Λέιλα (Λωρίδα της Γάζας 14 Μαΐου 2018) - Ποίημα του Κεφαλονίτη Ποιητή Πλούταρχου Πάστρα

Λέιλα (Λωρίδα της Γάζας 14 Μαΐου 2018)

(Αφιερωμένο στη μικρή Λέιλα που έχασε εχθές τη ζωή της

στη γη της επαγγελίας της ανθρώπινης κτηνωδίας)

Ο αέρας γέμισε 
από δάκρυα και αίμα
που έγιναν πορφυρή βροχή 
και το ιερό χώμα ποτίστηκε
από τις σταγόνες της κτηνωδίας.

Ο Χάρος έσπειρε 
τα περιβόλια της ελευθερίας
με τα ερειπωμένα λείψανα 
της ανθρωποσύνης.

Μανάδες κλαίνε 
πάνω στα αιματοκυλισμένα μνημεία,
στους τάφους των παιδιών τους
που δεν γνώρισαν τι θα πει πατρίδα,
δεν μύρισαν ποτέ το ανθισμένο γιασεμί 
που φυτρώνει στους κήπους της ειρήνης
και ανθίζει κάτω από το φάος
του ελπιδοφόρου Ήλιου.

Τώρα ο ξανθόμαλλος Ήλιος
έγινε μαύρος,
φορώντας το χιτώνα της ντροπής
και κρύβεται πίσω απ’ το Φεγγάρι,
μα ούτε η Ημέρα,
μα ούτε και η Νύχτα
δεν μπορεί ν’ αντικρίσει αυτό το θέαμα:
άνθρωποι να φονεύουν ανθρώπους.

Και η μικρή Λέιλα 
κρατώντας στη χούφτα της ένα δακρυγόνο,
πετάει ψηλά με τα φτερά
μιας οκτάμηνης ζωής
στον σκοτεινό ουρανό
από τα σμήνη των ατσάλινων φονιάδων, 
των πεταλούδων του Θανάτου.
Εκείνος ανοίγει την αγκαλιά του
και τη σφιχταγκαλιάζει
με τα γέρικα χέρια του, 
ενώ τα μάτια του είναι ερμητικά κλειστά.
Ακόμη και μετά από μία άπειρη αιωνιότητα
δεν αντέχει ν' αντικρίζει
την κόλαση των ανθρώπων,
εκεί που δεν βασιλεύει ο Διάβολος,
μα η ανθρώπινη Ψυχή της θηριωδίας.  

Η μικρή Λέιλα βλέπει ένα όνειρο
από τη χώρα των θαυμάτων
κι ένα χαμόγελο 
ζωγραφίζεται στο πρόσωπο της.
Και τότε όλο το σύμπαν·
όλη η πλάση φωτίζεται
με το χαμόγελο της Λέιλας,
της ηλιαχτίδας της Ελπίδας. 

Πλούταρχος Πάστρας

Κεφαλλήνας Ποιητής