Την εποχή, λοιπόν, του 1960, η Αρετώ Ράλλη, ανάμεσα σε πολιτικές κρατουμένους, βρέθηκε στη φυλακή, έχοντας εκτελέσει έναν φόνο. Δεν μετάνιωσε, όμως κι ας, ζούσε, το δικό της κολαστήριο, όπως τόσες γυναίκες, εκεί μέσα!
Μαζί, με τόσες γυναίκες, κατάστρεψε το μέλλον της, την υγεία της, το σπιτικό της. Έκανε παρέα, με τις γυναίκες, πού έζησαν τόσα ματωμένα χρόνια. Τραγούδησε, μαζί τους, όσα δεν ήθελαν, να χάσει η νέα γενιά και έπνιξε το δάκρυ της, ξέροντας πώς η κόρη της, είναι ζωντανή. Σταλμένη, στο Κέντρο Βρεφών, να δίνει τον δικό της- άνισο ή όχι- αγώνα, για επιβίωση.
Στις σκουριασμένες πόρτες των κελιών τους, να ακούν προσεκτικά τις φωνές τους να μιλούν, οι φύλακες, υπήρχαν ώρες πού δάκρυζαν και κουνούσαν τα κεφάλια τους.
Εκεί, μέσα, η Αρετώ, έμαθε τις ιστορίες των συγκρατουμένων και τις λυπήθηκε. Ένιωσε, αδύναμη, μπροστά τους κι αυτή, η αδυναμία της, την παρακίνησε, να γράψει. Ζήτησε, χαρτιά και μολύβια και κατέθετε, σε βιβλίο τις μαρτυρίες.
Ηλιάνα Βολονάκη
Συγγραφέας- αρθρογράφος
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Περιμένουμε τις απόψεις σας!