ΤΑ ΔΥΩ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ - Ποίημα του Ιούλιου Τυπάλδου

ΤΑ ΔΥΩ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ

Μόλις έφεγγε τ' αστέρι

της αυγής γλυκά, γλυκά

μόσχους έχυνε τ' αέρι

στην ωραία πρωτομαγιά.

Πριν αρχίσουν τα τραγούδια

το ξεφάντωμα, οι χοροί,

μέσα στ' άγκικτα λουλούδια

πρώτη επρόβαλες εσύ.

Πρώτη επρόβαλες, Μαρία,

και σε απάντησα σιμά

εις την έρημη εκκλησία,

όπου επήγαμε συχνά.

Τα μαλλιά σου επέφταν πλήθος

εις τον κάτασπρο λαιμό,

και σου εστόλιζε το στήθος

ρόδο ωραίο παρθενικό.

Με το χέρι σαν τον κρίνο

μου το επρόσφορες γλυκά:

πάρτο, μου πες, σου το δίνω,

και μου εσπάραξε η καρδιά.

Μες το χρόνιασμα Μαρία,

πάλ' εγύρισα εδεκεί,

εις την έρημη Εκκλησία

όπου σ' είχα πρωτοϊδεί. 

Αλλ' αντί το ουράνιο στόμα

τα θεία βλέμματα να ιδώ,

και τ' αέρινο το σώμα

ωραίο πλάσμα αγγελικό.

Μες το απάτητο χορτάρι

είδα έρμο, μοναχό,

ένα κάτασπρο λιθάρι

μ' ένα ολόμαυρο Σταυρό.

Μοναχός μες την ερμία

εις το μνήμα σου εμπροστά

εγονάτισα, Μαρία,

και το εφίλησα θερμά.

Από τ' άνθη εκεί σπαρμένε

έκοψα ένα μοναχό,

αχνό κι άσπρο, σαν εσένα,

σαν εσέ παρθενικό.

Και το εταίριασα μ' εκείνο,

όπου μ' έδωκες εσύ,

να 'ν' το ρόδο με τον κρίνο

πάντα ενθύμησι πικρή.

Το να σύμβολο θανάτου

τ' άλλο νιότης, κ' ευμορφιάς-

η χαρά πάντα εδώ κάτου

αδελφή της συμφοράς.

Ιούλιος Τυπάλδος Πρετεντέρης

*Στο ποίημα έχει διατηρηθεί η αρχική ορθογραφία.