Συνέντευξη με τον Λογοτέχνη και Υποψήφιο Διδάκτορα Ανδρέα Αντωνίου - ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

Ο «ΚΕΦΑΛΟΣ - Το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς» έχει ξεκινήση μία νέα δράση με τίτλο: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ» και προσκαλεί όλους τους Λογοτέχνες, Ποιητές και Συγγραφείς να συμμετάσχουν σ' αυτήν (ΥΠΟΒΟΛΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ). Σκοπός της εν λόγω δράσης είναι η προβολή μέσω αφιερωμάτων και συνεντεύξεων των σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών, Ποιητών και Συγγραφέων, είτε έχουν εκδώσει κάποιο βιβλίο είτε όχι και η δημιουργία του πρώτου τόμου της «Ηλεκτρονικής Εγκυκλοπαίδειας των Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών», η οποία θα συσταθεί σε μία ανεξάρτητη ιστοσελίδα με τη μορφή ηλεκτρονικών τόμων και την έκδοση δωρεάν e-book.

Στη σημερινή μας παρουσίαση στα πλαίσια της δράσης: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ», θα σας παρουσιάσουμε τον Λογοτέχνη και Υποψήφιο Διδάκτορα, Ανδρέα Αντωνίου, ο οποίος συμμετέχει στην «Εγκυκλοπαίδεια Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών» και απάντησε στις ερωτήσεις του Δημοσιογράφου, Λογοτέχνη και Εκδότη του Περιοδικού Κέφαλος, κ. Πλούταρχου Πάστρα, για το λογοτεχνικό του έργο, τα βιβλία και τη λογοτεχνία. 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΑΝΔΡΕΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

1. Αν έπρεπε να δώσετε έναν ορισμό για τη λογοτεχνία, ποιος θα ήταν αυτός;

Πιστεύω πως ο ανθρώπινος λόγος δεν θα μπορέσει ποτέ να κατανοήσει πλήρως το φαινόμενο της Λογοτεχνίας και της Τέχνης εν γένει. Η Τέχνη είναι πάντοτε για μας ένα μυστήριο. Αν έπρεπε να εντοπίσω κάποια στοιχεία της θα έλεγα πως η λογοτεχνία είναι η αισθητική δημιουργία ιστοριών, εμπειριών, συναισθημάτων, κόσμων ολόκληρων με λέξεις, με τρόπο μάλιστα που καθιστά το έργο μοναδικό. Λογοτεχνία είναι να δημιουργείς κάτι αισθητικά όμορφο, να λες κάτι το οποίο δεν μπορεί να ειπωθεί διαφορετικά.  Δημιουργία, μορφή, ομορφιά είναι οι βασικοί της άξονες.

2. Τι μπορεί να προσφέρει η λογοτεχνία στο σύγχρονο άνθρωπο;

Η λογοτεχνία ως δημιουργία ομορφιάς, μπορεί να προσφέρει την παρηγοριά και την ανακούφιση που μας λείπει τόσο πολύ από την πεζή και σκληρή πραγματικότητά μας. Είναι το όνειρο το οποίο μας δίνει δύναμη για να αντεπεξέλθουμε στην μέρα που μας περιμένει. Η λογοτεχνία προσφέρει την ομορφιά που τόσο μας λείπει, συμπληρώνει το κενό που αφήνει η πραγματικότητά μας.

3. Η ποίηση στις ημέρες μας δεν έχει τη θέση που κατείχε παλαιότερα. Για ποιο λόγο πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό και πως θεωρείτε ότι θα είναι το μέλλον της;

Έχω γράψει παλαιότερα πως ο κόσμος αγαπάει την ποίηση. Wilde, Poe, Baudelaire, Goethe, Καββαδίας, Καρυωτάκης, είναι ποιητές που επανεκδίδονται συνεχώς. Ο κόσμος απομακρύνθηκε από την μοντέρνα ποίηση, από την ερμητική, κλειστή και ελιτίστικη ποίηση, που θεώρησε τον απλό άνθρωπο «αδαή» και «αμόρφωτο». Δεν είναι ο κόσμος που έφυγε από την ποίηση, αλλά η ποίηση που έφυγε από τον κόσμο. Το μέλλον της είναι διττό: Από την μια πιστεύω πως η μοντέρνα ποίηση, κάτω από την χαμηλή απήχηση και την υπερβολική παραγωγή, θα παρακμάσει και θα πεθάνει αργά ή γρήγορα, καταλήγοντας ένα κεφάλαιο στην ιστορία της λογοτεχνίας. Από την άλλη πιστεύω πως υπάρχει ένα ρεύμα ανανέωσης στην ποίηση, που μπορεί να δώσει υψηλά αισθητικά στοιχεία, με απλό και κατανοητό τρόπο, και βλέπω πως ο κόσμος επιβραβεύει την ποιότητα που τον συμπεριλαμβάνει.

4. Και τώρα μία δύσκολη ερώτηση. Τι σημαίνει για σας ποίηση;

Όπως θα έλεγε ο Λειβαδίτης, «ποίηση είναι μια φανταστική σκάλα για να κόψεις ένα ρόδο αληθινό». Ποίηση είναι να βλέπεις όχι μόνο την ομορφιά του κόσμου, αλλά εκείνη την ομορφιά που δεν θα αποκτήσει ποτέ ο κόσμος. Ποίηση εν τέλει είναι μια γέφυρα του αισθητού με το μεταφυσικό, μεταξύ αυτού που αντιλαμβανόμαστε και αυτού που μας υπερβαίνει.

5. Πότε ξεκινήσατε ν’ ασχολείστε με την τέχνη του λόγου και ποιος ήταν ο λόγος που σας παρότρυνε;

Η σοβαρή ενασχόληση (γιατί όλοι υπήρξαμε ερασιτέχνες κάποια στιγμή στην ζωή μας) ξεκίνησε το 2010, όταν ξεκίνησα να γράφω την ποιητική συλλογή «Ο Ποιητής και το Φεγγάρι». Δεν υπήρχε κάποιος λόγος, εκτός από αυτόν που χρειάζεται για να γράψει κανείς ποίηση: να έχει μια έμπνευση η οποία μετουσιώνεται σε ποίημα. 

6. Γιατί γράφετε;

Γιατί, όπως θα έλεγε ο Rilke, «το να μου στερήσει κανείς τη γραφή, είναι σαν μου στερεί κανείς τον αέρα που αναπνέω». Γράφω γιατί η έμπνευση μου επιτάσσει να γράφω. Γράφω γιατί απλώς δεν γίνεται αλλιώς.

7. Ποια είναι η πηγή της έμπνευσής σας; 

Οτιδήποτε μπορεί να μετουσιωθεί σε ποίηση. Η έμπνευση δεν είναι «πηγή». Είναι επίσκεψη. Έρχεται απλά μια στιγμή – ως ομηρική Μούσα – και απλώς γεννιέται το ποίημα μέσα στην ψυχή του καλλιτέχνη. Από εκεί και πέρα, πηγή έμπνευσης είναι πάντοτε η Μιμή, η Ελίζα και η Κατερίνα, στις οποίες είναι και αφιερωμένη η τελευταία ποιητική συλλογή. Δεν υπάρχουν λόγια για να τις ευχαριστήσω για την έμπνευση που μου προσφέρουν.

8. Με ποιο λογοτεχνικό είδος ασχολείστε περισσότερο;

Αν και έχω κάνει περάσματα από το διήγημα, έχω εκδώσει ένα μυθιστόρημα, και λατρεύω τον δοκιμιακό λόγο, η καρδιά μου και η ψυχή μου θα είναι πάντα δοσμένες στην ποίηση.

9. Μιλήστε μας για το λογοτεχνικό σας έργο.

Είναι βαθύτατη αισθητική μου θέση πως ο ποιητής πρέπει να σωπαίνει και πως πρέπει να αφήνουμε το κάθε έργο να μιλάει από μόνο του. Αν προσθέσω έστω και μια συλλαβή σε κάποιο από τα ποιήματα μου, νιώθω πως του αφαιρώ από την αξία και την ύπαρξή του. Θέλω να μιλώ στις ψυχές των ανθρώπων, όχι να με αναλύουν φιλολογικά.

10. Πείτε μας λίγα λόγια για το τελευταίο σας βιβλίο που έχει τίτλο: «Τα Μάτια της Aelun».

Όπως έλεγα, δεν μπορώ να πω πολλά πράγματα για το έργο μου – προτιμώ να μιλάει αυτό. Αν πρέπει να πω κάτι, «Τα Μάτια της Aelun» είναι μια προσπάθεια να δούμε πανοραμικά το φαινόμενο της ποίησης (από τα κείμενα των πυραμίδων, μέχρι τον Tolkien) και να βρούμε τον χαμένο μίτο που μας συνδέει με τον Όμηρο, τον Βιργίλιο, το Heldenbuch, τον Dante, τον Cervantes, τον Shakespeare, τον Voltaire, τον Goethe, τον Poe, τον Baudelaire, τον Wilde, τον Elliot μέχρι την σύγχρονη παραγωγή ποίησης. 

11. Ποια είναι η αγαπημένη σας ώρα μέσα στην ημέρα που κάθεστε και γράφετε;

Δυστυχώς ή ευτυχώς η Έμπνευση έρχεται όποτε θέλει, που σημαίνει πως πρέπει πάντα να είμαι έτοιμος να καταγράψω την σκέψη μου, ακόμη και πρόχειρα στο σημειωματάριο του κινητού τηλεφώνου.

12. Πως είναι η ζωή ενός λογοτέχνη στα χρόνια της κρίσης;


Όπως η ζωή οποιουδήποτε άλλου. Ο ποιητής ζει μέσα στον κόσμο, όχι έξω από αυτόν. Δεν ξεχωρίζει από τους άλλους ανθρώπους. Ως ποιητής μόνο έχει χρέος, μέσα στην κρίση, να βρει την ψυχική δύναμη για να εμπνευστεί και να γράψει.

13. Πως θα χαρακτηρίζατε τη λογοτεχνική παραγωγή σήμερα;

Η λογοτεχνική παραγωγή σήμερα είναι τεράστια σε ποσότητα, κάτι το οποίο συμβαίνει εις βάρος της ποιότητας. Υπάρχουν πάρα πολλοί που γράφουν σήμερα για άλλους άσχετους λόγους, κι όχι για την ίδια την λογοτεχνία, κι αυτό κάνει τα ποιοτικά βιβλία πραγματικά δυσεύρετα. Όμως αν ψάξει κάποιος, πιστεύω πως θα βρει μικρά διαμάντια τα οποία διασώζουν το status της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας.

14. Ποιο θεωρείτε πως είναι το μυστικό της επιτυχίας ενός Best Seller;

Ενός Best Seller; Οι δημόσιες σχέσεις, η προώθηση από τον εκδοτικό οίκο, ο εύπεπτος χαρακτήρας του βιβλίου και η γενικότερη τάση της αγοράς. Είμαι επιφυλακτικός απέναντι στα Best Seller, παρόλο που έχω πολλά παραδείγματα όπου ο κόσμος επιβράβευσε πραγματικά καλά βιβλία – ενδεικτικά θα αναφέρω την «Σκιά του Ανέμου», του Carlos Ruiz Zafon.

15. Αν έπρεπε να επιλέξετε ανάμεσα στο έντυπο ή στο ηλεκτρονικό βιβλίο, εσείς ποιο θα επιλέγατε; 

Παρόλο που στηρίζω το ηλεκτρονικό βιβλίο, (ως την φυσική εξέλιξη της ανάγνωσης, επειδή είναι πολύ φθηνότερο και επειδή διαδίδεται πολύ εύκολα) εντούτοις το έντυπο βιβλίο και η αίσθηση που έχει είναι ανεκτίμητη. Αγαπάω το έντυπο βιβλίο, όμως στηρίζω κάθε προσπάθεια για διάδοση του e-book (όπως τις πρωτοβουλίες του Κώστα Θερμογιάννη και του Δήμου Χλωπτσιούδη).

16.  Ποια συμβουλή θα δίνατε σ’ ένα νέο λογοτέχνη;

Κι εγώ νέος λογοτέχνης είμαι, δεν είμαι σε θέση να δώσω συμβουλή σε κανένα. Ο καθένας ακούει το κάλεσμα του και γράφει όπως αυτός νομίζει. Το μοναδικό που λέω, και πηγαίνει προς νέους και παλιούς λογοτέχνες και πάνω από όλα σε μένα είναι το εξής: Οδηγός μας και μέριμνά μας ας είναι η Τέχνη και μόνο η Τέχνη. 

17. Τώρα ας περάσουμε στην πλευρά του αναγνώστη. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε;

«Η Άλλη Θάλασσα» της Μυρτώς Παπαχριστοφόρου. Εξαιρετική συλλογή από μια νέα Κύπρια λογοτέχνιδα, βραβευμένη από την Ακαδημία Αθηνών. 

18. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Αυτοί που εξυψώνουν την χρηστική πτυχή της γλώσσας σε μοναδικό αισθητικό φαινόμενο: Goethe, Wilde, Baudelaire, Poe, Tennyson, Καββαδίας, Γκάτσος, Zafon.

19. Ποια είναι τ’ αγαπημένα σας βιβλία;

Πολλά. Από αυτά σε ξεχωριστή έχω την «Σκιά του Ανέμου» του Zafon, το «Λυκόφως των Ειδώλων» του Nietzsche, την «Έννοια της Αγωνίας» του Kierkegaard,  το «Origins and Goal of History» του  Karl Jaspers, τον «Φάουστ» του Goethe, το «Silmarillion» του Tolkien και άλλα πολλά.

20. Τελευταία ερώτηση. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια στο χώρο της λογοτεχνίας;

Να εκδώσω τις τρεις επόμενες ποιητικές μου συλλογές: «An Dro I – Μύθοι και Ιστορίες», «Ο Κύκλος των Προσωπογραφιών» και «An Dro II – Πάνθεον».

*     *     *

Προσωπογραφία (Γεθσημανή)
(του Ανδρέα Αντωνίου) 

Forgive me for I don’t know what I gain

Alone in this garden of pain

Το βλέμμα σου σ’ ένα σταυρό επάνω με καρφώνει
Είναι φραγγέλιο φριχτό όταν χαμογελάς
Χίλιοι τα μαύρα μάτια σου γινήκαν δολοφόνοι
Και μοιάζει ο κόσμος Γολγοθάς, όταν δεν μου μιλάς

Με σκίζουν σαν αγκάθινο τα χέρια σου στεφάνι
Αίμα, ιδρώτας, δάκρυα – νέα Γεθσημανή
Μακριά σου είμαι περίλυπος, σαν να ‘χω ήδη πεθάνει
Ηλί, μεγαλοδύναμε, λαμά σαβαχθανί

Γονατιστός προσεύχομαι πνιγμένος απ’ την θλίψη
Όπως με πνίγουν σαν θηλιά τα μαύρα σου μαλλιά
Προσεύχομαι αλλά εσύ μ’έχεις εγκαταλείψει
Και η ψυχή μου σφίγγεται και δεν βγάζω μιλιά

Στο στήθος σου κοιμήθηκε η γαλάζια πεταλούδα
Κι είναι η δροσιά στα χείλη σου ποτήριον πικρό
Ό,τι φιλί δεν μου ‘δωσες σαν το φιλί του Ιούδα
Σε ένα τάφο με κρατά τρεις μέρες σαν νεκρό

Πονά στο στήθος μου η καρδιά και κλαίω με κάθε χτύπο
Πεθαίνω όταν χαίρεσαι κι εγώ είμαι απών
Κι είναι αέριο τοξικό το άρωμα απ’ τον κήπο
Και σκίζομαι όπως σκίστηκε ο πορφυρός χιτών

Με σκότωσε ό,τι πιο αγνό και ό,τι πιο ωραίο
Το αγγελικό σου πρόσωπο μ’έκανε να χαθώ
Χίλιες φορές με σταύρωσες όπως τον Ναζωραίο
Και δεν ελπίζω τώρα πια οτι θ’αναστηθώ

Χωρίς εσένα η ζωή μου μοιάζει φευγαλέα
Κι ούτε νεκρός πια δεν μπορώ να παρηγορηθώ
Παίρνω τον δρόμο απ’ την αρχή που πάει στην Γαλιλαία
Για σένα μία δεύτερη φορά να σταυρωθώ

Κεφάλαιο ΧIX: Η Επιστροφή του Earendil
(του Ανδρέα Αντωνίου) 

Τη νύχτα οι ναύτες κυνηγάνε το φεγγάρι

και την ημέρα ταξιδεύουνε στ’ αστεία

Νίκος Καββαδίας – Μαρέα

Όταν σταθείς στον τάφο μου, παράξενε διαβάτη
Μην κλάψεις για την τύχη μου, μην κλαις και μη θρηνείς
Δεν πέθανα. Δεν βρίσκομαι σε νεκρικό κρεβάτι
Στον τάφο είναι μια σκιά. Δεν πέθανε κανείς

Μια φάρσα είναι η ζωή και δεν σημαίνει κάτι
Κι η Τέχνη μια ψευδαίσθηση, σαν ψέμα αληθινή
Σαν φυλαχτό την κράτησα στο στήθος την απάτη
Τα ψέματα τα ψεύτικα και τα ειλικρινή

Είναι η ζωή ένας τροχός κι η Τέχνη ένα παιχνίδι
Για να ξορκίσει μακριά κάθετι σοβαρό
Ένα αστείο, άσκοπο κι ατέλειωτο ταξίδι
Που θα ‘κανε λιγότερο τον κόσμο θλιβερό

Τα ποιήματα που γράψαμε τα γράψαμε στ’ αστεία
Πάνω σε μια παράκρουση που έφερε η στιγμή
Πιάστηκαν οι ακτίνες σου Aelún απ’ τα ιστία
Έσκισαν τον ορίζοντα και άφησαν ρωγμή

Πάντα σε σένα θα γυρνώ, στην έμπνευση την ίδια
Αφού σε σένα έδωσα σώμα, ψυχή, καρδιά
Μέσα στα μάτια σου έκανα τα πιο βαθιά ταξίδια
Στ’ αστέρια σου, στον ουρανό, στο φως, στην αμμουδιά

Έλειψε απ’ τον κόσμο μας το ψέμα και το ωραίο
Την Τέχνη καταστρέψαμε σφυριά με τη σφυριά
Μα θα ξανάρθει μια φορά το βλέμμα το μοιραίο
Να ξαναδώσει απ’ την αρχή φως και παρηγοριά

Και κάποια μέρα, ορκίζομαι, σε σένα θα γυρίσω
Και σαν πουλί την άνοιξη πάλι θα ξαναρθώ
Κι όταν το ασημί σου φως, μπροστά μου θ’ αντικρίσω
Σαν να μην πέθανα ποτέ, πάλι θ’ αναστηθώ

Θα ‘ρθω και θα ‘μαστε μαζί ατόφιο μου Φεγγάρι
Ψέμα μου, Φαντασία μου κι αλήθεια μου κρυφή
Θα ‘ρθω και κάποιος ναυτικός θα ‘ρθει και θα μας πάρει
Σ’ ένα ταξίδι μακρινό χωρίς επιστροφή

Χίλιάδες χρόνια πέρασαν  και θα ‘ρθουν άλλα τόσα
Και τ’ όνομά σου οι άνθρωποι αιώνια θα καλούν
Σε κάθε χώρα κι εποχή, πολιτισμό και γλώσσα
Τ’ αστέρια, τα διαμάντια και τα μάτια της Aelún

Το πρωινό
(του Ανδρέα Αντωνίου) 

Τις πρωινές ακτίνες του ο Ήλιος ανατέλλει
Μπαίνουν απ’ το παράθυρο, τις νιώθω και ξυπνώ
Κι είναι η γεύση τους γλυκιά σαν βούτυρο με μέλι
Είναι κάτι μοναδικό αυτό το πρωινό

Κοιτώ δεξιά κι αριστερά χωρίς να ψάχνω κάτι
Μία φωτογραφία σου στο κάδρο με κοιτά
Πόσες φορές κοιμήθηκα με κείνη στο κρεβάτι;
Ξέρει ωραία συντροφιά τα βράδια να κρατά

Γλιστρά συνέχεια το φως στις δυό μου τις παλάμες
Στο τοίχο το ρολόι μου δείχνει εννιά κι επτά
Θυμάμαι πως χουζούρευες στις γκρίζες σου πυτζάμες
«ξύπνα!» κι εσύ μου έλεγες «ακόμη δυό λεπτά»

Έχω κρατήσει φυλαχτό αυτά που μου ‘χεις πλέξει
Κείνο το μάλλινο κασκόλ, που ‘χω απ’ τα παλιά
Σου ορκίζομαι πως το φορώ, όταν δεν βγαίνει λέξη
Και είναι σαν να με κρατάς και πάλι αγκαλιά

Κι ο ήλιος το δωμάτιο ολόκληρο φωτίζει
Χωρίς να θέλω άρχισα να σιγοτραγουδώ
Το ασημένιο μενταγιόν που σου ‘δωσα χρυσίζει
Και όλα γύρω μοιάζουνε, πως είσαι ακόμη εδώ

Μοιάζει ο κόσμος γύρω μου να έχει χρυσαφίσει
Οι τοίχοι, τα πατώματα το φως αντανακλούν
Μιλώ σε κάτι σκίτσα σου που είχα ζωγραφίσει
Κι αλήθεια, σου τ’ ορκίζομαι, κι εκείνα μου μιλούν

Της Ίριδος τα χρώματα μέσ’ απ’ τις διαθλάσεις
Κάνανε το δωμάτιο διπλά χρωματιστό
Πιστεύω αν το έβλεπες, θα ‘θελες να γελάσεις
Και ψιθυρίζω μέσα μου «πόσο σ’ ευχαριστώ...»

Θυμάμαι που καθόσουνα επάνω στο περβάζι
Στον δρόμο αγναντεύοντας τον κόσμο να γυρνά
Τα ποιήματα που σου ‘γραψα κανείς δεν τα διαβάζει
Και κλειδωμένα βλέπουνε τον χρόνο να περνά

Πάλι την πένα έπιασα κι άρχισα να σου γράφω
Αυτό το τόσο φωτεινό κι ηλιόλουστο πρωί
Θ’ αφήσω αυτό το ποίημα στον πένθιμό σου τάφο
Κι ίσως ξανανταμώσουμε σε κάποια άλλη ζωή...

*     *     *

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΑΝΔΡΕΑ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Ο Ανδρέας Αντωνίου γεννήθηκε στις 12/01/1988 στη Θεσσαλονίκη και διαμένει στη Θεσσαλονίκη. Είναι υποψήφιος διδάκτωρ στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και τα επιστημονικά του ενδιαφέροντα είναι η Μεταφυσική, η Αισθητική και η Φιλοσοφία της Τέχνης. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές και ένα μυθιστόρημα: «Το Φως και το Σκοτάδι» (Ποίηση, Nova-Atlantis, 2010, e-book), «Ο Ποιητής και το Φεγγάρι» (Ποίηση, I-Write, 2012), «Τα Μάτια της Aelun (Ποίηση, Οδός Πανός, 2016) και «Το Παρελθόν Ενός Συγγραφέα» (Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πηγή, 2015), όπως επίσης συμμετείχε στην συλλογική έκδοση «Δια-κριτικές Ματιές στην Λογοτεχνική Έκφραση» (τοβιβλίο, 2015). Είναι βραβευμένος με το Κρατικό Βραβείο Νέου Λογοτέχνη Κύπρου για το 2016 και είναι τακτικός αρθρογράφος στο διαδικτυακό περιοδικό willowisps.gr και στο dazzein.gr. Έχει δημοσιεύσει ποιήματα και φιλοσοφικά άρθρα σε έγκριτα περιοδικά και έχει συμμετάσχει σε πολλά φιλοσοφικά συνέδρια. 

*     *     *

ΑΝ ΘΕΣ ΚΑΙ ΣΥ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΑΣΧΕΙΣ ΣΤΗ ΔΡΑΣΗ: 

ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

ΚΑΙ ΣΤΗΝ 

ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΤΩΝ ΣΥΧΡΟΝΩΝ 

ΕΛΛΗΝΩΝ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ

ΠΑΤΗΣΕ 

ΕΔΩ!