Αρτιμελής ψυχή - Διήγημα Φοίβου Σταμπολιάδη

Αρτιμελής ψυχή

Χρόνια τώρα καθισμένος στη ζεστασιά του γραφείου, άκουγε κάθε μεσημέρι την ίδια πονεμένη φωνή να λέει «σας παρακαλώ δε μπορώ να εργαστώ». Μια μικροκαμωμένη κυρία γύρω στα πενήντα με σοβαρή σωματική αναπηρία, στηριζόμενη στο αμαξίδιό της ζητούσε από τους θαμώνες των καφέ μια μικρή οικονομική βοήθεια. Χρόνια τώρα στον ίδιο πεζόδρομο αγωνιούσε για μερικά πολύτιμα για εκείνην ψιλά. Όσο δυο καφέδες όλο και όλο το σήμερά της.

Ήταν παραμονή Χριστουγέννων. Άφησε για λίγο τη χαρτούρα και κατέβηκε βιαστικά κάτω. Της έβαλε μερικά ευρώ στο όμορφο καλαθάκι της και τη ρώτησε πως τη λένε. 

« Μαρία», «Χαίρομαι Γιώργος», είπε εκείνος.

 Μίλησαν για λίγα λεπτά. Γελούσαν.

Τόσα χρόνια εδώ και κάνεις δεν με ρώτησε ούτε καν πως με λένε.

 «Σε ευχαριστώ, Καλά Χριστούγεννα».

Φοίβος Σταμπολιάδης