Ο «ΚΕΦΑΛΟΣ - Το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς» έχει ξεκινήσει μία νέα δράση με τίτλο: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ» (ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ 5ο ΤΟΜΟ γίνονται δεκτές έως τις 31/12/2021 - ΥΠΟΒΟΛΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΩΝ: ΕΔΩ) και προσκαλεί όλους τους Λογοτέχνες, Ποιητές και Συγγραφείς να συμμετάσχουν σ' αυτήν. Σκοπός της εν λόγω δράσης είναι η προβολή μέσω αφιερωμάτων και συνεντεύξεων των σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών, Ποιητών και Συγγραφέων, είτε έχουν εκδώσει κάποιο βιβλίο είτε όχι και η δημιουργία του τέταρτου τόμου της «Εγκυκλοπαίδειας των Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών», η οποία έχει συσταθεί σε μία ανεξάρτητη ιστοσελίδα με τη μορφή ηλεκτρονικών τόμων και την έκδοση δωρεάν e-book.
Στη σημερινή μας παρουσίαση στα πλαίσια της δράσης: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ», θα σας παρουσιάσουμε τη λογοτέχνιδα, Πηνελόπη Πιατουλάκη, η οποία συμμετέχει στην «Εγκυκλοπαίδεια Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών» και απάντησε στις ερωτήσεις του Δημοσιογράφου, Λογοτέχνη και Εκδότη του Περιοδικού Κέφαλος, κ. Πλούταρχου Πάστρα, για το λογοτεχνικό της έργο, τα βιβλία και τη λογοτεχνία.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗΝ ΠΗΝΕΛΟΠΗ ΠΙΑΤΟΥΛΑΚΗ
1. Αν έπρεπε να δώσετε έναν ορισμό για τη λογοτεχνία, ποιος θα ήταν αυτός;
Ελευθερία σκέψης, συναισθήματος, λόγου και έκφρασης!
2. Τι μπορεί να προσφέρει η λογοτεχνία στο σύγχρονο άνθρωπο;
Η λογοτεχνία είναι μια ανεξάντλητη πηγή ιδεών και γνώσεων. Το βιβλίο διευρύνει το νου και ανοίγει νέους ορίζοντες. Είναι η ασφαλής διέξοδος που αναζητά ο άνθρωπος για να ξεφύγει από τα προβλήματα της καθημερινότητας. Μια μορφή θετικής ψυχαγωγίας που φυτεύει σπόρους ελπίδας, αισιοδοξίας, χαράς και αναγέννησης. Τον βοηθά να βιώσει δίχως εντάσεις μέσω των ηρώων δραματικές και ίσως τραγικές καταστάσεις που μελλοντικά θα του φανούν χρήσιμες για να ξεπεράσει πολλά προσωπικά διλλήματα. Η λογοτεχνία είναι ψυχοθεραπεία, επουλώνει πληγές και είναι το καλύτερο φάρμακο ενάντια σε κάθε μορφής κρίση.
3. Η ποίηση στις ημέρες μας δεν έχει τη θέση που κατείχε παλαιότερα. Για ποιο λόγο πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό και πως θεωρείτε ότι θα είναι το μέλλον της;
Δεν έτυχε προς το παρόν να έχω ασχοληθεί συστηματικά με την ποίηση. Δεν γνωρίζω ποια θέση κατείχε και δεν μπορώ να έχω άποψη για το μέλλον της. Σαν απλώς αναγνώστης που διαβάζει ποίηση θα έλεγα πως αυτή η κάμψη είναι προσωρινή και σύντομα θα ανακάμψει δριμύτερη. Μπορεί να μην αναγνωρίζετε όσο θα έπρεπε η αξία της από τα ΜΜΕ και να μην της δίνουν τη θέση που της αξίζει να έχει. Αλλά όσο υπάρχουν αξιόλογοι ποιητές που εξακολουθούν να γράφουν με την ψυχή τους, τίποτα δεν μπορεί να ανακόψει την πορεία της.
4. Και τώρα μία δύσκολη ερώτηση. Τι σημαίνει για σας ποίηση;
Η ποίηση θαρρώ πως είναι ένα λυτρωτικό ταξίδι εσωτερικού προβληματισμού. Πως ο ποιητής μέσω των λέξεων που χρησιμοποιεί αποτυπώνει στο χαρτί όσα ήθελε να μοιραστεί με τους γύρω του. Δημιουργεί με σοβαρότητα έναν φανταστικό κόσμο περνώντας με τους στίχους σημαντικά μηνύματα για θέματα που μαστίζουν την εποχή μας.
5. Πότε ξεκινήσατε ν’ ασχολείστε με την τέχνη του λόγου και ποιος ήταν ο λόγος που σας παρότρυνε;
Από παιδί έκλεινα τα μάτια και ζούσα σε ένα δικό μου φανταστικό κόσμο. Έγραφα τραγούδια, μικρά διηγήματα και μυθιστορήματα που κρατούσα μόνο για τον εαυτό μου. Η ζωή με τις δυσκολίες της με έκανε να αφήσω το όνειρο μου στην άκρη και με οδήγησε σε άλλα μονοπάτια που καμιά σχέση δεν είχαν με τη συγγραφή. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια απαλλαγμένη από ευθύνες ξεκίνησα πάλι να γράφω για να εκφράσω όσα με έπνιγαν. Να βγάλω απωθημένα χρόνων και επιτέλους να αισθανθώ απελευθερωμένη.
6. Γιατί γράφετε;
Υπάρχουν φορές που θέτω και εγώ αυτό το ερώτημα στον εαυτό μου. Γιατί γράφω, γιατί εκτίθεμαι δημόσια; Η απάντηση είναι συγκεχυμένη. Για να με γνωρίσω καλύτερα, για να συνεχίσω να ζω και όχι απλώς να υπάρχω… Γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς! Μια ασυγκράτητη εσωτερική παρόρμηση με ωθεί στο να πλάθω διαρκώς ιστορίες. Να δίνω σάρκα και οστά στους ήρωες μου που αλληλοσυγκρούονται μέχρι να φτάσει η στιγμή της κάθαρσης. Γράφω και αισθάνομαι πως πετώ σε ένα ροζ συννεφάκι που από ψηλά όλα φαντάζουν εκπληκτικά, φαντασμαγορικά, τέλεια. Είναι σαν να ζω σε ένα παράλληλο σύμπαν που όλα είναι ιδανικά και από εμένα ελέγξιμα. Η συγγραφή ξεχειλίζει την ψυχή μου από έντονα χρώματα, μεθυστικά αρώματα και συγκλονιστικά συναισθήματα με εντυπωσιακές λάμψεις πυροτεχνημάτων. Με ξεκουράζει, με εκτονώνει, με βοηθά να ξεφεύγω από τη σκληρή πραγματικότητα. Με λυτρώνει από ότι δυσάρεστο μπορεί να με απασχολεί και αισθάνομαι πως γράφοντας ξαναγεννιέμαι.
7. Ποια είναι η πηγή της έμπνευσής σας;
Η πηγή έμπνευσης μου δεν έχει να κάνει με κάτι συγκεκριμένο. Είναι αμέτρητα αυτά που μπορούν να σου δώσουν το κίνητρο να γράψεις. Η ίδια η ζωή με τα ανεξάντλητα θέματα της. Οι άνθρωποι με τις ιδιαιτερότητες τους. Η φύση, το τραγούδι, οι λέξεις που έχουν μια μαγική δύναμη πάνω μου που με παρασύρει. Είναι σαν να τις βλέπω μπροστά μου να αστράφτουν, να λαμποκοπούν χοροπηδώντας, να με προκαλούν να τις αγγίξω. Με κάνουν να θέλω να τις δαμάσω, να τις βάλω σε σειρά επιλέγοντας τες με προσοχή, φτιάχνοντας ολόκληρα σενάρια.
8. Με ποιο λογοτεχνικό είδος ασχολείστε περισσότερο;
Το αισθηματικό μυθιστόρημα έχει κερδίσει την καρδιά μου από την πρώτη στιγμή που άρχισα να γράφω. Οι κοινωνικές, δραματικές ιστορίες με ρομαντική χροιά και αληθινούς έρωτες με συναρπάζουν. Προς το παρόν αυτό με εκφράζει απόλυτα, δίχως να αποκλείω κάποια στιγμή να στραφώ σε κάποιο άλλο είδος. Θα ήθελα να αξιωθώ να δοκιμαστώ σε πολλά, εκτός από αστυνομικά και θρίλερ.
9. Μιλήστε μας για το λογοτεχνικό σας έργο.
Είναι πάρα πολύ νωρίς για να μιλήσω εγώ για λογοτεχνικό έργο. Η λέξη ʺλογοτεχνικόʺ ηχεί παράξενα και πολύ βαριά στα αυτιά μου ενώ ακόμα δεν έχω αποδεχτεί την ιδιότητα του συγγραφέα. Αν και εδώ θα πρέπει να διευκρινίσω με πλήρη ειλικρίνεια πως άλλο οι συγγραφείς και άλλο οι λογοτέχνες που σπούδασαν τον λόγο. Διέπρεψαν πάνω σε αυτόν και έχουν αφήσει σημαντικό έργο πίσω τους. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα αν μου το επιτρέπετε να αναφέρω κάτι που έτυχε να διαβάσω στο παρελθόν και λίγο πολύ το γνωρίζουμε όλοι.
ʺΤο λογοτεχνικό κείμενο έχει μια διαφορετική, υψηλή, οργάνωση της γλώσσας, μια ιδιότυπη μορφή. Η γλώσσα του λογοτεχνικού κειμένου διαφέρει από την καθημερινή και συμβατική γλώσσαʺ Αυτή είναι η αλήθεια που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε. Θεωρώ λοιπόν με την ταπεινή μου γνώμη πως ο λογοτέχνης μπορεί να γίνει ένας πάρα πολύ καλός συγγραφέας γιατί χειρίζεται άψογα την τεχνική του λόγου. Αντίθετα ο συγγραφέας δεν μπορεί να γίνει καλός λογοτέχνης, με κάποιες σπάνιες βέβαια εξαιρέσεις που πάντα υπάρχουν. Ας επανέρθω όμως στο ερώτημα σας. Είναι οχτώ μήνες περίπου που μπήκα σε αυτόν το μαγευτικό χώρο. Θα πρέπει να περάσουν αρκετά χρόνια με τεράστια πνευματική δουλειά και μεγάλη κατάθεση ψυχής σε πυκνογραμμένες αράδες, για να τολμήσω να σκεφτώ και όχι να πω, πως κάτι, ένα πολύ μικρό λιθαράκι έβαλα και εγώ με το συγγραφικό μου έργο. Προς το παρόν έχω γράψει δύο αισθηματικά μυθιστορήματα που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές σε Ελλάδα και Κύπρο. Είναι το, ʺΌσα δεν μπορούσα να σου πω τη στιγμή που έπρεπεʺ και,
ʺΤο τίμημα μιας ερωτικής βραδιάςʺ
10. Πείτε μας λίγα λόγια για τα τελευταία σας βιβλία.
Τα βιβλία μου κυκλοφόρησαν μαζί το Πάσχα του 2020 και δεν υπάρχει τελευταίο. Το πρώτο που έγραψα είναι το ʺΌσα δεν μπορούσα να σου πω τη στιγμή που έπρεπεʺ Ένα κοινωνικό βιβλίο με δραματικές πτυχές. Οι πρωταγωνιστές του Αντρέ και Λάιζα γνωρίστηκαν εντελώς τυχαία λίγο πριν τη λήξη μιας φιλανθρωπικής βραδιάς. Η κοινή προσπάθεια να βοηθήσουν ανθρώπους που νοσούν από τη λευχαιμία τους έφερε κοντά κι ο κεραυνοβόλος έρωτας ήρθε στη ζωή τους με την πρώτη ματιά. Μέσα από την αγάπη τους που άνθισε σε αντίξοες συνθήκες με διαρκείς αλληλουχίες και συγκλονιστικές ανατροπές, κατορθώνει να μας περνάει δυνατά μηνύματα θάρρους, πίστης και ελπίδας. Μας δείχνει πως η αληθινή αγάπη βρίσκει πάντα τρόπους να ξεπεράσει όλα τα εμπόδια από όπου και αν προέρχονται και να θριαμβεύσει.
Το δεύτερο βιβλίο μου, ʺΤο τίμημα μιας ερωτικής βραδιάςʺ αφηγείται τη ζωή μιας νεαρής συγγραφέας. Η Έλενα Βεργή έρχεται από την Αμερική στην Ελλάδα μαζί με τον μάνατζερ Στάθη Πολίτη για την προώθηση των βιβλίων της. Μια ώρα αργότερα γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο ενός αινιγματικού άνδρα, του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου, που μόλις είχε αρραβωνιαστεί. Είναι η μοιραία γνωριμία τεσσάρων ανθρώπων που κρύβουν συνταρακτικά μυστικά. Και όταν οι ζωές τους μπλέκονται απρόσμενα, ανατρέπονται οι ισορροπίες τους με ανεξέλεγκτες συνέπειες... Μια ιστορία αγάπης και πάθους, που ξεκίνησε από μια τυχαία συνάντηση και κατέληξε σε μια ερωτική βραδιά που το τίμημα της άλλαξε δραματικά όλη τη ζωή της Έλενας…
Δύο μυθιστορήματα που υμνούν την αληθινή αγάπη, τον έρωτα, την αυτοθυσία και τον αλτρουισμό. Οι υποθέσεις τους με όσα διαδραματίζονται με συνεχείς εξελίξεις και ανατροπές δημιουργούν συνταρακτικά συναισθήματα στους αναγνώστες τους.
11. Ποια είναι η αγαπημένη σας ώρα μέσα στην ημέρα που κάθεστε και γράφετε;
Είναι τόσο μεγάλη η ανάγκη μου να γράψω, να εκφράσω όσα υπάρχουν μέσα μου και να τα δω ολοκληρωμένα στο χαρτί που δεν έχω ειδικές ώρες. Για μένα όλες οι ώρες είναι ιδανικές για να γράψω. Η συγγραφή είναι αναπόσπαστο κομμάτι της σκέψης και της ζωής μου.
12. Πως είναι η ζωή ενός λογοτέχνη στα χρόνια της κρίσης;
Στους λίγους μήνες που κυκλοφορούν τα βιβλία μου δεν έχω αποκτήσει προσωπική εμπειρία. Σίγουρα πολύ δυσκολότερη από ότι ήταν πριν. Νομίζω όμως πως δεν ευθύνεται μόνο η κρίση. Πιστεύω πως το μεγάλο πρόβλημα είναι πως δεν έχουμε μάθει να διαβάζουμε. Μόνο ένα 8,1% λένε οι στατιστικές πως είναι οι βιβλιόφιλοι αναγνώστες που διαβάζουν συστηματικά περίπου 10 βιβλία το χρόνο, με το 34,2% να δηλώνει πως διάβασε ένα βιβλίο. Από αυτό καταλαβαίνει κανείς πως τα αίτια είναι βαθύτερα και δεν είναι μόνο ο οικονομικός παράγοντας η αιτία για την κρίση του βιβλίου. Απόδειξη πως τώρα με τον κοροναϊό που οικονομικά είμαστε όλοι σε δυσχερέστερη κατάσταση παρατηρήθηκε αύξηση στις πωλήσεις βιβλίων 30%-40%.
13. Πως θα χαρακτηρίζατε τη λογοτεχνική παραγωγή σήμερα;
17. Τώρα ας περάσουμε στην πλευρά του αναγνώστη. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε;
19. Ποια είναι τ’ αγαπημένα σας βιβλία;
Από όσα διαβάζω υπάρχει υπερβολικά μεγάλη πληθώρα παραγωγής. Στην εποχή μας υπάρχουν αμέτρητες λύσεις για να εκδώσει ο συγγραφέας το έργο του. Αυτό έχει σαν συνέπεια να κυκλοφορούν διαρκώς νέα βιβλία. Έτσι ο αναγνώστης έχει να επιλέξει ανάμεσα σε πολύ πλούσια ποικιλία. Είναι όμως δυσανάλογα μεγάλος ο αριθμός των βιβλίων σε σχέση με των αναγνωστών και πολύ δύσκολο όλα να απορροφηθούν. Από αυτά πολλά θα χαθούν και ελάχιστα θα ξεχωρίσουν και θα αφήσουν το αποτύπωμα τους.
14. Ποιο θεωρείτε πως είναι το μυστικό της επιτυχίας ενός Best Seller;
Θα έλεγα ένα καλογραμμένο βιβλίο, αυτό όμως θεωρώ πως ανήκει στις σπάνιες εξαιρέσεις. Η διαφήμιση παίζει πρωταρχικό ρόλο, το σωστό μάρκετινγκ, η στιγμή που εκδόθηκε και το αστέρι που έχουν κάποιοι άνθρωποι.
15. Αν έπρεπε να επιλέξετε ανάμεσα στο έντυπο ή στο ηλεκτρονικό βιβλίο, εσείς ποιο θα επιλέγατε;
Η νέα τεχνολογία έχει προχωρήσει πολύ. Το ηλεκτρονικό βιβλίο έχει μπει για τα καλά στη ζωή μας. Λόγω ότι γράφω ηλεκτρονικά και διαβάζω τα κείμενα των βιβλίων μου διαρκώς, το έχω συνηθίσει, μου αρέσει. Προτιμώ όμως το έντυπο βιβλίο που όταν το ξεφυλλίζω έχουν μια ξεχωριστή μυρωδιά οι σελίδες του. Είναι πιο οικείο και γίνετε ένα με εμένα που το μεταφέρω εύκολα παντού. Σε αντίθεση με την ψυχρή οθόνη του λάπτοπ, όταν διαβάζω το έντυπο είναι τόσο δυνατό το συναισθηματικό δέσιμο που έχω μαζί του, που θεωρώ πως θα δω τους φανταστικούς ήρωες του να ξεπετάγονται μέσα από τις σελίδες τους. Άλλωστε άλλη αίσθηση έχει να το βλέπεις καθημερινά στη βιβλιοθήκη σου, ή να κοιμάσαι και αυτό να είναι δίπλα στο μαξιλάρι σου…
16. Ποια συμβουλή θα δίνατε σ’ ένα νέο λογοτέχνη;
Δεν συνηθίζω να δίνω σε κανέναν συμβουλές. Μόνο για μένα θα μπορούσα να μιλήσω και να πω, πως γράφω ακολουθώντας πιστά το ένστικτο μου. Δεν αντιγράφω, δεν μιμούμαι κανέναν! Χαράζω τη δική μου πορεία δίχως να παρασύρομαι από τα ρεύματα της εποχής. Είμαι αυθεντική σε ότι γράφω και φροντίζω να ενημερώνομαι για θέματα που αφορούν το βιβλίο. Διαβάζω πολύ όταν ο χρόνος μου το επιτρέπει και πλουτίζω διαρκώς τις γνώσεις μου.
Το τελευταίο δεκαήμερο διάβασα τρία βιβλία που με άγγιξαν για εντελώς διαφορετικούς λόγους. ʺΟ Θεός του Καβάφηʺ του Γιώργου Ιωαννίδη ʺΤο Άλικο Βελούδοʺ της Έλενας Τζαβάρα ʺΗ Λίμνη με τις Νεράιδεςʺ της Μαρίας Καλατζή.
18. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Αγαπημένους συγγραφείς με όλη τη σημασία της λέξης δεν έχω, μόνο αγαπημένα βιβλία. Γιατί σαν αναγνώστης μου αρέσει να διαβάζω τα πάντα και δεν μου ξεφεύγει γραπτός λόγος που θα πέσει στην αντίληψη μου. Θαυμάζω τους κλασικούς συγγραφείς που ήταν χαρισματικοί και πολλούς σύγχρονους που είναι χιλιοειπωμένοι από συνεντεύξεις άλλων συγγραφέων. Εγώ ανήκω στην πιο νέα γενιά και επιλεγώ να αναφέρω ονόματα νέων αξιόλογων συγγραφέων που με ενθουσιάζει η φρέσκια ματιά τους η ευαισθησία που προσεγγίζουν τα θέματα που επιλέγουν και η άψογη γραφή τους. Ενδεικτικά αναφέρω την Έλενα Τζαβάρα, Εύα Μαζοκοπάκη, Μαρία Καλατζή, Δήμητρα Ταρασουλεα, Μαρία Τσακίρη, Ιουλία Ιωάννου, Άννα Μοροζίνη και από άνδρες οι επίσης εξαίρετοι συγγραφείς Γιώργος Ιωαννίδης και ο Κύπριος Μάριος Μιχαήλ. Από στιχουργούς Αναστασία Κουτσούκου Κλεάνθη και η Εύα μαζοκοπάκη που έχει και την ιδιότητα της ποιήτριας.
Έχω ξεχωρίσει κάποια από τα βιβλία που διάβασα μέσα στη χρονιά που έφυγε και μου άφησαν ομολογώ τις καλύτερες εντυπώσεις. ʺΟ Θεός του Καβάφηʺ, ʺΆλικο βελούδοʺ, ʺΗ Οργή του τυφλού ποταμούʺ, ʺΙφιγένειαʺ, ʺΗ Λίμνη με τις Νεράιδεςʺ, ʺΤο άγγιγμα της Μοίραςʺ, ʺΗ Ανάσταση μέσα από τον Γολγοθά των σπάνιων παθήσεωνʺ, ʺΜετέωρα μυστικάʺ και ″Η Μαντάμ του οίκου Ανοχής″.
20. Τελευταία ερώτηση. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια στο χώρο της λογοτεχνίας;
«Ο Έρωτας φωτιά» το τρίτο βιβλίο μου που έχει ένα πολύ καυτό θέμα κακοποίησης θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις ΠΗΓΗ τον Μάρτιο του 2021 σε Ελλάδα και Κύπρο. Αν βέβαια έχουμε υγεία, γιατί λόγω Κορωναίου όλα είναι πολύ ρευστά. Ένα τέταρτο βιβλίο μου το «Αγάπα με!» περιμένει τελειωμένο στο συρτάρι μου για να εκδοθεί. Και έχω ξεκινήσει να γράφω ταυτόχρονα δύο βιβλία που βρίσκονται στη μέση της ιστορίας τους. Αν και το φιλόδοξο όνειρο μου είναι να γράφω όσο ζω, μακροπρόθεσμα σχέδια δεν κάνω γιατί για όλα τα άλλα θα φροντίσει ο Θεός!
* * *
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ,
«ΟΣΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΕΠΡΕΠΕ»
Το αργό περπάτημα μέσα στο πράσινο τοπίο κι η χειμωνιάτικη παγωνιά τον συνέφεραν γρήγορα. Έτσι θα μπορούσε άνετα να προσποιηθεί πως δε γνώριζε το παραμικρό.
Την είδε από μακριά να κάθεται στη ρίζα της μεγάλης χαρουπιάς. Είχε τα πόδια της ανοιχτά κι ενδιάμεσα στα γόνατα της, είχε ριγμένο το κεφάλι και το σώμα της σε πλήρη εγκατάλειψη. Από αυτή τη μεγάλη απόσταση μπορούσε να διακρίνει από τη στάση της πως δεν ήταν καλά. Πως η Λάιζα υπέφερε και κραύγαζε βουβά με απόγνωση, για βοήθεια. Πήρε μια πολύ μεγάλη ανάσα και την πλησίασε αθόρυβα, βρισκόταν ήδη δίπλα της όταν εκείνη τον αντιλήφθηκε. Κάθισε κατάχαμα αγκάλιασε τους ώμους της, την έγειρε πάνω του και φίλησε το σκυμμένο μέτωπο της.
«Γιατί ξεμοναχιάστηκες εδώ; Δε με θέλεις πια κοντά σου;»
Ακούμπησε το κεφάλι της στη βάση του λαιμού του αποφεύγοντας να συναντήσει το βλέμμα του.
«Είχα ανάγκη από λίγο καθαρό αέρα και μια που εσύ έλειπες, ήρθα μόνη μου,» είπε πνιχτά.
«Καλά έκανες, αγάπη μου. Έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να περπατήσω λιγάκι. Έχει τόση ηρεμία εδώ και μου αρέσει πολύ να κάθομαι και να χαλαρώνω δίπλα σου, μέσα στη φύση».
Για αρκετή ώρα δε μίλησε κανείς. Κατέβαλαν κάθε προσπάθεια να συνέλθουν, για να μην ειπωθεί τίποτα που θα τους πόναγε.
Αν και είχε το πρόσωπο σχεδόν κρυμμένο πίσω από την κουρτίνα των πυκνών μαλλιών της, εκείνος διέκρινε τα ίχνη από τα δάκρυα της. Έκανε πως δεν αντιλήφθηκε τίποτα και συνέχισε να την κρατάει στο στήθος του χαϊδεύοντας ασυναίσθητα το κεφάλι της. Συνέχισαν να μη λένε κουβέντα, προσπαθούσαν μέσα στη σιωπή του δάσους να κρύψουν τους δυνατούς χτύπους της καρδιάς τους. Εκείνος γνώριζε καλά τι της συνέβαινε, εκείνη αγνοούσε πως γνώριζε τα πάντα και πως δύο λέξεις της, του είχαν ματώσει την ψυχή.
Πρέπει να φύγω Τόλη, δυστυχώς, δεν μπορώ… να κάνω αλλιώς!
Όταν αργότερα γύρισαν χέρι-χέρι στο σπίτι, ήταν κι οι δύο πιο ήρεμοι και κατασταλαγμένοι. Η Λάιζα πήγε να κάνει μπάνιο. Ο Αντρέ, για πρώτη φορά δεν την ακολούθησε. Προτίμησε να μείνει μόνος του να σκεφτεί και να προσπαθήσει να συνέλθει.
Βγήκε από το μπάνιο φορώντας το βελούδινο μπουρνούζι του.
Όταν μπήκε στην κρεβατοκάμαρα, τον βρήκε να στέκετε ακόμα όρθιος, μπροστά στην μεγάλη μπαλκονόπορτα πολύ συλλογισμένος, κοιτώντας το δάσος. Τον πλησίασε και αγκάλιασε τη μέση του σφιχτά, γέρνοντας το κεφάλι της στην πλάτη του.
«Τι έχεις Αντρέ μου;»
«Μάλλον κρίση πανικού,» της απάντησε αστειευόμενος, χωρίς να γυρίσει προς το μέρος της να τη δει και να την αγκαλιάσει. Απλώς παρέμεινε ακίνητος και σκεφτικός.
«Εσύ τι έχεις;» τον άκουσε να τη ρωτάει.
«Και εγώ… κρίση πανικού…»
«Για ποιο λόγο;»
Την ένιωσε να ταράζετε και το σώμα της να τρέμει. «Ο καιρός πέρασε πολύ γρήγορα,» την άκουσε να του ψιθυρίζει σιγανά. «Έχει έρθει η ώρα που θα πρέπει να φύγω…»
Το σώμα του συστράφηκε μέσα στα χέρια της, γύρισε απότομα και βρέθηκαν να κοιτιούνται με ένταση.
«Τι είπες, Λάιζα;»
«Θα πρέπει να αρχίσουμε να λέμε αντίο… Αντρέ».
Είχε γίνει κατάχλωμος. «Όχι! Όχι!» μουρμούρισε υπόκωφα. «Εγώ δεν πρόκειται να σου πω ποτέ αντίο! Αν έχεις αποφασίσει να φύγεις και να με εγκαταλείψεις κάντο, χωρίς να το ξέρω. Γιατί όταν το μάθω, δεν πρόκειται να σε αφήσω να μου φύγεις ποτέ!»
«Αντρέ μου… το ήξερες, το ξέραμε… κι οι δυο».
«Όχι! Όχι!» επέμενε ξανά και ξανά. «Όχι… Λάιζα!»
Ήταν παγιδευμένη μέσα στον πόνο του και το δικό της. Έγειρε πάνω της και κρεμάστηκε στο λαιμό της τελείως αδύναμος. Αυτό την κλόνισε τον έσφιξε δυνατά στην αγκαλιά της, έμπλεξε τα χέρια της μέσα στα μαλλιά του κι άρχισε να κλαίει.
Ο Αντρέ συνήλθε αμέσως και ξανάγινε δυνατός έτοιμος να αντιμετωπίσει τα πάντα, για χάρη της. «Σώπα, μωρό μου, δε θέλω να κλαις, σώπα, αγάπη μου. Αν εσύ πρόκειται να γίνεις ευτυχισμένη φεύγοντας μακριά μου… τότε κάντο. Μόνο μη μου πεις τίποτα, γιατί δε θέλω να το ξέρω, δε θέλω… Δεν θα το αντέξω να σε δω να φεύγεις από κοντά μου!»
Κλαίγοντας ακόμα άρχισε να τον φιλάει με παράπονο και τα δάκρυα της έβρεχαν το στεναχωρημένο πρόσωπο του.
Με ένα αναστεναγμό την πήρε στα χέρια του και την πήγε στο κρεβάτι τους, την ξάπλωσε τρυφερά κι άνοιξε το μπουρνούζι της, χωρίς να της το βγάλει. Απλώς έγειρε πάνω στο γυμνό της σώμα και άρχισε να τη φιλάει παντού με απόγνωση.
Η Λάιζα σταμάτησε να κλαίει και προσπάθησε να τον ηρεμήσει θέλοντας άλλη μια φορά να του δώσει τα πάντα και να τον δει να της χαμογελάει και πάλι ευτυχισμένος…
Ξύπνησε νωρίς τα ξημερώματα κι ο Αντρέ δεν ήταν δίπλα της, είχε φύγει, αξημέρωτα, για το Ιατρικό κέντρο. Πλάι της πάνω στο μαξιλάρι του ακουμπισμένα με προσοχή πολύχρωμα ροδοπέταλα σχημάτιζαν μια μόνο λέξη. Σ’ αγαπάω!
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ,
«ΤΟ ΤΙΜΗΜΑ ΜΙΑΣ ΕΡΩΤΙΚΗΣ ΒΡΑΔΙΑΣ»
Τον πλησίασε τρέμοντας.
«Αλέξανδρε, δε θέλω να φύγεις».
«Μέσα μου έχω φύγει ήδη, τίποτα… δεν μπορεί να με κρατήσει εδώ».
Το χέρι της σαν από μόνο του ακούμπησε στο στήθος του.
«Σε παρακαλώ μείνε...»
Αμίλητος, το απομάκρυνε αποφασιστικά από πάνω του και άρχισε να ξεμακραίνει. Έτρεξε ξοπίσω του και τον σταμάτησε.
«Περίμενε με ένα λεπτό, θέλω να σου πω κάτι».
«Τι θέλεις;» τα μάτια του είχαν χάσει τη λάμψη τους.
«Δε θέλω να χωρίσουμε σαν εχθροί».
«Ούτε εγώ!»
«Τότε μείνε κοντά μας, μη φύγεις...» του είπε παρακλητικά.
Φάνηκε να το σκέφτεται, τελικά προτίμησε να την προσπεράσει χωρίς καν να πει λέξη.
«Αλέξανδρε, σε παρακαλώ...»
Η βραχνή φωνή της τον σταμάτησε. Γύρισε να τη δει. Το φως από τα διακοσμητικά φαναράκια του κήπου έπεφτε στο πρόσωπο της και στα μάτια της που γυάλιζαν έντονα. Τα μάτια της έκρυβαν ένα παράπονο, τα δικά του ήταν γεμάτα ανησυχία. Κοιταζόντουσαν σαν να φοβόντουσαν να εμπιστευτούν ο ένας τον άλλο. Με μια βαθιά ανάσα, της γύρισε πάλι την πλάτη. Έσκυψε το κεφάλι της και στράφηκε να φύγει, χωρίς να επιμείνει. Τότε άκουσε τη χαμηλή φωνή του και καρδιοχτύπησε.
«Ελπίδα...»
Γύρισε ξαφνιασμένη.
«Ναι...»
Δεν της απάντησε, η στάση του φανέρωνε δισταγμό. Αντάλλαζαν επίμονα βλέμματα, ασυναίσθητα περπάτησαν ταυτόχρονα ο ένας προς τον άλλο και μοίρασαν τη μικρή απόσταση που τους χώριζε. Στάθηκαν αντίκρυ και κοιτάχθηκαν προβληματισμένοι. Ήταν λάθος και το γνώριζαν καλά. Της άνοιξε τα χέρια του και εκείνη από φόβο μην αλλάξει γνώμη και την απορρίψει, χώθηκε μέσα με βιασύνη. Όταν έκλεισαν σφιχτά γύρω από το σώμα της και άκουσε την καρδιά του που χτύπαγε πιο τρελά από τη δική της σκίρτησε από χαρά. Το σώμα του ήταν σφιγμένο και το πρόσωπο του είχε τρομακτική ένταση. Τα μάτια της αγωνιζόντουσαν να διαβάσουν τα δικά του που είχαν μια απέραντη θλίψη. Αυτή η θλίψη την έκανε να ξεχάσει όσα την πλήγωναν. Το μόνο που την ένοιαζε ήταν να τη διώξει από τα μάτια του. Ανασηκώθηκε στις μύτες των ποδιών να τον φτάσει και τα φίλησε διαδοχικά. Το τρέμουλο στο κορμί του πυροδότησε τις αισθήσεις της. Τα χείλη της αναζήτησαν τα δικά του που παρέμεναν σφιγμένα.
«Άφησε με να σε φιλήσω…» τον παρακάλεσε γλυκά.
Κούνησε πάλι το κεφάλι του αρνητικά, μάλλον είχε μετανιώσει και προσπάθησε να την απομακρύνει από την αγκαλιά του.
«Αλέξανδρε… σε παρακαλώ, φίλησε με...»
Έβλεπε στα μάτια του την ίδια έντονη επιθυμία αλλά κάποια σκέψη φαίνεται πως τον συγκρατούσε και την κοίταζε αναποφάσιστος. Πείσμωσε και επέμενε να φιλάει τα κλειστά χείλη του με ένα δυνατό πάθος που τον διήγειρε. Τον άκουσε να αναστενάζει βαθιά πριν νιώσει τα χείλη του να αρπάζουν με τρομακτική ένταση τα δικά της.
Μη σταματάς…σκέφτηκε, με ένα τρελό πόθο που την παρέσερνε στα δίχτυα του. Μη σταματάς, φίλα με μέχρι να πεθάνω.
Τα χέρια της που χάιδευαν το κορμί του ασταμάτητα, εισχώρησαν κάτω από το πουκάμισο του. Ένιωσε το σώμα του να σφίγγεται και τους μυς του να σκληραίνουν. Τα φιλιά του σταμάτησαν απότομα και τα δυνατά χέρια του απομάκρυναν τα δικά της από πάνω του. Πληγωμένη τον κοίταξε κατάματα.
«Πρέπει να φύγεις…» είπε σιγά «και ξέχασε ότι έγινε πριν λίγο… Ήταν λάθος μου!»
«Δεν μπορώ να το ξεχάσω...»
«Τότε φρόντισε να θυμάσαι, πως δεν το προκάλεσα εγώ!» της είπε έντονα και με αυτά τα λόγια απομακρύνθηκε από κοντά της.
Έμεινε ασάλευτη να κοιτάει την πόρτα που έκλεισε στο πρόσωπο της και ύστερα βάδισε, για το μεγάλο σαλέ...
ΜΙΑ ΓΛΥΚΙΑ ΣΟΥ ΜΑΤΙΑ
(της Πηνελόπης Πιατουλάκη)
Μια γλυκιά σου ματιά την τελευταία βραδιά
έχει ανατρέψει τα πάντα στη ζωή μου.
Η θλίψη έφυγε μακριά ήρθε τώρα η χαρά
να γεμίσει με φως την άδεια ψυχή μου.
Ένα γέλιο σου απλό με μαθαίνει να ζω κι
έχει αλλάξει ρυθμό στη ζωή μου.
Ένα χάδι σου αρκεί κι ένα φιλί σου μπορεί
να γεμίσει με ελπίδα ξανά την ψυχή μου.
Έχεις φέρει εσύ μια καινούργια πνοή
στη θλιμμένη ως τώρα ζωή μου.
Θα ήθελα να ήταν αλλιώς να μπορούσα να
αγγίξω το φως κι εσύ να έμενες, για πάντα μαζί μου.
Μια γλυκιά σου ματιά την τελευταία βραδιά
έχει ανατρέψει τα πάντα στη ζωή μου.
Η καρδιά μου πονά, δεν μπορεί δεν τόλμα,
να σου πει πόσα κρύβει, για σένα η ψυχή μου.
Αν και ήρθες αργά να μου φέρεις χαρά
χιλιάδες αστέρια φώτισαν τον ουρανό μου.
Η καρδιά σε ζητά, το κορμί λαχταρά,
μα εγώ δεν μπορώ να αφεθώ στο όνειρο μου.
* * *
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ ΠΙΑΤΟΥΛΑΚΗ
Η Πηνελόπη Πιατουλάκη έχει γεννηθεί, μεγαλώσει και εξακολουθεί να διαμένει σε μια μικρή συνοικία του Πειραιά στο Δήμο Κερατσινίου. Από πολύ μικρή ηλικία της άρεσε να ξεφεύγει με την ονειροπόληση γράφοντας στίχους για τραγούδια και μικρά διηγήματα. Είναι δωρήτρια και ένθερμος υποστηρικτής της δωρεάς οργάνων. Μαχήτρια ζωής, άτομο εξωστρεφές, κοινωνικό, πολύ δοτικό και φανατική φιλόζωος. Έχει δουλέψει πολύ στη ζωή της σε διαφορετικές εργασίες και επί μία εικοσαετία διατηρούσε κατάστημα. Είναι παντρεμένη με μια κόρη που ζει μόνιμα στην Αγγλία και τα τελευταία χρόνια έχει αποτραβηχτεί προσωρινά στο εξοχικό της στον Κόρφο Κορινθίας, όπου ζει ήρεμα και περνάει τις ώρες της γράφοντας. Έχει γράψει δυο αισθηματικά κοινωνικά βιβλία, "Όσα δεν μπορούσα να σου πω τη στιγμή που έπρεπε" και "Το τίμημα μιας ερωτικής βραδιάς", που κυκλοφορούν από τις Συμπαντικές Διαδρομές σε Ελλάδα Κύπρο. Πρόσφατα τελείωσε άλλα δύο βιβλία το "Έρωτας φωτιά" και το "Αγάπα με" που θα κυκλοφορήσουν αργότερα. Παράλληλα έχει ξεκινήσει άλλα δύο μυθιστορήματα που γράφει ταυτόχρονα.
.png)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Περιμένουμε τις απόψεις σας!