Συνέντευξη με τη λογοτέχνιδα Σοφία Λεμονή - ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ - ΚΕΦΑΛΟΣ

To Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς για το βιβλίο, τη λογοτεχνία, την ποίηση, τους λογοτέχνες και τις τέχνες.

ΝΕΕΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ

Δευτέρα 13 Απριλίου 2020

Συνέντευξη με τη λογοτέχνιδα Σοφία Λεμονή - ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ





Ο «ΚΕΦΑΛΟΣ - Το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς» έχει ξεκινήσει μία νέα δράση με τίτλο: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ» (ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ 4ο ΤΟΜΟ γίνονται δεκτές έως τις 31/12/2020 - ΥΠΟΒΟΛΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΩΝ: ΕΔΩ) και προσκαλεί όλους τους Λογοτέχνες, Ποιητές και Συγγραφείς να συμμετάσχουν σ' αυτήν. Σκοπός της εν λόγω δράσης είναι η προβολή μέσω αφιερωμάτων και συνεντεύξεων των σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών, Ποιητών και Συγγραφέων, είτε έχουν εκδώσει κάποιο βιβλίο είτε όχι και η δημιουργία του τέταρτου τόμου της «Εγκυκλοπαίδειας των Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών», η οποία έχει συσταθεί σε μία ανεξάρτητη ιστοσελίδα με τη μορφή ηλεκτρονικών τόμων και την έκδοση δωρεάν e-book.
Στη σημερινή μας παρουσίαση στα πλαίσια της δράσης: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ», θα σας παρουσιάσουμε τη λογοτέχνιδα, Σοφία Λεμονή, η οποία συμμετέχει στην «Εγκυκλοπαίδεια Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών» και απάντησε στις ερωτήσεις του Δημοσιογράφου, Λογοτέχνη και Εκδότη του Περιοδικού Κέφαλος, κ. Πλούταρχου Πάστρα, για το λογοτεχνικό της έργο, τα βιβλία και τη λογοτεχνία. 


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΛΕΜΟΝΗ


1. Αν έπρεπε να δώσετε έναν ορισμό για τη λογοτεχνία, ποιος θα ήταν αυτός;

Λογοτεχνία: ανάγκη για έκφραση, τρόπος επικοινωνίας συναισθημάτων, εμπειριών. Διδαχή και καλλιέργεια του πνεύματος. Ένα μονοπάτι που αν το ακολουθήσεις σε οδηγεί να βλέπεις πέρα από τα καθημερινά! Ένα αγαθό τόσο αναγκαίο όσο η τροφή για τον άνθρωπο!

2. Τι μπορεί να προσφέρει η λογοτεχνία στο σύγχρονο άνθρωπο;

Θα επιθυμούσα με τη βοήθειά της  λογοτεχνίας, να καταφέρει να ριζοβολήσει πάνω στη Γη γερά ο Πολιτισμός!
Να μπορέσει να καλλιεργήσει τα ένστικτα και τη λογική των ανθρώπων προς το ποθούμενο καλό! Με αυτόν τον τρόπο η προσφορά της λογοτεχνίας θα ήταν να σταματήσουν τα δεινά της ανθρωπότητας και όχι μόνο. 
Από την επικράτηση καλλιεργημένων πνευμάτων θα μπορούσε να ωφεληθεί επίσης, όλη η χλωρίδα και η πανίδα του όμορφου πλανήτη που μας φιλοξενεί και που βλέπουμε να δεινοπαθεί από την αδιαφορία μας, την άκρατη εκμετάλλευση και την βίαια συμπεριφορά μας.
Έτσι πιστεύω πως μπορεί να γίνει κι έτσι εύχομαι!

3. Η ποίηση στις ημέρες μας δεν έχει τη θέση που κατείχε παλαιότερα. Για ποιο λόγο πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό και πως θεωρείτε ότι θα είναι το μέλλον της;

Προσωπικά έγραφα πάντα σε πεζό λόγο.
Το τελευταίο διάστημα ήλθα σε πιο στενή επαφή με την ποίηση και ξεκίνησα γράφοντας δειλά-δειλά κι εγώ η ίδια.
Καθημερινά πλέον, ανακαλύπτω τις χαρές  και τις χάρες της!
Μα, μπορώ να πω με όση ειλικρίνεια μου επιτρέπεται και με όλο το σεβασμό στους ποιητές, πως υπάρχουν ποιήματα που δυσκολεύομαι να καταλάβω και ομολογώ πως μου δημιουργούν στεναχώρια κι ένα είδος εκνευρισμού! Κάτι σαν αυτό που λέμε: " Τι θέλει να πει ο ποιητής;" Το βρίσκω άδικο αυτό! Δεν θέλω να μου συμβαίνει!
Θα ήθελα την ποίηση απλή, καθημερινή, προσιτή και κατανοητή!
Να μου δείχνει εικόνες, να μου γεννά έντονα συναισθήματα, να μου αφήνει εντυπώσεις, να με κάνει να θαυμάζω και να σκέφτομαι.  Ειδάλλως, τι; Απλά ένα ψυχολογικό εν βρασμώ  ξέσπασμα του γράφοντα;
Απολαμβάνω την στιγμή που οι στίχοι μου στέλνουν καθαρά μηνύματα, μου γεννούν συναισθήματα, που με ξεσηκώνουν, που με κάνουν να γελάω, να συγκινούμαι, να δακρύζω.
Ν' αναρωτιέμαι: "Για μένα γράφτηκε;" Να διαπιστώνω: " Ώστε το έχουν νοιώσει κι άλλοι!"
Θα ήθελα ένα ποίημα όταν το διαβάζω να με οδηγεί σαν βαρκούλα με πανάκι τις λέξεις. Να πλέω σ' ένα ποταμάκι κι οι στίχοι ν' αναγνωρίζονται εντός μου σαν το κελάρυσμα του νερού που χοροπηδάει πάνω από τα βότσαλα. Θα ήθελα το ποταμάκι αυτό να με οδηγεί στην πιο όμορφη θάλασσα του κόσμου χωρίς να με νοιάζει καν αν είναι γαλήνια ή φουρτουνιασμένη. Αρκεί που θα καταφέρνω να φτάνω ως εκεί!
Εάν συμβαίνει αυτό, όλοι θα μάθουμε ν' αρμενίζουμε στα πολύχρωμα νερά της Ποίησης και ναι, ευελπιστώ δεν θα κινδυνέψει να στερέψει ποτέ!
Όμορφο το βλέπω το μέλλον!

4. Και τώρα μία δύσκολη ερώτηση. Τι σημαίνει για σας ποίηση;

Καθόλου δύσκολη! Αν και νομίζω πως ήδη έχω απαντήσει με τον τρόπο μου, θα ξαναπώ πως είναι ένας καινούργιος κόσμος που ευλογήθηκα να μου αποκαλυφθεί, και νοιώθω ευγνώμων γι’ αυτό!
Δεν παραπονιέμαι που άργησα, αν και έχω να καταλογίσω ένα φταίξιμο στην εκπαίδευση που λαμβάνουμε από τις σχολικές διδασκαλίες.
Δεν πειράζει! Αρκεί που  υπάρχει, ήρθε στη ζωή μου κι έχω τώρα ακόμα μια μεγάλη αγάπη, που δεν θα την αποχωριστώ όσο λειτουργεί με υγεία το μυαλό μου και όσο μου μέλλει ακόμα να ζω!

5. Πότε ξεκινήσατε ν’ ασχολείστε με την τέχνη του λόγου και ποιος ήταν ο λόγος που σας παρότρυνε;

Θα σας απαντήσω με ένα γραπτό μου, που πιστεύω πως δίνει την εξήγηση έτσι όπως αγαπώ και θέλω να τη δίνω για τον εαυτό μου.
Λοιπόν:
"Γεννήθηκα στην πόλη της Πάτρας της Αχαΐας Πελοποννήσου.
Η ημερομηνία που ήρθα στη ζωή, είναι η 7η Οκτωβρίου του 1960.
Η ανησυχία όσων παρευρίσκονταν μέσα στο σπίτι διάχυτη.  
Έφτανε να ποτίζει τους πάντες σαν υγρασία.
Η μητέρα μου που μόλις έβγαινε από την εφηβεία, ήταν ξαπλωμένη  επί τρεις ολόκληρες ημέρες σ' ένα μπαμπακένιο στρώμα, ριγμένο κατάχαμα στο τσιμεντένιο δάπεδο. Εκεί δεινοπαθούσε και θολωμένη από τις ωδίνες, αναρωτιόταν αν θα τα καταφέρει ως το τέλος.
Η μαμή  αγκομαχώντας ποτέ γονατιστή και ποτέ πάνω από τη μητέρα μου, έδινε τη δίκη της μάχη να κερδίσει το στοίχημα και τις εντυπώσεις. 
Η αγωνία στο κατακόρυφο. Όχι για τόσο για το πότε επιτέλους θα αποφασίσει να ξετρυπώσει αυτό το μωρό  (αυτό θα γινόταν αργά ή γρήγορα), μα για όταν βγω, αν θα καταφέρω να επιζήσω.
Οι γονείς μου βλέπετε είχαν χάσει ήδη μια κορούλα, που είχε πεθάνει λίγα λεπτά αφότου γεννήθηκε. Ήμουν η δευτερότοκη. 
Εν τέλει, τα κατάφερα! Γεννήθηκα! Έμαθα ν' αναπνέω, άντεξα, και πήρα το χρίσμα της πρεσβυτέρας.
Εκείνη την ημέρα λοιπόν, ανάμεσα στους τριγύρω μαζεμένους ανάστατους γείτονες που αδημονούσαν  για την έκβαση του γεγονότος, πως έγινε και τα κατάφεραν να στριμωχτούν, οι μοίρες που ήρθαν να ορίσουν τα της τύχης μου. 
Μα.. μέσα στην αναμπουμπούλα, ποιος  να πάρει χαμπάρι, να τις προσέξει να τις υποδεχτεί και να τις καλοπιάσει;  Κανείς!
Δεν υπήρξε υποδοχή, δεν άκουσαν ούτε ένα καλωσόρισμα, δεν τους προσφέρθηκε ούτε καν ένα κερασματάκι, με αποτέλεσμα σαν καλομαθημένες που ήταν σε πιο γαλύφικες συμπεριφορές, ν' αρχίσουν να φουντώνουν, να θυμώνουν για τα καλά και να θέλουν να φύγουν. 
Κι όντως οι δυο περισσότερο εκνευρισμένες και τσαντισμένες, δεν άργησαν να σπρώχνουν προς την έξοδο,  όπου ευτυχώς για μένα, εκεί ήταν που η πιο ψύχραιμη  και λογικότερη από τις τρεις (η Άτροπος πρέπει να ήταν), κοντοστάθηκε και φώναξε στις υπόλοιπες: "Περιμένετε καλέ!!! Ήρθαμε που ήρθαμε ως εδώ.  Δείξτε ανωτερότητα! Έχουμε κι ένα όνομα! Για τη φήμη μόνο κάτι πρέπει ν' αφήσουμε έστω σα δωράκι σ' αυτό το μωρό!"  
Πιεζόμενη άρχισε να ψάχνει τις τσέπες της. Ψάξε τη μια, ψάξε την άλλη στο τέλος έβγαλε ένα τετραδιάκι το οποίο είχε δεμένο επάνω του με κόκκινη κλωστούλα ένα μολυβάκι. 
Τα έχωσε με τρόπο μέσα στα σαπουνισμένα σπάργανά μου κι απομακρύνθηκε.
" Μμμμμ...χωρίς κέρασμα κι εσύ του άφησες το "καλύτερο" πρόλαβα ν' ακούσω την γκρίνια μιας από την παρέα των τριών.
" Μα... με τέτοια μούτρα που κατεβάσατε,  το καημένο το κοριτσάκι το περιμένουν τα 40 κύματα. Ας έχει τουλάχιστον το δώρο μου για σωσίβιο", πρόλαβα ν' ακούσω, εγώ κι άλλος κανείς!
----------------------------------
Έμελλε στην ηλικία των οκτώ ν' αναγκαστούμε να φύγουμε για μια καλύτερη ζωή, με προορισμό την Πρωτεύουσα. 
Εγκατασταθήκαμε στο Αμαρούσιο Αττικής, όπου εκεί κατάφερα να αποφοιτήσω από το τότε 6τάξιο Γυμνάσιο θηλέων. 
Λέω " κατάφερα", γιατί στην πραγματικότητα απ' όλα τα μαθήματα του σχολικού προγράμματος,  το μάθημα της Έκθεσης και των νέων Ελληνικών (και οι συγκινήσεις 
που έπαιρνα από αυτά), με ωθούσαν να συνεχίσω να πηγαίνω στο σχολείο.  
Κι ενώ σ' αυτά  τα δύο μαθήματα αρίστευα, σε πολλά από τα υπόλοιπα συνήθως εμένα μετεξεταστέα για το φθινόπωρο.
Χωρίς να υπερβάλω, ζούσα για να γράφω κι έπειτα αδημονούσα  να με φωνάξει ο καθηγητής-καθηγήτρια να διαβάσω την έκθεση μου.
Πέραν των σχολικών συγγραμμάτων, δεν είχα εύκολη πρόσβαση σε άλλα βιβλία. 
Για να πλουτίσω το λεξιλόγιό μου αναζητούσα δεξιά κι αριστερά  πεταμένες εφημερίδες.
Ανακάλυπτα σ' αυτές νέες,  άγνωστες μου λέξεις και ξεφύλλιζα το ταλαίπωρο λεξικό μου για ν' ανακαλύψω το νόημα τους. Έπειτα  - τ' ομολογώ-   έκανα  τις λεξούλες σκονάκι για να μην της ξεχνώ μέχρι να της εμπεδώσω καλά και της πρόσθετα ταιριάζοντάς τες κατά περίπτωση στις εκθέσεις μου.
Έμαθα ν' αγαπώ την γραφή, που ήταν τόσο γενναιόδωρη μαζί μου, προσφέροντάς μου την επικοινωνία με τους άλλους ανθρώπους.
Έτσι πορευόμουν, πορεύομαι και θα...
-------------------------------
Επίσης:
Σε σχέση με την γραφή, δημοσίευα σε τοπικές εφημερίδες μικρά άρθρα που αφορούσαν παρατηρήσεις μου σε διαφορά συμβαίνοντα στην μικρή τοπική κοινωνία που ζούσα.
Επίσης, ασχολήθηκα  με τον ραδιοφωνικό σταθμό που είχαν εγκαταστήσει στον Δήμο μας. Ήταν μια ωραία προσπάθεια του τότε Δημάρχου, που κράτησε έως τις επόμενες εκλογές. Κι  έγινε ότι συμβαίνει πάντα στην πατρίδα μας. Ένας να χτίζει κι ο  άλλος να γκρεμίζει.
Μου άρεσε πολύ αυτή η ενασχόληση με το ραδιόφωνο. Μου ταίριαζε. 
Διάλεγα αφιέρωμα σε ένα θέμα, έγραφα μικρά κείμενα και έπειτα τα ταίριαζα με ανάλογα τραγούδια όλων των ειδών.
Μια εντελώς ερασιτεχνική ραδιοφωνική παραγωγή δηλαδή, που σαν ανάμνηση της, μου έμεινε ενθύμιο μια -παλαιού τύπου- μικρή κονσόλα ήχου.

Το 2014 γράφτηκα για παρακολούθηση μαθημάτων δημιουργικής γραφής στα χρηματοδοτούμενα από Εθνικούς Πόρους προγράμματα της "Δια βίου μαθήσεως".
Έτσι βρέθηκα καθισμένη στα σχολικά θρανία του Δημοτικού μας σχολείου.
Μέσα στις ώρες των μαθημάτων, αναλύοντας στίχους από τους ποιητές μας, αποσπάσματα από πεζά κείμενα, γράφοντας πάνω σε θέματα που συζητούσαμε μεταξύ μας προηγουμένως, άρχισα σιγά-σιγά να ξαναβρίσκω την απόλαυση της γραφής. Άρχισα να γράφω πιο εντατικά πεζά, μικρά και μεγάλα κείμενα και παραμυθάκια, που έμεναν φυλαγμένα. Τον τελευταίο χρόνο δοκίμασα την ποίηση.
Βρήκα το θάρρος και με την βοήθεια του Ίντερνετ άρχισα να δημοσιεύω δειλά-δειλά στο προφίλ μου, όπως επίσης και σε τοπική διαδικτυακή ομάδα της περιοχής της Κύμης.
Έγινα αποδέκτης θετικών σχολίων και της ευχάριστης έκπληξης των διαδικτυακών μου φίλων.  Η πιο έκπληκτη ήμουν εγώ βέβαια...Έβλεπα επιτέλους καθημερινά ξανά μπροστά μου το τετράδιο, την κόκκινη κλωστούλα και το μολυβάκι!*
Μου έκαναν την τιμή, ένα από τα αναρτημένα παραμυθάκια μου όπως αρκετά ποιήματα να τα δημοσιεύσουν στο blog των Ευβοέων συγγραφέων. 

*Το μολυβάκι, το δεμένο με κόκκινη κλωστούλα στο τετράδιο το έχω  πλέον στήριγμα και φυλαχτό μου!"

6. Γιατί γράφετε;

Μα, η γραφή είναι ο αναστεναγμός μου! Μπορεί ο άνθρωπος χωρίς ν' αναστενάζει;  Είναι πλήρως ανακουφιστικό για μένα!
Γράφοντας χαίρομαι περισσότερο τη ζωή που μου έχει δοθεί!
Λαχταρώ  ν' ακολουθώ την προσταγή της έμπνευσης και ν' απολαμβάνω τους  άγνωστους τόπους, όπου αυτή με οδηγεί!  
7. Ποια είναι η πηγή της έμπνευσής σας; 

Ό,τι απολαμβάνουν οι αισθήσεις μου και ό,τι συγκινεί την ψυχή μου!
Ο ξεχωριστός αθώος κόσμος των παιδιών μ' εμπνέει να "σκαρώνω" παραμυθάκια.
Τα πάθη και παθήματα των γυναικών να τους γράφω αφιερώματα!
Οι ηλικιωμένοι μου βγάζουν γλυκόπικρα συναισθήματα και συγκινήσεις.
Οι δύσκολες καταστάσεις και ο θυμός μου διεγείρουν το χιούμορ.
Ο έρωτας με μπερδεύει και ψάχνω τρόπους τρόπους να λύσω τους γρίφους.
Η φύση σε όλη την περιοχή της ΚΥΜΗΣ που ζω είναι πλούσια σε εικόνες που δημιουργούν αρκετά ερεθίσματα. Ακόμα κι οι πιο μικρές ομορφιές είναι από μόνες τους μικρά ποιηματάκια! Πως να μην εμπνευστείς;
Και.. και... και.. τι άλλο να προσθέσω; Μακάρι να ήξερα κι εγώ! 
Άλλωστε οι πιο ξεσηκωτικές εμπνεύσεις, έρχονται από εκεί που δεν το περιμένεις!

8. Ποια είναι η αγαπημένη σας ώρα μέσα στην ημέρα που κάθεστε και γράφετε;

Δε γνωρίζω όσοι ασχολούνται με τη γραφή πως λειτουργούν.
Απομονώνονται, έχουν ωράριο, κλείνουν ραντεβού;
Μα... η έμπνευση  είναι τόσο ατίθαση!!!
Για μένα, δεν υπάρχουν ώρες που να λέω πως τώρα θα γράψω.
Όταν μ' επισκέπτεται η μούσα μου, νοιώθω τον ξεσηκωμό που μου δημιουργεί η παρουσία της με την ιδιαίτερη ταραχή και αύξηση της δημιουργικής αδρεναλίνης που μου προκαλεί.
Ευτυχώς για μένα, έχω μια μούσα που είναι συγκαταβατική με τις υποχρεώσεις της καθημερινότητάς μου. Δείχνει υπομονή και με αφήνει να γράφω ανάμεσα σ' αυτές.
Ξέρετε, ανάμεσα σε μαγειρέματα, καθημερινές οικιακές υποχρεώσεις, ράψιμο και παιχνίδι με τα εγγονάκια μου!  Έρχεται δίπλα μου κι αρχίζει τα μουρμουρητά και τα σκουντήματα.
Γι’ αυτόν τον λόγο, έχω χαρτί και στύλο πάντα δίπλα μου ή στην μια μου τσέπη, προετοιμασμένη για την  περίπτωση. 
Έτσι γίνεται!!! Καλά να είμαστε κι οι δυο, ζωή να έχουμε  κι όμορφα να περνάμε!

9.  Πως είναι η ζωή ενός λογοτέχνη στα χρόνια της κρίσης;

Όπως των περισσότερων  ανθρώπων στην πατρίδα μας. Πως θα μπορούσε να είναι διαφορετική!  Με υπομονή, στον αγώνα!

10. Πως θα χαρακτηρίζατε τη λογοτεχνική παραγωγή σήμερα;

Δε μου φαίνεται τόσο φτωχή, όσο οικονομικά δύσκολα προσιτή.
Ευτυχώς πολλοί ποιητές και συγγραφείς έχουν την γενναιοδωρία ν' αναρτούν -με τρόπους που ταιριάζει  στους ίδιους-  έργα τους στο διαδίκτυο κι έτσι για όποιον επιθυμεί,  υπάρχει η ελεύθερη πρόσβαση σε αυτά. 
Έτσι παύουν να είναι δυσπρόσιτοι στον κόσμο που θέλει να τους διαβάζει μα δυσκολεύεται οικονομικά να τους προσεγγίσει κι αυτό μόνο καλό μπορεί να προσφέρει. 
Επίσης, το να "επικοινωνούν" το έργο τους δίχως να ποντάρουν σε κέρδη, αποδεικνύει το ήθος και τα ακέραιο του χαρακτήρα τους.
Προσωπικά είμαι ευγνώμων για τις φίλες, φίλους που έχουν έργο και το δημοσιεύουν κι είναι τιμή και χαρά μου να τους ακολουθώ και να τους διαβάζω γνωρίζοντάς τους καλύτερα.

11. Αν έπρεπε να επιλέξετε ανάμεσα στο έντυπο ή στο ηλεκτρονικό βιβλίο, εσείς ποιο θα επιλέγατε; 

Επιλέγω και τα δυο με περισσότερη προτίμηση στο έντυπο.
Ο ηλεκτρονικός εξυπηρετεί στην πιο ελεύθερη και άνετη πρόσβαση, όπως ήδη έχω αναφέρει, μα δεν θέλω να διακοπεί και να πάψει να υπάρχει ο λογοτεχνικός πλούτος σε βιβλία.
Αγαπώ τα βιβλία. Θα επιθυμούσα να έχω αποκτήσει περισσότερα απ' όσα έχω στη βιβλιοθήκη μου, μα δεν είναι πάντοτε εφικτό, ιδίως με τη δεινή οικονομική κατάσταση  στην  πατρίδα μας τα τελευταία δύσκολα χρόνια.
Μια ωραία λύση γι’ αυτό είναι οι δανειστικές βιβλιοθήκες, που θα ήταν ευχής έργο  να υπάρχουν παντού, εάν είναι δυνατόν έως και το πιο μικρό χωριουδάκι. 
Με λίγη παραπάνω προσπάθεια  γι’ αυτό το σκοπό, θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε μια χαρά! Αμήν!!!

12.  Ποια συμβουλή θα δίνατε σ’ ένα νέο λογοτέχνη;

Στο στάδιο που βρίσκομαι, μόνο να παίρνω συμβουλές αρμόζει κι όχι να δίνω.
Τις συμβουλές που παίρνω από ανθρώπους του χώρου που μου κάνουν την τιμή ν' ασχολούνται μαζί μου, τις ακολουθώ με σέβας και ταπεινότητα!
13. Τώρα ας περάσουμε στην πλευρά του αναγνώστη. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε;

Είναι το βιβλίο, "Το κορίτσι από τη Σαμψούντα" της Σόφης Θεοδωρίδου από τις εκδόσεις Ψυχογιός.
Όμορφο βιβλίο. Αληθινή ιστορία. Έμαθα πολλά που δεν γνώριζα. Όπως την σκληρότητα με την οποία επέβαλλαν κι οδηγούσαν οι διώκτες των αδελφών μας Ποντίων, ολόκληρες οικογένειες στις εξοντωτικές πορείες θανάτου.

Με Μικρασιατική καταγωγή εγώ η ίδια κι από τους δυο γονείς μου,  όπως επίσης με φίλες Πόντιες, τις οποίες ξεχωρίζω για τον ευθύ χαρακτήρα τους, μα περισσότερο για την άσβεστη αγάπη για την γλώσσα και τις παραδόσεις τους, για τον ζωντανό χωρίς λυτρωμό καημό τους για τον ξεριζωμό και τα δεινά των προγόνων τους, έχω το κίνητρο που με οδηγεί να θεωρώ υποχρέωση μου να μάθω όσο γίνεται περισσότερα για τις χαμένες μας πατρίδες.

14. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Εύκολο θα ήταν ,αλλά δε θέλω ν' απαριθμήσω. Δεν έχει σημασία πόσους έχω αγαπήσει, όσο το ότι όλοι όσοι έχουν δημοσιεύσει λογοτεχνικό έργο, από τον πιο σπουδαίο έως τον πιο άσημο, έχουν την εκτίμηση και τον θαυμασμό μου. Τους θεωρώ απόλυτα ξεχωριστούς!

15. Ποια είναι τ’ αγαπημένα σας βιβλία;

Όλα μου τα βιβλία τ' αγαπώ. Το καταλαβαίνω από την  ανησυχία που με πιάνει, όταν τυχαίνει να δανείζω κάποιο απ' αυτά. Αναρωτιέμαι: θα μου το προσέχουν, θα το διατηρήσουν ατσαλάκωτο και καθαρό; Τέλος πάντων, κάτι με πιάνει.....
Ας πω πως έχω μια ιδιαίτερη αγάπη στα λατινοαμερικάνικα μυθιστορήματα. 
Από την συγγραφέα Ιζαμπέλα Αλιέντε τ' αγάπησα. Έτσι μπορώ με άνεση να ξεχωρίσω "ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΠΝΕΥΜΑΤΩΝ", "ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΚΙΑΣ","ΕΥΑ ΛΟΥΝΑ", "ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΕΥΑΣ ΛΟΥΝΑ"!
Θα βάλω μαζί τους και το "100 ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΝΑΞΙΑΣ" του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες
Τι να κάνουμε! Αδυναμίες και αγάπες είναι αυτές!
Επίσης θέλω  ν' αναφέρω -μην τυχόν κι ακουστούν παράπονα από τη βιβλιοθήκη μου,- πως ξεχωρίζω όλα τα βιβλία που αναφέρονται στη Μικρασιατική καταστροφή. Επίσης, αγαπώ ιδιαιτέρως τα βιβλία που εμπεριέχουν έρευνες και περιγραφές για τον πλούτο της λαογραφικής μας κληρονομιάς, και που δόξα τω Θεώ κυκλοφορούν όλο και περισσότερα. Θέλω να τελειώσω την απάντησή μου ευχαριστώντας αυτά και όλα τα υπόλοιπα, για την όμορφη συντροφιά και τις γνώσεις που μου προσφέρουν!
16. Τελευταία ερώτηση. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια στο χώρο της λογοτεχνίας;

Δε σχεδιάζω το μέλλον γιατί  πάντα έχω το φόβο μην ακούσω τίποτα γελάκια από τη μεριά τ' Ουρανού! Πάντως μπορώ να πω ξεκάθαρα, πως θέλω να μπορώ όσο ζω, όσο χαίρομαι, όσο λυπάμαι, όσο θαυμάζω, όσο ξαφνιάζομαι, τόσο να γράφω. 
Όμως,
χρήματα  εγώ δεν προσδοκώ, μα ούτε διακρίσεις!
Από καρδιάς σας λέω απλά:
Εύχομαι και παρακαλώ, η αδελφή η μούσα μου
να 'ναι σιμά, να με βοηθά, 
θέλω να μου χαμογελά σαν μοιραζόμαστε μαζί
χαρές και συγκινήσεις!


Σημ. Θα ήθελα να δώσω τα θερμά μου  συγχαρητήρια σε  σας κύριε Πλούταρχε Πάστρα, καθώς και σε όλους τους συντελεστές και βοηθούς σας, γι’ αυτήν την σπουδαία κι εξαιρετική πρωτοβουλία και γενικά για την όλη προσπάθεια που καταβάλλεται για την στήριξη της Λογοτεχνίας στην μικρή μας πατρίδα. 
Επίσης, ολόκαρδα να σας ευχαριστήσω για το αφιέρωμα  προς το πρόσωπό μου και την δυνατότητα που μου δώσατε ν' απαντήσω στο ωραίο και προσεγμένο ερωτηματολόγιό σας!
Σας εύχομαι καλή επιτυχία στο αξιόλογο έργο σας!


*     *     *

ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ Η ΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ;
(της Σοφίας Λεμονή)

Στο ταξίδι της ζωής μου ως τώρα, στερήθηκα αρκετά, μα απόκτησα άλλα τόσα! Τα ουσιώδη, που είτε υπήρχαν είτε όχι, είχαν ξεχωριστή σημασία για μένα... Το "παιχνίδι" του έχω και "δεν έχω", του περιττού  και του αναγκαίου, αυθόρμητα, έγινε ένα ξεχωριστό κομμάτι των βιωμάτων μου.
Σιγά - σιγά  με τα χρόνια, έμαθα ν' αξιολογώ τα της ζωής, με δικά μου κριτήρια, π.χ: το κεντημένο κροκοδειλάκι στο στήθος του πατέρα μου, ήταν στολίδι στο μπλουζάκι του και τίποτα άλλο. Ούτε φιρμάτο, ούτε ακριβό... Είχε την μυρωδιά του και αυτό ήταν, τίποτα άλλο!
Πολλές φορές οι γονείς, για να καλύψουν τις ενοχές ή την έλλειψή τους υπερβάλουν απέναντι στα παιδιά τους. Κάπως έτσι βρέθηκα στα δοκιμαστήρια των πιο ακριβών εμπορικών της Πρωτεύουσας, να δοκιμάζω ακριβά φουστάνια, την στιγμή που εγώ επιθυμούσα απλά μόνο ένα τζιν! Αυτό το τζιν δεινοπάθησα για να το πάρω και ακόμα κρύβω  την χαρά μέσα μου, για εκείνο το ξεχωριστό απόκτημα!
Έτυχε σαν παιδάκι, να γιορτάσω τα γενέθλια μου, απλά και μόνο με μια τηγανιά πατάτες! Αυτό μπορούσαμε, αυτό ζήτησα!
Αργότερα σαν μητέρα, έφτιαξα για τα παιδιά μου περίτεχνες και πεντανόστιμες τούρτες γενεθλίων!!
Μα εκείνη η "τηγανιά γενεθλίων", παραμένει "όλα τα λεφτά"!!! Γιατί οι φίλες μου δεν μούτρωσαν, δεν έφυγαν, δεν σχολίασαν. Ακολούθησε το παιχνίδι μας όπως πάντα! Κι όλο αυτό το γεγονός έγινε μια τρυφερή ανάμνηση.
Έγινα μια αλεπουδίτσα! Αναγκαστικά! Με πονηριά όσα δεν έφτανα τα έκανα κρεμαστάρια! Με την διαφορά πως έδινα στα κρεμαστάρια, την αξία που τους πρέπει. Είναι τόσο χρήσιμα τελικά!
Σιγά - σιγά και κάπως έτσι, κατάφερα το ακριβό και το φιρμάτο, να μην έχουν για μένα την παραμικρή αξία, αν δεν μου γεννούν πρωτίστως το συναίσθημα! Η κατανόηση του "δεν μπορούμε να τα έχουμε ΟΛΑ", πιστέψτε με, δρα ανακουφιστικά! Μα ακόμα κι όταν μπορούμε να τα έχουμε, όταν διαλέγουμε ή ξεδιαλέγουμε με την ανάλογη σοφία, είναι ακόμα πιο προχωρημένο και σωτήριο!!!



ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΛΕΜΟΝΗ
ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΛΕΜΟΝΗ

ΣΑΝ ΟΠΤΑΣΙΑ
(της Σοφίας Λεμονή)


(Με σεβασμό σε όσες  μανούλες και γιαγιάδες πάσχουν 
από Άνοια και Αλτσχάιμερ)

Αχ, η Θύμηση απ' τα νιάτα μου, σαν γίνεται οπτασία,     
χτυπάει άτακτα η καρδιά, με λούζει η νοσταλγία.         
Κάθε φορά που έρχονται ανάμνησης σκιρτήματα,         
μπερδεύομαι και χάνομαι στου χρόνου τα γυρίσματα.     

Φέρνω στο νου την εποχή που ήμουνα κοπέλα,       
μπουμπούκι κοριτσόπουλο, άνθιζα σαν γυναίκα.       
Είχα το βήμα λυγερό, θύμιζα ελαφίνα,                        
τον κόρφο αρωμάτιζα ροδόσταμα με κρίνα.              

Πιάνοντας κότσο τα μαλλιά, είχα μια φίνα ομορφιά.     
Έβαζα τα μεταξωτά να πάω για μεταλαβιά
κι από τα μεσοφόρια μου ευώδιαζαν λεβάντες
περνούσα  κι αναστέναζαν της παντρειάς οι άντρες.   

Με ροδαλένια μάγουλα και χείλη κερασένια,                       
στον ήλιο ακριβοθώρητη, έμοιαζα φεγγαρένια.                   
Θρόιζαν τα φουστάνια μου μες του χωριού τις στράτες 
και σαν τα κρύα τα νερά δρόσιζα τους διαβάτες.                 

Εσήκωσα το βλέμμα μου ταίρι για να κοιτάξω,                 
τον έρωτα που μου ’δωσε φτερά για να πετάξω.               
Πρωτόγνωρα σκιρτήματα για κείνον νύχτα- μέρα,           
ευλογημένη η στιγμή που βάλαμε τη βέρα.                     

Σαν ήρθαν τα παιδάκια μας σε τούτο τον ντουνιά,     
πλούτισαν το σπιτάκι μας με γέλιο και χαρά.                   
Ηχούσαν οι φωνούλες τους,  τέλεια μελωδία            
κι ήταν σαν να μας δόθηκε η θεία ευλογία.                     

Τα θήλασα στα στήθη μου σαν ήτανε βρεφάκια,         
σαν τα γλυκονανούριζα έμοιαζαν μ' αγγελάκια!             
Τον "ύπνο" παρακάλαγα να τα μοσχαναθρεύει,             
την Παναγία την Δέσποινα να μου τα προστατεύει.     
       
Πάνες που μοσχομύριζαν σαπούνι κι αλισίβα,                 
τα πρώτα τους τα βήματα, τα μέτρησα, τα είδα!             
Όταν με φώναξαν "μαμά" πέταξα στα ουράνια               
και μέσ' τα φυλλοκάρδια μου ανθίσανε γεράνια!           

Ντάντευα και κανάκευα, με τρυφερά λογάκια,             
μπουσούλαγα στο πάτωμα, παίζοντας παιχνιδάκια!       
Όταν μου αρρωσταίνανε ξενύχταγα τα βράδια               
κι όταν πηγαίναν στο σχολειό,             
απ' τις μανούλες ήμουνα, η πρώτη "κουκουβάγια"!           

Αχ, έτσι είναι  η Θύμηση, της νιότης μου η ωραία             
μα πριν μ' αφήσει μοναχή, πριν χάσω την παρέα,                 
γίνεται σαν μικρό πουλί που τρυφερά  γλυκολαλεί:               
"Κράτα στα φυλλοκάρδια σου τα δώρα της ζωής σου,           
μα μείνε εκείνο το παιδί που 'παιζε στην μικρή αυλή.           
Αυτό είναι το μυστικό, στοχάσου και θυμήσου!"



ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΛΕΜΟΝΗ

ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΛΕΜΟΝΗ


ΝΑΝΟΥΡΙΣΜΑΤΑΚΙ
(της Σοφίας Λεμονή)


Νάνι, τριανταφυλλάκι μου
γλυκιά παρηγοριά μου,
κρατά τα βλεφαράκια σου
κλειστά στην αγκαλιά μου.

Εγώ είμαι εδώ για να σου πω
το πιο γλυκό τραγούδι,
να σε κοιμίζει τρυφερά
μικρό μου αγγελούδι.

Κοιμήσου φεγγαράκι μου,
τ' αστέρια σε προσμένουν
να σεργιανίσετε μαζί,
τον ουρανό γυρεύουν.

Να 'χεις γλυκά ονείρατα,
γλυκά και ζαχαρένια,
να σε γλυκοκοιμίζουνε
αγάλια, βελουδένια.



*     *     *




ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΟΦΙΑΣ ΛΕΜΟΝΗ


Η Σοφία Λεμονή γεννήθηκε στην Πάτρα Αχαϊας στις 7 Οκτωβρίου 1960. Σε ηλικία 8 ετών η οικογένειά της εγκαταστάθηκε στο Μαρούσι Αττικής. Αποφοίτησε από Σχολή Ιδιαιτέρων Γραμματέων και από το 1980 ζει με τον σύζυγό της στην Κύμη της Εύβοιας. Εκεί απέκτησε και τις δυο της κόρες. Εκτός από την Λογοτεχνία (ποίηση και πεζογραφία) ασχολείται με τη ζωγραφική σε ξύλινες επιφάνειες, με αναπαλαιώσεις επίπλων και κατασκευάζει κούκλες. Παρακολούθησε επίσης μαθήματα αγιογραφίας! Άρθρα της για γεγονότα της περιοχής της έχουν δημοσιευτεί σε τοπικές εφημερίδες ενώ έχει ασχοληθεί - παρουσιάζοντας στον Δημοτικό Ραδιοφωνικό Σταθμό της Κύμης – μια ερασιτεχνική εκπομπή με κείμενα και τραγούδια. Το 2014 παρακολούθησε μαθήματα δημιουργικής γραφής στα χρηματοδοτούμενα από Εθνικούς Πόρους προγράμματα της "Δια βίου μαθήσεως".

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Περιμένουμε τις απόψεις σας!