετσέτα για να του δείξω την τρομερή ομορφιά μου. Σώθηκα!
- Δυστυχώς,  έχετε έρθει σε λάθος ιατρείο , - είπε ο γιατρός.  Τί ψυχρολουσία ήταν αυτή! - Έχετε αλλεργική επιπεφυκίτιδα. Θα πρέπει να πάτε στον  δερματολόγο - αφροδισιολόγο...
Καλύτερα θα με έστελνε στο διάβολο ...!
Γιατί δεν ξέρω τί  είναι καλύτερα για μένα : ή να βάλω  το κεφάλι μου στο ικρίωμα, ή  στα σαγόνια μιας  τίγρης, ή να μπω στο  γραφείο του  ...
          
Μόνο που δεν είχα πολλές επιλογές.
... Όταν εμφανίστηκα  στο γραφείο του γερακομύτη, ο ίδιος ξέσπασε σε τέτοιο γέλιο  ώστε άρχισαν να κουδουνίζουν τα στολίδια πάνω στο  χριστουγεννιάτικο δέντρο στην αίθουσα αναμονής.
Εντελώς  ανήθικο, ξεδιάντροπο  γέλιο , - για πείτε, πώς μπορεί ο γιατρός να γελοιοποιεί τους αρρώστους; -αντηχούσε στους άδειους διαδρόμους  της κλινικής.
Ενθυμούμενος το καθήκον του γιατρού,  σταματούσε για 
λίγο και  φούσκωνε τα μάγουλά του,  προσπαθώντας να πνίξει αυτό το ανάρμοστο  γέλιο, αλλά όταν με κοίταξε  άρχισε να γελά σαν το βαρβάτο άλογο , που είδε για πρώτη φορά τη φοράδα. Χάρηκα για  λογαριασμό του. Δεν μπορεί η κάθε μέρα  να είναι τόσο διασκεδαστική!...
Με θλιμμένο πρόσωπο περιμένοντας  τις εξελίξεις, έσφιξα τα δόντια  και δάγκασα τη γλώσσα, για να μη μου ξεφύγει καμιά κουβέντα.   Τι σου έλεγα για τους γιατρούς; Ποιός είχε δίκιο; Έχει μια  ασθενή στο γραφείο, και γελά σαν τρελός ...
 Η έκρηξη γέλιου, επιτέλους, σταμάτησε.
          Πήρε το ιστορικό μου.
Με κοίταξε  και αναστέναξε με λύπη.
- Θα ήθελα πολύ να σε βοηθήσω, αλλά δυστυχώς ...
Πάγωσα.  Το μάτι μου δάκρυσε. Η μύτη μου έσταξε.
- Οι ιατρικές υπηρεσίες  μας, όπως πολύ σωστά χθες - ή μάλλον, σήμερα – είπες, είναι  αδύναμες ... γενικά πολύ κακές.
- Γιατί; Είναι καλές!
- Οι γιατροί εδώ είναι αδέξιοι ...
- Γιατί ; Είναι  πολύ επιδέξιοι! Οι σοβιετική γιατροί - οι καλύτεροι γιατροί του κόσμου!
- Αλήθεια; Και γιατί μου φαίνεται πως κάτι άλλο ακούστηκε;…
 Έχοντας ευχαριστηθεί με το θλιμμένο πρόσωπο μου , επιτέλους  χαλάρωσε και, τέλος, χαμογέλασε.
- Εντάξει, γλωσσού . Μη ανησυχείς!  Κάτι θα κάνουμε.  Θα σου δώσω μια καλή αλοιφή, σταγόνες, χάπια - το βράδυ θα είσαι σαν το φρέσκο αγγουράκι!

    Ο γιατρός  δεν έπεσε έξω:  το βράδυ της πρωτοχρονιάς ,  ήμουν  πραγματικά  σαν ένα αγγουράκι.
   Ντυμένη με μεταξωτό φόρεμα  ανοιχτού πράσινου χρώματος,  με  χρυσή μάσκα και  ασημί πέδιλα ...
Ο καβαλέρος  μου, πράσινος, λόγο επίσημης στολής, και αυτός, κουδούνιζε  με τα μετάλλια του σαν σκύλος σε επίδειξη  και κούναγε  το μουστάκι του, ψιθυρίζοντας στο αυτί μου   κομπλιμέντα .
Μετά χωριστήκαμε από  τον παλιό χρόνο  , με πολύ θόρυβο υποδεχτήκαμε τον καινούριο  και βγήκαμε στο δροσερό χωλ. Φωνές, γέλια και ανέκδοτα γέμισαν το χώρο .. "Έρχεται ένας μαθητής στο σχολείο, και ο δάσκαλος  του λέει..." – ακούστηκε κάπου  από το παράθυρο. Εγώ, ως συνήθως, τέντωσα τα αυτιά μου και άνοιξα το στόμα , έτοιμη να υπερασπίσω την  τιμή των δασκάλων. Και αμέσως το έκλεισα. Αποφάσισα αυτή τη φορά  να δείξω  σωφροσύνη  και να κάνω μια έρευνα, κοιτάζοντας πιο κοντά τα διάσημά  του ομιλητή. Και  καλά που το έκανα. Ο αξιωματικός , που  ανακοίνωσε το ανέκδοτο, ήταν των αρμάτων μάχης!..
   Αποφάσισα σοφά ότι αυτή τη φορά, καλού-κακού, να αποφύγω τις λογομαχίες . Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει.
   Καλύτερα να τον αφήσω ήσυχο . Μη του πάω κόντρα . Τί  θα γίνει, άραγε, αν θα συναντηθούμε τυχαία  κάπου στο πολύγωνο;....

Ναταλία Βολοντίνα-Σαρκαβάζη