Ο «ΚΕΦΑΛΟΣ - Το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς» έχει ξεκινήσει μία νέα δράση με τίτλο: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ» και προσκαλεί όλους τους Λογοτέχνες, Ποιητές και Συγγραφείς να συμμετάσχουν σ' αυτήν (ΥΠΟΒΟΛΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ). Σκοπός της εν λόγω δράσης είναι η προβολή μέσω αφιερωμάτων και συνεντεύξεων των σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών, Ποιητών και Συγγραφέων, είτε έχουν εκδώσει κάποιο βιβλίο είτε όχι και η δημιουργία του πρώτου τόμου της «Ηλεκτρονικής Εγκυκλοπαίδειας των Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών», η οποία θα συσταθεί σε μία ανεξάρτητη ιστοσελίδα με τη μορφή ηλεκτρονικών τόμων και την έκδοση δωρεάν e-book.
Στη σημερινή μας παρουσίαση στα πλαίσια της δράσης: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ», θα σας παρουσιάσουμε τη Λογοτέχνιδα, Βίκυ Δρακουλαράκου, η οποία συμμετέχει στην «Εγκυκλοπαίδεια Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών» και απάντησε στις ερωτήσεις του Δημοσιογράφου, Λογοτέχνη και Εκδότη του Περιοδικού Κέφαλος, κ. Πλούταρχου Πάστρα, για το λογοτεχνικό της έργο, τα βιβλία και τη λογοτεχνία.
Κάνει μοναξιά απόψε.
(της Βίκυς Δρακουλαράκου)
Ασχολείται με την πεζογραφία και την ποίηση. Συμμετείχε σε ανθολόγια ποιήσεως των εκδόσεων ΟΣΤΡΙΑ, Ιούλιος 2016 και Καλοκαίρι 2017. Στον Α και Β τόμο της Ανθολογίας σύγχρονης ερωτικής ποίησης των εκδόσεων ΚΥΜΑ. Στην 4η Ομαδική Ποιητική Συλλογή των εκδόσεων ΔΙΑΝΥΣΜΑ. Στο ανθολόγιο ποιήσεως 2017-2018 των εκδόσεων ΌΣΤΡΙΑ. Στο σύγχρονο ανθολόγιο πεζών και ποίησης με τίτλο Χρώματα ψυχής εκδόσεων ΟΣΤΡΙΑ. Στο Συλλεκτικό Ανθολόγιο Ποίησης με τίτλο Συνομιλώντας με τον Καφάφη εκδόσεων ΟΣΤΡΙΑ.
* * *
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΒΙΚΥ ΔΡΑΚΟΥΛΑΡΑΚΟΥ
1. Αν έπρεπε να δώσετε έναν ορισμό για τη λογοτεχνία, ποιος θα ήταν αυτός;
Η λογοτεχνία είναι μια από τις πιο ασφαλείς και τελέσφορες διόδους για την αυτοπραγμάτωση. Κατά κύριο λόγο σφετερίζομαι τον ορισμό που έδωσε ο Αριστοτέλης για την τραγωδία. Όπως εκείνη έτσι και η λογοτεχνία «είναι κάθαρση ψυχών».
2. Τι μπορεί να προσφέρει η λογοτεχνία στο σύγχρονο άνθρωπο;
Η λογοτεχνία μέσω της τέρψης που προσφέρει οδηγεί στην χαλιναγώγηση των κατώτερων παθών και ενστίκτων. Καλλιεργεί ενδόμυχα τον άνθρωπο και τον προάγει στο σύνολο. Η επίδραση της λογοτεχνίας είναι αναμφισβήτητη καθώς μπορεί να δώσει λύσεις στα πνευματικά προβλήματα που απασχολούν σύγχρονους ανθρώπους, και να αποτελέσει ένα ποιοτικό μέσο διαφυγής από τους ασθματικούς ρυθμούς της σύγχρονης καθημερινότητας.
3. Η ποίηση στις ημέρες μας δεν έχει τη θέση που κατείχε παλαιότερα. Για ποιο λόγο πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό και πως θεωρείτε ότι θα είναι το μέλλον της;
Η ποίηση δυστυχώς δεν έχει την ίδια θέση που είχε παλαιότερα. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, οφείλεται κατά βάση στην εμφάνιση την εξάπλωση και εν τέλει την κυριαρχία της τεχνολογίας στις ζωές μας. Οι δυνατότητες που παρέχει το διαδίκτυο είναι αναρίθμητες με αποτέλεσμα οι χρήστες του -και ιδίως οι νέοι- να βομβαρδίζονται από αναρίθμητα εναύσματα και να αποστασιοποιούνται από την ποίηση. Στην ευρύτητα του διαδικτυακού φάσματος έχω εναποθέσει όμως τις ελπίδες μου για ανάκαμψη και ανύψωση της θέσης της ποίησης. Οι ιστότοποι που αφορούν ποίηση και λογοτεχνία πληθύνουν διαρκώς και πιστεύω ότι σταδιακά όλο και περισσότεροι θα στραφούν προς αυτή την κατεύθυνση.
4. Και τώρα μία δύσκολη ερώτηση. Τι σημαίνει για σας ποίηση;
Μια αποστολή των προεστών της. Οι πένης οδίτες, (αέναως σκεπτόμενοι, αγοραίοι, κατακτόμενοι, κατακτητές) καλούνται να ιχνηλατούν τις αστραπούς της γλώσσας προσπαθώντας να δωρίσουν φως με μια αλλόφωτη λυχνία. Ακροπατώντας στα άφωτα λημέρια τους, περπατούν ολόγυμνοι σε ακανθώδη πέπλα και αναζητούν μια φωλιά χελιδονιών με νεοσσούς, που να λαχταρούν στην είσοδο του ξένου!
5. Πότε ξεκινήσατε ν’ ασχολείστε με την τέχνη του λόγου και ποιος ήταν ο λόγος που σας παρότρυνε;
Θα σας απαντήσω ποιητικά.
Ήταν μια μέρα της άνοιξης ζεστή, όταν ένας απρόσκλητος κλητήρας ονείρου με κάλεσε να κατέβω στα έγκατα του ανθρώπινου ορυχείου. Την διαδρομή μου φώτιζαν λυχνάρια αργυρά και ανάσες αγγέλων μου ζέσταιναν την ψυχή. Εκεί με υποδέχτηκε μια πολύφωτη καταιγίδα, που απίθωνε γενναιόδωρα μύρωμα κι αστραψιές πάνω σε κοιτάσματα ψυχής, γεμάτα από πολύτιμα πετράδια!
Στην άκρη μιας ρομφαίας κρεμόταν μια ματωμένη πανσέληνος. Έσταζε νότες απ΄την χειρόγραφη παρτιτούρα της στον ξοδεμένο βασιλικό ενός λεηλατημένου κήπου.
Σίμωσα κοντά.
Είχα την φλόγα της πένα μου στα ακροδάχτυλα και ήθελα στον αλήστευτο παράδεισο της ψυχής να την προσφέρω.
Ήταν μια μέρα της άνοιξης ζεστή, όταν ένας απρόσκλητος κλητήρας ονείρου με κάλεσε να κατέβω στα έγκατα του ανθρώπινου ορυχείου. Την διαδρομή μου φώτιζαν λυχνάρια αργυρά και ανάσες αγγέλων μου ζέσταιναν την ψυχή. Εκεί με υποδέχτηκε μια πολύφωτη καταιγίδα, που απίθωνε γενναιόδωρα μύρωμα κι αστραψιές πάνω σε κοιτάσματα ψυχής, γεμάτα από πολύτιμα πετράδια!
Στην άκρη μιας ρομφαίας κρεμόταν μια ματωμένη πανσέληνος. Έσταζε νότες απ΄την χειρόγραφη παρτιτούρα της στον ξοδεμένο βασιλικό ενός λεηλατημένου κήπου.
Σίμωσα κοντά.
Είχα την φλόγα της πένα μου στα ακροδάχτυλα και ήθελα στον αλήστευτο παράδεισο της ψυχής να την προσφέρω.
6. Γιατί γράφετε;
Προσπαθώ γράφοντας, να συντηρήσω τα συναισθήματα, που μοιραία μέσα στο χρόνο
ευθυγραμμίζονται στην καθημερινή εξοικείωση. Γιατί φοβάμαι το σκοτάδι, και ζω με αναμμένο το φως της γραφής. Γιατί ζω μέσα σε δικούς μου ορίζοντες και στα σύννεφα πάνω !
Σε ανέμους τροβιλίζομαι στοχάζοντας, σε θυελλώδεις θάλασσες δέρνομαι από έρωτες κι αγάπες!
Κι όσο βουλιάζω στην ψυχή...
Το θαύμα της φουντώνει!
...Ένα λαγούτο είν' η καρδιά μου,
που λαλεί μόλις τ' αγγίξεις...
(Μπερανζέ)
ευθυγραμμίζονται στην καθημερινή εξοικείωση. Γιατί φοβάμαι το σκοτάδι, και ζω με αναμμένο το φως της γραφής. Γιατί ζω μέσα σε δικούς μου ορίζοντες και στα σύννεφα πάνω !
Σε ανέμους τροβιλίζομαι στοχάζοντας, σε θυελλώδεις θάλασσες δέρνομαι από έρωτες κι αγάπες!
Κι όσο βουλιάζω στην ψυχή...
Το θαύμα της φουντώνει!
...Ένα λαγούτο είν' η καρδιά μου,
που λαλεί μόλις τ' αγγίξεις...
(Μπερανζέ)
7. Ποια είναι η πηγή της έμπνευσής σας;
Πηγή μου τα συναισθήματα που σύναξα στο διάβα μου.
8. Με ποιο λογοτεχνικό είδος ασχολείστε περισσότερο;
Με την ποίηση. Κυκλοφορεί εθιστικά στο είναι μου εξασκώντας μια πρωτόγνωρη δυναμική, κάθε που απαιτεί να της δώσω την ψυχή μου.
9. Μιλήστε μας για το λογοτεχνικό σας έργο.
Έχω συμμετάσχει σε πολλές ανθολογίες, και σε συλλεκτικά έργα με ποίηση και πεζά κείμενα
10. Ποια είναι η αγαπημένη σας ώρα μέσα στην ημέρα που κάθεστε και γράφετε;
Δεν κλείνω ραντεβού μαζί της. Όταν ανοίγει η πληγή την καλώ να την γιατρέψει...
11. Πως είναι η ζωή ενός λογοτέχνη στα χρόνια της κρίσης;
Η οικονομική κρίση και η καταρράκωση της χώρας μας δημιούργησε μια πολύπλευρη ήττα και μια θλιβερή παρακμή γενικότερα. Ορατές είναι πια οι δυσμενείς επιπτώσεις της σε όλες τις εκφάνσεις της τέχνης.
12. Πως θα χαρακτηρίζατε τη λογοτεχνική παραγωγή σήμερα;
Η λογοτεχνική παραγωγή είναι υγιής και ανθίζει διατηρώντας απόλυτα τη λειτουργία της δημιουργίας.
13. Ποιο θεωρείτε πως είναι το μυστικό της επιτυχίας ενός Best Seller;
Τα μυστικά της επιτυχίας ποικίλουν ανάλογα με τον άνθρωπο. Το κοινό όμως και κυριότερο «μέσο» που εξασφαλίζει την επιτυχία ενός Best Seller δεν είναι άλλο από την ανιδιοτέλεια. Το να γράφεις χωρίς ιδιοτελή σκοπό αυτόματα καθιστά το έργο ανεπιτήδευτα ποιοτικό. Αναγκαίο επίσης κρίνω το βιωματικό χαρακτήρα της γραφής καθώς αυξάνει τις πιθανότητες να αγγίξει συναισθηματικά τους αναγνώστες. Τέλος, η αυθεντικότητα του έργου είναι προϋπόθεση υψίστης σημασίας για μένα διότι χαρακτηρίζει τον συγγραφέα και τον διακρίνει απ΄ τους υπόλοιπους.
Η λογοτεχνική παραγωγή είναι υγιής και ανθίζει διατηρώντας απόλυτα τη λειτουργία της δημιουργίας.
13. Ποιο θεωρείτε πως είναι το μυστικό της επιτυχίας ενός Best Seller;
Τα μυστικά της επιτυχίας ποικίλουν ανάλογα με τον άνθρωπο. Το κοινό όμως και κυριότερο «μέσο» που εξασφαλίζει την επιτυχία ενός Best Seller δεν είναι άλλο από την ανιδιοτέλεια. Το να γράφεις χωρίς ιδιοτελή σκοπό αυτόματα καθιστά το έργο ανεπιτήδευτα ποιοτικό. Αναγκαίο επίσης κρίνω το βιωματικό χαρακτήρα της γραφής καθώς αυξάνει τις πιθανότητες να αγγίξει συναισθηματικά τους αναγνώστες. Τέλος, η αυθεντικότητα του έργου είναι προϋπόθεση υψίστης σημασίας για μένα διότι χαρακτηρίζει τον συγγραφέα και τον διακρίνει απ΄ τους υπόλοιπους.
14. Αν έπρεπε να επιλέξετε ανάμεσα στο έντυπο ή στο ηλεκτρονικό βιβλίο, εσείς ποιο θα επιλέγατε;
Μεγάλωσα με τα βιβλία. Με την ιδιαίτερη μυρωδιά και αφή του χαρτιού. Το έντυπο βιβλίο είναι μια αισθητική απόλαυση.
15. Ποια συμβουλή θα δίνατε σ’ ένα νέο λογοτέχνη;
Να ντύσει την ψυχή του με σεμνότητα πριν ξεκινήσουν το ταξίδι…
Και να θυμάται !
«Σὰ βγεῖς στὸν πηγαιμὸ γιὰ τὴν Ἰθάκη,
νὰ εὔχεσαι νἆναι μακρὺς ὁ δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.»
16. Τώρα ας περάσουμε στην πλευρά του αναγνώστη. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε;
Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα ήταν το Έγκλημα και τιμωρία του Ντοστογέφσκι. Το διαβάζω για δεύτερη φορά, πριν κάποιους μήνες ένιωσα την ανάγκη να στραφώ ξανά στην κλασική λογοτεχνία και ο Ντοστογέφσκι είναι αναμφίβολα ο αγαπημένος μου. Αυτή την περίοδο έχω ξεκινήσει το «το φθινόπωρο του πατριάρχη» του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Ένα μυθιστόρημα αμείλικτο κατηγορώ ενάντια στις δικτατορίες. Οφείλω να πω ότι πρόκειται για εξαιρετικό έργο.
17. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
18. Ποια είναι τ’ αγαπημένα σας βιβλία;
‘Έγκλημα και τιμωρία’ Φ. Ντοστογιέφσκυ
‘Η Δίκη’ Φ. Κάφκα
‘Ζορμπάς’ Κ.Π. Καζαντζάκης
‘Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο’ Τόμος Πρώτος Μ. Προύστ
'Τα σταφύλια της οργής' Τζον Στάινμπεκ
’Οι Άθλιοι’’Βίκτωρ Ουγκώ΄ και άλλα πολλά.
Και να θυμάται !
«Σὰ βγεῖς στὸν πηγαιμὸ γιὰ τὴν Ἰθάκη,
νὰ εὔχεσαι νἆναι μακρὺς ὁ δρόμος,
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.»
16. Τώρα ας περάσουμε στην πλευρά του αναγνώστη. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε;
Το τελευταίο βιβλίο που διάβασα ήταν το Έγκλημα και τιμωρία του Ντοστογέφσκι. Το διαβάζω για δεύτερη φορά, πριν κάποιους μήνες ένιωσα την ανάγκη να στραφώ ξανά στην κλασική λογοτεχνία και ο Ντοστογέφσκι είναι αναμφίβολα ο αγαπημένος μου. Αυτή την περίοδο έχω ξεκινήσει το «το φθινόπωρο του πατριάρχη» του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Ένα μυθιστόρημα αμείλικτο κατηγορώ ενάντια στις δικτατορίες. Οφείλω να πω ότι πρόκειται για εξαιρετικό έργο.
17. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Η απάντηση μου σ αυτή την ερώτηση είναι αναμενόμενη. Όντας η ίδια ποιήτρια που ασπάζεται το ρομαντισμό και τα σύμβολα, δε θα μπορούσα να μην αγαπώ τους ποιητές και ιδιαίτερα εκείνους του ρομαντικού λογοτεχνικού ρεύματος, και του συμβολισμού . Οι πιο αγαπημένοι μου είναι ο Κ.Π.Καβάφης, ο Κ.Καρυωτάκης και ο Ν.Λαπαθιώτης, τρεις «καταραμένοι» ποιητές, με αναντίρρητο αντίκτυπο στην ελληνική ποίηση. Τα σύμβολα, η υποβλητικότητα, η μουσικότητα και ο λυρισμός είναι στοιχεία που θαυμάζω άλλωστε.
‘Έγκλημα και τιμωρία’ Φ. Ντοστογιέφσκυ
‘Η Δίκη’ Φ. Κάφκα
‘Ζορμπάς’ Κ.Π. Καζαντζάκης
‘Αναζητώντας τον Χαμένο Χρόνο’ Τόμος Πρώτος Μ. Προύστ
'Τα σταφύλια της οργής' Τζον Στάινμπεκ
’Οι Άθλιοι’’Βίκτωρ Ουγκώ΄ και άλλα πολλά.
19. Τελευταία ερώτηση. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια στο χώρο της λογοτεχνίας;
Στα άμεσα σχέδια μου στα λογοτεχνικά δρώμενα, είναι η έκδοση ποιητικής μου συλλογής, και Θεού θέλοντος την άνοιξη ένα μυθιστόρημα που ήδη γράφω.
* * *
Κάνει μοναξιά απόψε.
(της Βίκυς Δρακουλαράκου)
Μέσα από τις γρίλιες κοιτάζω ζηλότυπα το φεγγάρι... Στάζει μέλι... Στον δρόμο του ζευγαράκια με κορμιά σφιχτά δεμένα, χορεύουν πάνω στα πλήκτρα του. Χρόνια έχω να κάνω αυτή την διαδρομή... Από τότε που φτυάριζα τα σύννεφα για να φτιάξω την ερωτική φωλιά μου.
Μου λείπει... Τελευταία φορά ήταν πριν την ψυχή μου την μετεφέρουν τα ασθενοφόρα σκοτωμένη, με την καρδιά αιμάσσουσα… Λαθραία ζω από τότε, με σκηνοθετημένα όνειρα, που τ' ανάβω τις νυχτιές, και το πρωί μυρίζω τον καπνό απ' τις στάχτες τους. Κολασμένη… Στα βαθιά υπόγεια του πόνου μου, ισορροπώντας στον απόηχο της αγάπης, σαν μύρο λησμονημένου τριαντάφυλλου. Λαχτάρισα μια λύτρωση, να ξεπλύνω το μαρτύριο της αρρώστιας από πάνω μου, να κλείσω τα παράθυρα της προσμονής. Με χτυπάνε οι ανεμοθύελλες και κρυώνω.
Πήρα μια βαθιά ανάσα, ένιωσα μια καυτή οργισμένη λάμα να βυθίζετε μαζί της στην εντός μου άπνοη ελπίδα.
Με πόνεσε, και λύγισα ενοχικά. Αμήχανα έλυσα τα μαλλιά μου. Μια αχτίδα από τον στενό φεγγίτη τα έλουζε με φως. Ένιωσα τις μπούκλες τους να παιχνιδίζουν ελεύθερες, και να χαϊδεύουν την ύπαρξή μου. Θυμωμένα άρχισα να στρώνω το πάτωμα της ζωής μου, και τα χείλη μου να βάφω...
Αποφασιστικά άνοιξα το εκτροφείο της καταχνιάς. Στην σκουριασμένη κλειδαριά του, κρέμονταν κάτι ξέφτια και υπολείμματα από ένα φιλί καταραμένο. Μέσα ήταν ένα σακάκι σκοροφαγωμένο. Θυμήθηκα πως μου το είχε αφήσει δώρο ένας δανεικός έρωτας. Έψαξα στις τσέπες του. Βρήκα μια υπεύθυνη δήλωση, που είχε υπογράψει το άλλοθι μου, και στο τσεπάκι του, το λιανισμένο θυμικό μου. Το κράτησα με ευλάβεια και στοργή στις χούφτες μου, και το παρακάλεσα να με βοηθήσει.
Με κοίταξε με χαμόγελο τρυφερό, και σιγοπατώντας, μη και τρομάξει την απόφαση, ξεκρέμασε τον ήλιο που είχα κρυμμένο στην ντουλάπα. Με χάρη και περισσευούμενο νάζι τον έπιασε μ' ένα αστεράκι στα μαλλιά. Με στόλισε με το πρόσωπο που είχα κρυμμένο πίσω απ' τον καθρέφτη, κι ευτυχισμένο, με θαυμασμό μου έκλεισε το μάτι!
Φόρεσα τις κόκκινες γόβες μου! Εκείνες με το τακούνι στιλέτο. Στηρίχτηκα με πείσμα πάνω τους, και με δύναμη πάτησα τους ιστούς της αράχνης, που φώλιασαν στο αρχοντικό της καρδιάς μου. Μύρισα τον αέρα μου αναζητώντας τα αρώματα της ευφορίας.
Αψηφώντας τη βροχή και της καρδιάς τα μιλήματα, γλίστρησα απ' το οχυρό μου στο βρεγμένο λιθόστρωτο, και άφησα τον δρόμο να με παρασύρει στο πάλαι ποτέ αγαπημένο μου μπαρ (το ναυάγιο, όπως τραγούδησε η Αρλέτα) με σκοπό να με συναντήσω... Καιρό τώρα ήθελα κάτι να μου πω!
Μεσάνυχτα. Κατηφόρισα τον πεζόδρομο και έφτασα στο έρημο καλντερίμι. Η πολύχρωμη πινακίδα του μπαρ φώτιζε τα βήματά μου. Πλησίασα και κοίταξα μέσα απ' το θολό τζάμι...
Με είδα να κάθομαι στην μπάρα ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν, σκυμμένη πάνω σ' ένα ποτήρι ουίσκι σκέτο, κι ένα τσιγάρο στο χέρι που ήξερα πόσο το σιχαινόμουν. Tο παρελθόν είχε τα μπράτσα του πάνω στους ώμους μου. Τα μαύρα και μεθυσμένα μάτια του με κοιτούσαν με πόθο απελπισμένο. Τα βρώμικα χέρια του, χάιδευαν πρόστυχα το ζεστό και άνυδρο σώμα μου. Τα αφρισμένα και σιχαμένα χείλη του μακέλευαν τα δικά μου. Το στόμα του μύριζε σήψη και δυσωδία.
Μπήκα στο μπαρ περπατώντας αργά... Οι κραδασμοί από τις μοιραίες, δυνητικές γόβες μου, σίγησαν το τραγούδι που ακουγόταν: «...για παλιές αγάπες μη μιλάς...». Το ημίφως έσκιζε μια δέσμη φωτός σπαρμένη με μπουμπούκια άνοιξης. Οι φλέβες μου σκίρτησαν...
Με χαριτωμένους ακκισμούς κινήθηκα στον χώρο. Ένα ιλαρό παρόν μισοκρυμμένο πίσω από ένα παραπέτασμα κόκκινου βελούδου, με παρακολουθούσε με υπέρμετρη προσήλωση! Καλοντυμένο, καθαρό, μοσχοβολώντας έρωτα και νοσταλγία.
Οι χτύποι της καρδιάς μου δυνάμωσαν… Πόθησα να μυρίσω την ανάσα του! Το διάφανο των ματιών του με τράβηξε κοντά του, και η λαχτάρα της προσέγγισης γέμισε άστρα τον ουρανό, στο κάποτε πένθιμο αμμογυάλι. Ένιωσα γαλήνη. Η χωροχρονική διάσταση μεταξύ μας άρχισε να γλυκαίνει. Οι αισθήσεις μου ξαναγεννιόντουσαν μετουσιώνοντας την ανάγκη της απελευθέρωσης, κι η τέρψη πολιορκούσε τα χτυποκάρδια μου. Άγγιξα μαγεμένη το αλαβάστρινο σώμα του και έγειρα πάνω του.
«Έλα καρδιά μου, ήσυχα, ήσυχα.»
«Ξέρω… », μου είπε. «Όλα πέρασαν πια... Ξέχνα το παρελθόν, σήμερα θα φύγουμε μαζί, θα πάμε εκεί που οι άγγελοι σαλπίζουν στον παράδεισο, θα σεργιανίσουμε μαζί, στο άσπιλο κέλυφος του ήλιου!» Με αγκάλιασε ζεστά κι ένα άνευρο αναστέναγμα λύτρωσης, θάμπωσε έρημους σταθμούς κι άελλα βράδια. Έριξα μια ματιά στα τζάμια. Οι στάλες της βροχής δεν τα αυλακώνουν πια. Σταμάτησε σκέφτηκα, και άφησα τα υγρά μου χείλη να ρεμβάζουν πάνω στα δικά του!
Ο ντι τζέι στην κονσόλα έκανε αυξομειώσεις στην ένταση της απόφασης, και για πολλοστή φορά, σκόπευση στ' αλησμόνητο και χτικιασμένο τραγούδι που αγάπησα, όταν με βρήκαν στην ακτή, μια ματωμένη αυγινή, χωρίς καρδιά και βλέμμα. Η σκέψη μου γέμισε θυμό απ' το εύρος της οδύνης μου. Σήκωσα αποφασιστικά το ανάστημά μου. Στο κερί τρεμοπαίζει ακόμη το αδηφάγο τέρας της φωτιάς. Σκορπά τα τελευταία αποκαΐδια του αυτόχειρα. Εκείνος... Είχε αποτεφρωθεί, με την συναίνεση του θυμικού μου!
Το γλυκοχάραμα με βρήκε να περπατώ ανέμελα, πατώντας δυνατά πάνω στην ευωδιά της ζωής, χωρίς άλλη σκέψη από το υπάρχειν... Πίσω μου ξεμάκραινε ένας πρωτεϊκός διάφανος σκελετός, αφήνοντας ένα θολό αχνάρι... Τον αποχαιρέτησα συμπονετικά και είπα καλημέρα στο ουράνιο τόξο!
Μέσα στο μπαρ, το άλτερ έγκο μου σέρνεται τρικλίζοντας στα μουχλιασμένα πατώματα, χορεύοντας εκείνο το χτικιασμένο τραγούδι, τραγουδώντας το με πόνο… Σαν να 'ναι η τελευταία φορά…
ΑΓΟΝΗ ΓΡΑΜΜΗ
(της Βίκυς Δρακουλαράκου)
Μου λείπει... Τελευταία φορά ήταν πριν την ψυχή μου την μετεφέρουν τα ασθενοφόρα σκοτωμένη, με την καρδιά αιμάσσουσα… Λαθραία ζω από τότε, με σκηνοθετημένα όνειρα, που τ' ανάβω τις νυχτιές, και το πρωί μυρίζω τον καπνό απ' τις στάχτες τους. Κολασμένη… Στα βαθιά υπόγεια του πόνου μου, ισορροπώντας στον απόηχο της αγάπης, σαν μύρο λησμονημένου τριαντάφυλλου. Λαχτάρισα μια λύτρωση, να ξεπλύνω το μαρτύριο της αρρώστιας από πάνω μου, να κλείσω τα παράθυρα της προσμονής. Με χτυπάνε οι ανεμοθύελλες και κρυώνω.
Πήρα μια βαθιά ανάσα, ένιωσα μια καυτή οργισμένη λάμα να βυθίζετε μαζί της στην εντός μου άπνοη ελπίδα.
Με πόνεσε, και λύγισα ενοχικά. Αμήχανα έλυσα τα μαλλιά μου. Μια αχτίδα από τον στενό φεγγίτη τα έλουζε με φως. Ένιωσα τις μπούκλες τους να παιχνιδίζουν ελεύθερες, και να χαϊδεύουν την ύπαρξή μου. Θυμωμένα άρχισα να στρώνω το πάτωμα της ζωής μου, και τα χείλη μου να βάφω...
Αποφασιστικά άνοιξα το εκτροφείο της καταχνιάς. Στην σκουριασμένη κλειδαριά του, κρέμονταν κάτι ξέφτια και υπολείμματα από ένα φιλί καταραμένο. Μέσα ήταν ένα σακάκι σκοροφαγωμένο. Θυμήθηκα πως μου το είχε αφήσει δώρο ένας δανεικός έρωτας. Έψαξα στις τσέπες του. Βρήκα μια υπεύθυνη δήλωση, που είχε υπογράψει το άλλοθι μου, και στο τσεπάκι του, το λιανισμένο θυμικό μου. Το κράτησα με ευλάβεια και στοργή στις χούφτες μου, και το παρακάλεσα να με βοηθήσει.
Με κοίταξε με χαμόγελο τρυφερό, και σιγοπατώντας, μη και τρομάξει την απόφαση, ξεκρέμασε τον ήλιο που είχα κρυμμένο στην ντουλάπα. Με χάρη και περισσευούμενο νάζι τον έπιασε μ' ένα αστεράκι στα μαλλιά. Με στόλισε με το πρόσωπο που είχα κρυμμένο πίσω απ' τον καθρέφτη, κι ευτυχισμένο, με θαυμασμό μου έκλεισε το μάτι!
Φόρεσα τις κόκκινες γόβες μου! Εκείνες με το τακούνι στιλέτο. Στηρίχτηκα με πείσμα πάνω τους, και με δύναμη πάτησα τους ιστούς της αράχνης, που φώλιασαν στο αρχοντικό της καρδιάς μου. Μύρισα τον αέρα μου αναζητώντας τα αρώματα της ευφορίας.
Αψηφώντας τη βροχή και της καρδιάς τα μιλήματα, γλίστρησα απ' το οχυρό μου στο βρεγμένο λιθόστρωτο, και άφησα τον δρόμο να με παρασύρει στο πάλαι ποτέ αγαπημένο μου μπαρ (το ναυάγιο, όπως τραγούδησε η Αρλέτα) με σκοπό να με συναντήσω... Καιρό τώρα ήθελα κάτι να μου πω!
Μεσάνυχτα. Κατηφόρισα τον πεζόδρομο και έφτασα στο έρημο καλντερίμι. Η πολύχρωμη πινακίδα του μπαρ φώτιζε τα βήματά μου. Πλησίασα και κοίταξα μέσα απ' το θολό τζάμι...
Με είδα να κάθομαι στην μπάρα ανάμεσα στο παρόν και το παρελθόν, σκυμμένη πάνω σ' ένα ποτήρι ουίσκι σκέτο, κι ένα τσιγάρο στο χέρι που ήξερα πόσο το σιχαινόμουν. Tο παρελθόν είχε τα μπράτσα του πάνω στους ώμους μου. Τα μαύρα και μεθυσμένα μάτια του με κοιτούσαν με πόθο απελπισμένο. Τα βρώμικα χέρια του, χάιδευαν πρόστυχα το ζεστό και άνυδρο σώμα μου. Τα αφρισμένα και σιχαμένα χείλη του μακέλευαν τα δικά μου. Το στόμα του μύριζε σήψη και δυσωδία.
Μπήκα στο μπαρ περπατώντας αργά... Οι κραδασμοί από τις μοιραίες, δυνητικές γόβες μου, σίγησαν το τραγούδι που ακουγόταν: «...για παλιές αγάπες μη μιλάς...». Το ημίφως έσκιζε μια δέσμη φωτός σπαρμένη με μπουμπούκια άνοιξης. Οι φλέβες μου σκίρτησαν...
Με χαριτωμένους ακκισμούς κινήθηκα στον χώρο. Ένα ιλαρό παρόν μισοκρυμμένο πίσω από ένα παραπέτασμα κόκκινου βελούδου, με παρακολουθούσε με υπέρμετρη προσήλωση! Καλοντυμένο, καθαρό, μοσχοβολώντας έρωτα και νοσταλγία.
Οι χτύποι της καρδιάς μου δυνάμωσαν… Πόθησα να μυρίσω την ανάσα του! Το διάφανο των ματιών του με τράβηξε κοντά του, και η λαχτάρα της προσέγγισης γέμισε άστρα τον ουρανό, στο κάποτε πένθιμο αμμογυάλι. Ένιωσα γαλήνη. Η χωροχρονική διάσταση μεταξύ μας άρχισε να γλυκαίνει. Οι αισθήσεις μου ξαναγεννιόντουσαν μετουσιώνοντας την ανάγκη της απελευθέρωσης, κι η τέρψη πολιορκούσε τα χτυποκάρδια μου. Άγγιξα μαγεμένη το αλαβάστρινο σώμα του και έγειρα πάνω του.
«Έλα καρδιά μου, ήσυχα, ήσυχα.»
«Ξέρω… », μου είπε. «Όλα πέρασαν πια... Ξέχνα το παρελθόν, σήμερα θα φύγουμε μαζί, θα πάμε εκεί που οι άγγελοι σαλπίζουν στον παράδεισο, θα σεργιανίσουμε μαζί, στο άσπιλο κέλυφος του ήλιου!» Με αγκάλιασε ζεστά κι ένα άνευρο αναστέναγμα λύτρωσης, θάμπωσε έρημους σταθμούς κι άελλα βράδια. Έριξα μια ματιά στα τζάμια. Οι στάλες της βροχής δεν τα αυλακώνουν πια. Σταμάτησε σκέφτηκα, και άφησα τα υγρά μου χείλη να ρεμβάζουν πάνω στα δικά του!
Ο ντι τζέι στην κονσόλα έκανε αυξομειώσεις στην ένταση της απόφασης, και για πολλοστή φορά, σκόπευση στ' αλησμόνητο και χτικιασμένο τραγούδι που αγάπησα, όταν με βρήκαν στην ακτή, μια ματωμένη αυγινή, χωρίς καρδιά και βλέμμα. Η σκέψη μου γέμισε θυμό απ' το εύρος της οδύνης μου. Σήκωσα αποφασιστικά το ανάστημά μου. Στο κερί τρεμοπαίζει ακόμη το αδηφάγο τέρας της φωτιάς. Σκορπά τα τελευταία αποκαΐδια του αυτόχειρα. Εκείνος... Είχε αποτεφρωθεί, με την συναίνεση του θυμικού μου!
Το γλυκοχάραμα με βρήκε να περπατώ ανέμελα, πατώντας δυνατά πάνω στην ευωδιά της ζωής, χωρίς άλλη σκέψη από το υπάρχειν... Πίσω μου ξεμάκραινε ένας πρωτεϊκός διάφανος σκελετός, αφήνοντας ένα θολό αχνάρι... Τον αποχαιρέτησα συμπονετικά και είπα καλημέρα στο ουράνιο τόξο!
Μέσα στο μπαρ, το άλτερ έγκο μου σέρνεται τρικλίζοντας στα μουχλιασμένα πατώματα, χορεύοντας εκείνο το χτικιασμένο τραγούδι, τραγουδώντας το με πόνο… Σαν να 'ναι η τελευταία φορά…
(της Βίκυς Δρακουλαράκου)
Συναντώ κάθε μέρα αυτή την γυναίκα, στη στάση. (της ζωής)
Στα ματόκλαδα της ψυχής της εκπλειστηριάζονται ολόγιομα φεγγάρια.
Βαδίζει πριγκιπικά κάτω από τις τρεμάμενες φλόγες του ήλιου
και μαζί του διαπραγματεύεται το χρύσωμα των μαλλιών της.
Στο ‘’ένδον’’ της έχει μια ‘’ενωτική’’ γέφυρα σεντούκι - θηκάρι νιότης
και μια αρμαθιά μνήμης κρεμασμένη στην έπαρση των βλεφάρων της.
Έχει εξουσιοδοτήσει τον ιθύνοντα νου της στο γαλάζιο να την σεργιανά
και σε τιμή ευκαιρίας να την πουλά στην πεθυμιά της.
Στους κοραλλιογενείς υφάλους του κορμιού της
ακόμα φιλοξενεί πόθους εύχυμους από ανελέητες προσδοκίες…
Κάνει αυτή την διαδρομή κάθε μέρα.
Επισκέπτεται την ζωή.
Της αλλάζει το ρούχο της ανημποριάς
κι αντάμα ολημερίς περιδιαβαίνουν της μνήμης τα σοκάκια,
αναγείροντας παλιές αγάπες, φιλιά εκμαιεύουν.
Πριν τον γυρισμό περνά έξω απ΄το σπίτι του χρόνου,
στέκεται για λίγο αγέρωχα σαν κυπαρίσσι στην αυλή του.
Δέχεται ηρωικά τον διασυρμό απ΄τον λιθοβολισμό των ονείρων
και την άρτια απόφαση για την εκποίηση της νιότης.
Με παρρησία υπογράφει πως κι απόψε τα θέλω της θα υποτάξει.
Χαμογελώντας πονηρά ένα τριαντάφυλλο ακουμπά
στις λυρικές άκρες των χειλιών της και δυνατά αναρωτιέται.
-Γιατί τα πουλιά πετούν πάντα ψηλά κι ας έχει καταιγίδα
τι άραγε θέλουν να μου πουν;
Αυτόν τον θρίαμβο της ήττας δεν είναι μπορετό να τον δεχτεί.
Μαζί του κάθε γιόμα νυχομαχεί με όπλο το δια χειρός σθένος
κι ένα- ένα λιανίζει εκείνα τα εμβόλιμα πουλιά
που ραίνουν με νάρκισσους τον θηρευτή δυνάστη χρόνο.
Κι έτσι που είδε τον αιμάτινο ουρανό
γιομάτο από φτερούγιες...
Τις αλυσίδες, πως θα μπορούσε ν΄αγαπήσει!.
Στα ματόκλαδα της ψυχής της εκπλειστηριάζονται ολόγιομα φεγγάρια.
Βαδίζει πριγκιπικά κάτω από τις τρεμάμενες φλόγες του ήλιου
και μαζί του διαπραγματεύεται το χρύσωμα των μαλλιών της.
Στο ‘’ένδον’’ της έχει μια ‘’ενωτική’’ γέφυρα σεντούκι - θηκάρι νιότης
και μια αρμαθιά μνήμης κρεμασμένη στην έπαρση των βλεφάρων της.
Έχει εξουσιοδοτήσει τον ιθύνοντα νου της στο γαλάζιο να την σεργιανά
και σε τιμή ευκαιρίας να την πουλά στην πεθυμιά της.
Στους κοραλλιογενείς υφάλους του κορμιού της
ακόμα φιλοξενεί πόθους εύχυμους από ανελέητες προσδοκίες…
Κάνει αυτή την διαδρομή κάθε μέρα.
Επισκέπτεται την ζωή.
Της αλλάζει το ρούχο της ανημποριάς
κι αντάμα ολημερίς περιδιαβαίνουν της μνήμης τα σοκάκια,
αναγείροντας παλιές αγάπες, φιλιά εκμαιεύουν.
Πριν τον γυρισμό περνά έξω απ΄το σπίτι του χρόνου,
στέκεται για λίγο αγέρωχα σαν κυπαρίσσι στην αυλή του.
Δέχεται ηρωικά τον διασυρμό απ΄τον λιθοβολισμό των ονείρων
και την άρτια απόφαση για την εκποίηση της νιότης.
Με παρρησία υπογράφει πως κι απόψε τα θέλω της θα υποτάξει.
Χαμογελώντας πονηρά ένα τριαντάφυλλο ακουμπά
στις λυρικές άκρες των χειλιών της και δυνατά αναρωτιέται.
-Γιατί τα πουλιά πετούν πάντα ψηλά κι ας έχει καταιγίδα
τι άραγε θέλουν να μου πουν;
Αυτόν τον θρίαμβο της ήττας δεν είναι μπορετό να τον δεχτεί.
Μαζί του κάθε γιόμα νυχομαχεί με όπλο το δια χειρός σθένος
κι ένα- ένα λιανίζει εκείνα τα εμβόλιμα πουλιά
που ραίνουν με νάρκισσους τον θηρευτή δυνάστη χρόνο.
Κι έτσι που είδε τον αιμάτινο ουρανό
γιομάτο από φτερούγιες...
Τις αλυσίδες, πως θα μπορούσε ν΄αγαπήσει!.
Ο ΔΙΣΤΑΓΜΟΣ ΤΟΥ ΑΝΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ
(της Βίκυς Δρακουλαράκου)
(της Βίκυς Δρακουλαράκου)
Πάρε τα χείλη σου απ τα δικά μου
δυσεύρετο πάθος μου και μύρο των ανθών
σε βράδια των ψιθύρων που σμιλεύαν το νοτιά
κρύψε των ματιών σου τη δάκρινη θωριά.
Το σώμα σου χώρισε απ΄το δικό μου
ο δισταγμός του ανομολόγητου να υποταχθεί
οι κρυμμένοι πόθοι αντιμάχονται της έλξης
εύθραυστη η σιωπή και οι στιγμές αιμοσταγείς.
Θαλασσινός ανθός ο ταξιδευτής ο χρόνος
άελλες ξόδεψαν τις προσδοκίες του τις κρυφές
κεντήστρες μέλισσες στο μένος εθισμένες `
στιγμές του αποχωρισμού με δέος εντρυφούνε.
Τα χέρια άσε μου την επιορκία μέσα τους κρύβω
έναυσμα το πύρωμα της αμνήμων αστροφεγγιάς
και πως να αποχωριστώ αυτό το θαύμα
που κρύβω μέσα στη νάρκη της καρδιάς.
δυσεύρετο πάθος μου και μύρο των ανθών
σε βράδια των ψιθύρων που σμιλεύαν το νοτιά
κρύψε των ματιών σου τη δάκρινη θωριά.
Το σώμα σου χώρισε απ΄το δικό μου
ο δισταγμός του ανομολόγητου να υποταχθεί
οι κρυμμένοι πόθοι αντιμάχονται της έλξης
εύθραυστη η σιωπή και οι στιγμές αιμοσταγείς.
Θαλασσινός ανθός ο ταξιδευτής ο χρόνος
άελλες ξόδεψαν τις προσδοκίες του τις κρυφές
κεντήστρες μέλισσες στο μένος εθισμένες `
στιγμές του αποχωρισμού με δέος εντρυφούνε.
Τα χέρια άσε μου την επιορκία μέσα τους κρύβω
έναυσμα το πύρωμα της αμνήμων αστροφεγγιάς
και πως να αποχωριστώ αυτό το θαύμα
που κρύβω μέσα στη νάρκη της καρδιάς.
* * *
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΒΙΚΥΣ ΔΡΑΚΟΥΛΑΡΑΚΟΥ
Ασχολείται με την πεζογραφία και την ποίηση. Συμμετείχε σε ανθολόγια ποιήσεως των εκδόσεων ΟΣΤΡΙΑ, Ιούλιος 2016 και Καλοκαίρι 2017. Στον Α και Β τόμο της Ανθολογίας σύγχρονης ερωτικής ποίησης των εκδόσεων ΚΥΜΑ. Στην 4η Ομαδική Ποιητική Συλλογή των εκδόσεων ΔΙΑΝΥΣΜΑ. Στο ανθολόγιο ποιήσεως 2017-2018 των εκδόσεων ΌΣΤΡΙΑ. Στο σύγχρονο ανθολόγιο πεζών και ποίησης με τίτλο Χρώματα ψυχής εκδόσεων ΟΣΤΡΙΑ. Στο Συλλεκτικό Ανθολόγιο Ποίησης με τίτλο Συνομιλώντας με τον Καφάφη εκδόσεων ΟΣΤΡΙΑ.
* * *
ΑΝ ΘΕΣ ΚΑΙ ΣΥ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΙΣ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ:
ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ
ΚΑΙ ΣΤΗΝ
ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΩΝ ΣΥΧΡΟΝΩΝ
ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ
ΠΑΤΗΣΕ
ΕΔΩ!
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Περιμένουμε τις απόψεις σας!