ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940 - Ποίημα του Πλούταρχου Πάστρα

ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940

Βολές, φωτιές και ιαχές

γεμίσανε τα όρη,

οι μάνες θρήνησαν ψυχές

και αδερφούς η κόρη

Παντού το αίμα μας κυλά

ποτίζοντας το χώμα,

και η Ελλάς παραμιλά

στο παγωμένο πτώμα.

Γυρίζει κλαίει και πενθεί,

αχ η καρδιά σπαράζει,

που οι γενναίοι της ανθοί

έγιναν γι' αυτή μαράζι.

Μα η ρωμαλέα της ψυχή

σαν πέπλο ανδρειωμένο,

από το Ρούπελ, ω βρυχάται,

αέρα τιμημένο.

Δεν την τρομάζουν οι Ναζί,

οι απάνθρωποι τυράννοι,

κι ας έφερναν μαζί,

των υιών της το λιβάνι.

Είναι Σπαρτιάτισσα γυνή

με δόξα και με πίστη,

δεν σκύβει όσο κι αν πονά,

η Ελλάς η παμμεγίστη. 

Γιατί ο θρύλος της θωρεί

τα πλάτη και τα ύψη,

μες τους αιώνες προχωρεί

δίχως ποτέ να εκλείψει. 

Πλούταρχος Πάστρας

Κεφαλλήνας Λογοτέχνης