Συνέντευξη με τη λογοτέχνιδα Σοφία Δ. Αγραπίδη - ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ

Ο «ΚΕΦΑΛΟΣ - Το Λογοτεχνικό Περιοδικό της Κεφαλονιάς» έχει ξεκινήσει μία νέα δράση με τίτλο: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ» (ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ ΓΙΑ ΤΟΝ 4ο ΤΟΜΟ γίνονται δεκτές έως τις 31/12/2020 - ΥΠΟΒΟΛΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΩΝ: ΕΔΩ) και προσκαλεί όλους τους Λογοτέχνες, Ποιητές και Συγγραφείς να συμμετάσχουν σ' αυτήν. Σκοπός της εν λόγω δράσης είναι η προβολή μέσω αφιερωμάτων και συνεντεύξεων των σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών, Ποιητών και Συγγραφέων, είτε έχουν εκδώσει κάποιο βιβλίο είτε όχι και η δημιουργία του τέταρτου τόμου της «Εγκυκλοπαίδειας των Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών», η οποία έχει συσταθεί σε μία ανεξάρτητη ιστοσελίδα με τη μορφή ηλεκτρονικών τόμων και την έκδοση δωρεάν e-book.

Στη σημερινή μας παρουσίαση στα πλαίσια της δράσης: «ΣΥΓΧΡΟΝΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΕΣ», θα σας παρουσιάσουμε τη λογοτέχνιδα, Σοφία Δ. Αγραπίδη, η οποία συμμετέχει στην «Εγκυκλοπαίδεια Σύγχρονων Ελλήνων Λογοτεχνών» και απάντησε στις ερωτήσεις του Δημοσιογράφου, Λογοτέχνη και Εκδότη του Περιοδικού Κέφαλος, κ. Πλούταρχου Πάστρα, για το λογοτεχνικό της έργο, τα βιβλία και τη λογοτεχνία. 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΗ ΣΟΦΙΑ Δ. ΑΓΡΑΠΙΔΗ

1. Αν έπρεπε να δώσετε έναν ορισμό για τη λογοτεχνία, ποιος θα ήταν αυτός;

Η λογοτεχνία κατ΄ εμέ είναι ένα τεράστιο δέντρο με βαθιές ρίζες τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας, όπου καλλιεργώντας τα μέσω του έντεχνου λόγου επέρχεται η καρποφορία. Τους καρπούς αποτελούν όλα τα γραπτά και τα προφορικά δημιουργήματα τα οποία χαρακτηρίζονται από σεβασμό στην εκάστοτε γλώσσα, ακολουθώντας τους κανόνες και τα χαρακτηριστικά της.

2. Τι μπορεί να προσφέρει η λογοτεχνία στο σύγχρονο άνθρωπο;

Το πλουσιότερο ταξίδι του κόσμου αλλά και σ’  όλο τον κόσμο με πνευματικούς θησαυρούς, την καλλιέργεια του συναισθηματικού μας υπόβαθρου, το μοίρασμα σκέψεων, τα μηνύματα ζωής μέσα από την αστείρευτη πηγή γνώσεων, πληροφόρησης, προβληματισμών, μια γροθιά στην καθημερινότητα κατά τις περιόδους έντασης από τις ταλαιπωρίες που μας έρχονται, τις διαδρομές που μας ξεκουράζουν εκείνες τις ιδανικές ώρες που βρισκόμαστε μόνοι με το βιβλίο  ή την πένα μας (αναλόγως αν διαβάζουμε ή αν γράφουμε), την ψυχαγωγία, την εσωτερική αναγέννηση μέσα από ερεθίσματα που μας δίδονται και όλα όσα ανακαλύπτουμε συνεχώς για αυτόν τον σπουδαίο όρο.

3. Η ποίηση στις ημέρες μας δεν έχει τη θέση που κατείχε παλαιότερα. Για ποιο λόγο πιστεύετε πως συμβαίνει αυτό και πως θεωρείτε ότι θα είναι το μέλλον της;

Η ποίηση για όλους εκείνους που βυθίζονται στο πέλαγος των στίχων και αναδύονται στα γαλήνια νερά αστραφτεροί και ελπιδοφόροι ποτέ δεν χάνει τη θέση της. Γενικά όμως στις ημέρες μας επικρατεί μια σύγχυση όπως την ονομάζω όπου οι άνθρωποι επιδιώκουμε μέσω της ποίησης (έτσι νομίζουμε…) ένα είδος προβολής με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο η πλειονότητα να ξεχωρίσει την αξία της ως λογοτεχνικό είδος, ίσως και την προσφορά της. Ως χαρακτήρας αισιόδοξος βέβαια δεν χάνω την ελπίδα μου γιατί σ’  όλους τους τομείς, στις τέχνες, στις επιστήμες δεν ήταν όλες οι χρονικοί περίοδο ανθοφόρες. Επίσης με χαρά  παρατηρώ ότι πολλά νέα παιδιά έχουν άποψη και μπορούν να διακρίνουν την ποιότητα, πολλοί μεγαλύτεροι δεν διστάζουν πλέον να εκφράσουν την αρνητική τους κριτική λόγω γνώσεων βέβαια, ώστε να βοηθήσουν μελλοντικούς ποιητές να καλλιεργήσουν την ικανότητά τους ή να μην προχωρήσουν αν αυτή δεν υφίσταται.

 

4. Και τώρα μία δύσκολη ερώτηση. Τι σημαίνει για σας ποίηση;

Για εμένα η ποίηση αποτελεί ένα από τους ελκυστικότερους σταθμούς στην καθημερινότητα ως αντικείμενο μελέτης αλλά και ως δημιούργημά μου.

Είναι μαγεία να διαβάζεις και να περνά η ζωή σου ή σημαντικές στιγμές απ’ αυτήν ανάμεσα στους στίχους.

Είναι σαγήνη να γράφεις και σε λίγες λέξεις να αποτυπώνεται ολόκληρη εικόνα ή συλλογή συναισθημάτων.

5. Πότε ξεκινήσατε ν’ ασχολείστε με την τέχνη του λόγου και ποιος ήταν ο λόγος που σας παρότρυνε;

Η αλήθεια βρίσκεται στα παιδικά μου χρόνια όπου πάντοτε ήθελα να έχω τετράδιο και μολύβια για να γράφω λέξεις που άκουγα και δεν ήξερα, ιστοριούλες που έπλαθα με τη φαντασία μου, στιχάκια. Στην συνέχεια διαπίστωσα πως το καθημερινό γράψιμο σε ημερολόγιο ή σε κάποιο τετράδιο ήταν αναπόσπαστο μέρος της ζωής μου, με ξεκούραζε, μου δημιουργούσε ευχαρίστηση να ξεφυλλίζω αυτά που έγραφα και έτσι προχώρησα. 

6. Γιατί γράφετε;

Γράφω γιατί πιστεύω στην ουσιαστική προσφορά των αποτυπωμένων σκέψεων με οποιαδήποτε μορφή του λόγου, για την ομορφιά που χαρίζουν οι στιγμές αυτής της δημιουργίας, γιατί τα γραπτά μένουν , γιατί μεταλαμπαδεύονται τα μηνύματα που φύονται σ’ αυτά, γιατί μπορώ να χαρίσω ένα ταξίδι στους αναγνώστες όπως αντίστοιχα ταξιδεύω εγώ όταν διαβάζω.

7. Ποια είναι η πηγή της έμπνευσής σας; 

Έμπνευση μου δημιουργούν οι αληθινές ανθρώπινες ιστορίες που δίνουν ώθηση για να πετάμε, που μας θυμίζουν το νόημα της ζωής, τα συναισθήματα που διαγράφονται στα ανθρώπινα πρόσωπα, η φύση σε κάθε εποχή, οι αρχαιολογικοί χώροι και φυσικά η Ελλάδα.

8. Με ποιο λογοτεχνικό είδος ασχολείστε περισσότερο;

Αν η ερώτηση γινόταν πριν τρία χρόνια θα έλεγα με την ποίηση. Πλέον με βεβαιότητα μπορώ να πω ότι ασχολούμαι με την ποίηση και με τον πεζό λόγο (διήγημα, παραμύθι και ξεκινάει ένα μυθιστόρημα βασισμένο σε αληθινή ιστορία).

9. Μιλήστε μας για το λογοτεχνικό σας έργο.

Από το 2014 λαμβάνω μέρος σε παγκόσμιους και πανελλήνιους διαγωνισμούς ποίησης απ’  όπου έχω αποσπάσει αρκετές διακρίσεις (βραβεία και επαίνους).Το προηγούμενο έτος έλαβα για πρώτη φορά μέρος με ένα μικρό διήγημα σε κάποιον διαγωνισμό, όπου είχα τη χαρά να λάβω έναν έπαινο.

Αρκετά ποιήματά μου και διηγήματα κατά καιρούς δημοσιεύονται σε έντυπα και διαδικτυακά περιοδικά. Επίσης με ποιήματα συμμετέχω σε αρκετές ανθολογίες.

10. Ποια είναι η αγαπημένη σας ώρα μέσα στην ημέρα που κάθεστε και γράφετε;

Η αγαπημένη μου ώρα είναι εκεί στο χάραμα ή αργά τη νύχτα. Είναι οι ώρες που επικρατεί ησυχία και ταυτόχρονα η φύση οδεύει προς το φως αφού εγκαταλείπει το βαθύ σκοτάδι.

11.  Πως είναι η ζωή ενός λογοτέχνη στα χρόνια της κρίσης;

Δεν μπορώ να απαντήσω με βάση την προσωπική μου εμπειρία καθόσον δεν ασχολούμαι επαγγελματικά με την λογοτεχνία αλλά ερασιτεχνικά από μεγάλη αγάπη. Όμως επειδή γνωρίζω πάρα πολλούς λογοτέχνες από τις παλιότερες γενιές καθώς και της νεότερης εποχής πιστεύω ότι είναι δύσκολο κάποιος να επιδιώξει να βιοποριστεί ως λογοτέχνης αυτές τις εποχές γιατί εκτός της γνωστής κρίσης του έντυπου βιβλίου, καθημερινά εκδίδονται πολλά βιβλία κυρίως στην Ελλάδα με αποτέλεσμα να υπάρχει δυσκολία επιλογής στους αναγνώστες. Υπάρχουν λογοτέχνες επαγγελματίες άλλοι γιατί αξίζουν λόγω ποιότητας κι άλλοι γιατί βαδίζουν σε καθαρά εμπορικά χαρακτηριστικά.

12. Πως θα χαρακτηρίζατε τη λογοτεχνική παραγωγή σήμερα;

Η λογοτεχνική παραγωγή όπως διαπιστώνουμε όλοι πλέον μέσω του διαδικτύου αρχικά, είναι συνεχής αλλά πιστεύω ότι χρειάζεται περισσότερο έλεγχο προκειμένου να αγγίζει σε υψηλό σημείο την ποιότητα της ύλης. Κατά την άποψή μου η μέθοδος της αυτοέκδοσης κλόνισε αρκετά τον τομέα στα καίρια σημεία του.

13. Ποιο θεωρείτε πως είναι το μυστικό της επιτυχίας ενός Best Seller;

Ένα βιβλίο για να γίνει Best Seller πρέπει να δημιουργεί αγωνία στους αναγνώστες, να μην τους δίνει έτοιμη την υπόθεση, να τους προβληματίζει πολύ ή να γεννά σε μεγάλη συχνότητα μηνύματα μέσα από μια υπόθεση που θα την κάνουν δική τους, που θα ταυτίζονται με τους ήρωες.

14. Αν έπρεπε να επιλέξετε ανάμεσα στο έντυπο ή στο ηλεκτρονικό βιβλίο, εσείς ποιο θα επιλέγατε; 

Το πάθος μου στρέφεται στο έντυπο βιβλίο και δεν το μετανιώνω. Μια απόδειξη γι΄ αυτή τη μεγάλη αγάπη είναι ότι στις μετακομίσεις που χρειάστηκε να κάνω με την οικογένειά μου λόγω επαγγελματικής πορείας, δεν υπολόγιζα το βάρος ούτε τον όγκο των βιβλίων μου και τα είχα πάντοτε μαζί μου. Τα μετέφερα με ιδιαίτερη φροντίδα ενώ για άλλα αντικείμενα δεν ανησυχούσα. Είναι άλλη αίσθηση να αγγίζεις το φύλλο, να ξεφυλλίζεις και να βλέπεις τα γράμματα να σου « μιλούν», να μπαίνεις σε βιβλιοπωλείο και να ξεχνάς ότι σε προβληματίζει από τους τίτλους, τα χρώματα, την μυρωδιά του χαρτιού. 

15.  Ποια συμβουλή θα δίνατε σ’ ένα νέο λογοτέχνη;

Δεν θα έδινα μια συμβουλή αλλά όλα αυτά που συμβουλεύω και τον εαυτό μου. Να σέβεται την γλώσσα στην οποία γράφει, να μην υφαρπάζει κείμενα ή ιδέες γνωστών ή αγνώστων ομότεχνων, να μην ψάχνει για δύσκολες λέξεις αλλά να γράφει απλά όπως μιλά, να μην σκέφτεται πως θα γίνει αναγνωρίσιμος μέσα από την λογοτεχνία αλλά ότι θα ταξιδέψει με το ή τα έργα του στην κοινωνία που βρίθει από υλικά αγαθά, κάποιες πνευματικές ψηφίδες για το καλό όλου του κόσμου, για να νιώθε άνθρωπος με την αυθεντική έννοια της λέξεως.

16. Τώρα ας περάσουμε στην πλευρά του αναγνώστη. Ποιο είναι το τελευταίο βιβλίο που διαβάσατε;

Τα «Χρονικά μιας ρευστής κοινωνίας» του  Eco Umberto.

17. Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Αν και δεν μπορώ να απαντήσω επ’ ακριβώς καθόσον είναι πολλοί οι συγγραφείς που μου αρέσουν, θα αναφέρω κάποιους.

Οι περισσότεροι Έλληνες και Ξένοι Κλασσικοί (αρχαίοι, νεότεροι, νέοι).

Ο Νίκος Καζαντζάκης, ο Οδυσσέας Ελύτης, ο Γεώργιος Σεφέρης, ο Γιάννης Ρίτσος, ο Νίκος Γκάτσος, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο Γεώργιος Βιζυηνός, ο Ηλίας Βενέζης, ο Στρατής Μυριβήλης, ο Μενέλαος Λουντέμης,ο Ανδρέας Καρκαβίτσας,η Πηνελόπη Δέλτα, ο Άντον Τσέχωφ, ο Ιούλιος Βερν, ο Αλμπέρ Καμύ, ο OSCAR WILDE, FYODOR DOSTOEVSKY, ERNEST HEMINGWAY, CHARLES DICKENS, WILLIAM SHAKESPEARE, ο Eco Umberto, o Paulo Coelho.

Από τους σύγχρονους στον χώρο του μυθιστορήματος ο Γεώργιος Πολυράκης, η Ιουστίνη Φραγκούλη – Αργύρη, η Ιφιγένεια Τέκου.

Επειδή διαβάζω συνέχεια από παιδί είναι ελάχιστοι οι συγγραφείς που δεν μου αρέσουν. 

18. Ποια είναι τ’ αγαπημένα σας βιβλία;

Το ίδιο ισχύει και γι’  αυτή την ερώτηση γιατί είναι όλα τα βιβλία μου αγαπημένα.

Αναφέρω κάποια …

Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ , Ο ΚΑΠΕΤΑΝ ΜΙΧΑΛΗΣ, ΤΟ ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ, όλα τα μυθιστορήματα των τριών σύγχρονων συγγραφέων, Έγκλημα και τιμωρία, Η ΠΤΩΣΗ, Ο ΑΛΧΗΜΙΣΤΗΣ.

19. Τελευταία ερώτηση. Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια στο χώρο της λογοτεχνίας;

Πιστεύω ότι έρχονται κάποιες εκπλήξεις δημιουργίας….πάντα αφού υπάρχει υγεία πάνω απ’ όλα!

*     *     *

Τα μυστικά του φεγγαριού.

(της Σοφίας Δ. Αγραπίδη)

Ασημένιο το φεγγάρι

στης νύχτας τη θεσπέσια αγκαλιά

θυμίζει ρεμβασμό του δειλινού.

Χαμογελάει στην πλάση

σαν μωρό ακούγοντας γλυκό νανούρισμα.

Εκείνη στρέφει το βλέμμα

στον καταφώτιστο ουρανό και

της γνέφει με το πρόσωπο.

Στην γειτονιά του

με τα παιχνιδιάρικα αστέρια μιλούν

για αυτόν τον έρωτα,

της φωτιάς και του αέρα.

Η φωτιά είναι η κόρη

κι ο αέρας της εσύ.

 Αξεπέραστη η δύναμή σου!

Στα χέρια σου γίνεται δάδα

που καίγεται για ένα σου φιλί.

Η ανάσα σου φουντώνει το πάθος.

Στο πέρασμά της καίει

όλα τα πρέπει και τα μη

κάνοντας στάχτη τους αναστεναγμούς. 

Στις σκιές του φεγγαριού

κρύβονται τα μυστικά της.

Κάθε αστροφεγγιά μιλούν ως το πρωί.

Μια νύχτα έγινε μέρα

από μια λάμψη θεϊκή.

Έριξε τη φεγγοβόλα σκάλα του

με δώρο την υπόσχεση της αιώνιας αγάπης.

Όταν οι παπαρούνες δάκρυσαν.

(της Σοφίας Δ. Αγραπίδη)

Εκείνος ο Φλεβάρης στις αρχές της δεκαετίας του ΄70 έμελλε να χαράξει μια διαδρομή ανείπωτης σωματικής ταλαιπωρίας για το στρουμπουλό αγοράκι που γεννήθηκε μεσημέρι στο Δημόσιο Μαιευτήριο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας.

Οι γονείς βλασφημούσαν την κακή τους μοίρα και στους συγγενείς έλεγαν πως το μωρό πέθανε στη γέννα. Προσπαθούσαν από την πρώτη στιγμή της μαύρης είδησης των ιατρών, να το διαγράψουν κι απ’ την σκέψη τους.

 Παππούδες και γιαγιάδες δεν υπήρχαν, τα πρόσωπα δηλαδή που σύμφωνα με τα κοινωνικά δεδομένα θα έδειχναν ενδιαφέρον στο ζευγάρι, θα βρίσκονταν κοντά του στον τοκετό.O λόγος που το νέο μέλος αντί ευτυχία σκόρπισε τη δυστυχία ήταν ένα μικρό πρόβλημα υγείας στην καρδιά του, το οποίο σύμφωνα με τους γιατρούς ήθελε μια σειρά εξετάσεων και ίσως κάποια επέμβαση με βέβαιες πιθανότητες ίασης.

Την τρίτη ημέρα μπορούσαν να επιστρέψουν στο σπίτι τους με τις οδηγίες των ιατρών.

“Να σας ζήσει, θα είναι τυχερός, θα το δείτε, τους είπε η προϊσταμένη του τμήματος μια έμπειρη, γλυκύτατη γυναίκα. ”Θα σας περιμένουμε πάλι σε επτά μέρες με το νέο μας φίλο είπε ο ειδικός ιατρός. Να μας τον προσέχετε. Ότι σας προκύψει ή ότι χρειαστείτε δεν θα διστάσετε να μας ενημερώσετε και να μας συμβουλευτείτε. Η μάνα κι ο πατέρας δυο νέοι είκοσι δύο και είκοσι έξι χρονών χαμογέλασαν πικραμένοι, χαιρέτισαν τον γιατρό, την προϊσταμένη, τους άλλους γονείς και με την υπόσχεση πως θα ακολουθήσουν πιστά τις οδηγίες τους εξήλθαν από το μαιευτήριο.

Η απόφασή τους ήταν κοινή από την πρώτη στιγμή αφού το πλάσμα που κρατούσαν στην αγκαλιά τους, τους κοιτούσε χαμογελώντας , θα αποτελούσε τεράστιο εμπόδιο στη ζωή τους.

Την ώρα που το μωρό άνοιξε για τα καλά τα ματάκια του κι ας ήταν μόνο τριών ημερών ένα άσπρο περιστέρι κοντοστάθηκε βγάζοντας μια κραυγή..κάτι σαν κλάμα. Τι να σημαίνει αυτό; σκέφτηκε μια ηλικιωμένη κυρία που πέρναγε την ώρα της έξω από το μαιευτήριο.

Προχώρησαν κοιτώντας πολύ προσεκτικά τριγύρω γιατί δεν έπρεπε να τους δει κανένας. Εκείνη τη στιγμή μόνο φοβόντουσαν. Είχε κίνηση ο δρόμος κι αναγκάστηκαν να πάρουν ταξί για την Ομόνοια. Ήδη το βράδυ σκέπαζε την πόλη που είχε υποδεχτεί το 1978 με αρκετά συνταρακτικά γεγονότα στον κοινωνικό, εθνικό, πολιτικό τομέα. Περπάτησαν πιο πέρα από την κεντρική πλατεία της περιοχής σ΄ ένα σκοτεινό στενάκι κι αφού βεβαιώθηκαν ότι κανένας δεν τους είδε, τύλιξαν σφιχτά το μωρό με την κουβέρτα που είχαν σε μια τσάντα, το τοποθέτησαν ενώ κοιμόταν σ’ έναν κάδο απορριμμάτων ρίχνοντάς του από πάνω χαρτιά και εφημερίδες που βρήκαν πεταμένες τριγύρω. Έφυγαν γρήγορα χωρίς να γυρίσουν να κοιτάξουν πίσω τους, χωρίς ίχνος εμφανούς πόνου αλλά με ένα συνονθύλευμα σκέψεων βαθιά στον πυθμένα του εσωτερικού τους κόσμου.

Ξημέρωσε και κατά τις επτά ένας κύριος πηγαίνοντας στη δουλειά του σ’ ένα εργαστήρι άκουσε τα κλάματα του βρέφους. Απορημένος αρχικά πίστεψε πως προέρχονταν από το ράδιο κάποιου πλανόδιου, στη συνέχεια έψαχνε τριγύρω σε κάτι πεταμένα κουτιά. Τέλος ανακάλυψε το αγγελούδι που παγωμένο προσπαθούσε να δώσει σημεία ζωής. Το πήρε κατατρομαγμένος στην αγκαλιά του και τα δάκρυά του κύλαγαν στο σαστισμένο πρόσωπό του. ”Θεέ μου μονολογούσε..ένα μωρό στα σκουπίδια” και ταυτόχρονα καλούσε σε βοήθεια τους περαστικούς μέχρι που σταμάτησε μπροστά του το “100” και ο μόνος τόπος που μπορούσαν να παραδώσουν το μωρό ήταν το Μαιευτήριο. Αυτές τις οδηγίες τους έδωσαν οι ανώτεροι μέσω των ασυρμάτων.

Το προσωπικό μόλις είδε τον αγαπημένο τους μπέμπη στα χέρια του χωροφύλακα και έναν κύριο να κλαίει δεν μπορούσε να καταλάβει τι γινόταν..μόλις χτες έδιναν οδηγίες στο νεαρό ζευγάρι. 

Έγινε μια προσπάθεια αναζήτησης των γονιών αλλά είχαν δώσει διαφορετικά στοιχεία διεύθυνσης. Όταν οι αρχές πήγαν στην γειτονιά που είχαν πει στην προϊσταμένη ότι ζούσαν, κανείς δεν γνώριζε τίποτα. Από τότε άρχισε ο μεγάλος αγώνας εκείνης της γλυκιάς νεογέννητης ψυχής.

Τον μικρό με τα μεγάλα καστανά μάτια, το έντονο βλέμμα για την ηλικία του και την κλονισμένη υγεία ανέλαβε η κοινωνική υπηρεσία του Δήμου Αθηναίων. Το αρμόδιο προσωπικό τον αγάπησε τόσο πολύ, που στιγμή δεν σταμάτησαν να τον φροντίζουν και να καταβάλουν κάθε προσπάθεια προκειμένου να γιατρευτεί. Εκείνη την παγωμένη νύχτα η υγεία του επιδεινώθηκε. Για πολύ καιρό κάθε μέρα παρουσίαζε κι ένα νέο πρόβλημα στα ζωτικά του όργανα. Η ζωή κυλούσε κι ο μικρός σκόρπιζε χαμόγελα από το πληγωμένο του κορμάκι, σαν τα κυκλάμινα που φύονται στα βράχια. Απορούσαν όλοι μαζί του. Πριν καλά καλά κλείσει τον πρώτο χρόνο της ζωής του τον βάφτισε μια κυρία, εθελόντρια νοσηλεύτρια του Ερυθρού Σταυρού η οποία ανέλαβε όλα τα έξοδα των θεραπειών και των επεμβάσεων στο εξωτερικό.

Το πρόβλημα στην καρδιά του ήταν το εύκολο, είχαν προκύψει σοβαρότερα θέματα στα νεφρά, στα μάτια του, στα κάτω άκρα. Κανένα “φιλεύσπλαχνο” ζευγάρι δεν επιθυμούσε να το υιοθετήσει το βασανισμένο γλυκύτατο μωρό.

Η μοίρα του είχε προκαθορίσει να γίνει ένας πραγματικά επίγειος και επουράνιος άγγελος. Μεγάλωσε σε ένα σπίτι του Ερυθρού Σταυρού με το προσωπικό να τον υπεραγαπά, να του μαθαίνει τη ζωή. Μέσα σ’ όλες τις άλλες οργανικές δυσκολίες από τα τρία του χρόνια ήρθε η απώλεια της όρασής του. Δεν τον εμπόδιζε τίποτα να μάθει τους τρόπους για την ατομική του υγιεινή, να είναι ευγενικός, να χαμογελά και να μην πτοείται από ότι του συνέβαινε. Δεν κατάφερε να πάει στο γυμνάσιο στην ηλικία που έπρεπε καθόσον είχαν προτεραιότητα οι συνεχείς εξετάσεις, επεμβάσεις, θεραπείες. Με τη δύναμη και το θάρρος που αντλούσε από την αληθινή του πίστη τελείωσε το νυχτερινό γυμνάσιο σε ηλικία τριάντα χρονών. Είχε κερδίσει την αγάπη των συμμαθητών του με την απέραντη καλοσύνη του. Ανέπτυξε και καλλιτεχνικές ικανότητες οι οποίες τον έκαναν γνωστό μέσω της ομάδας που συμμετείχε σε περισσότερο κόσμο. 

Αυτός ο νέος που δεν ζούσε χωρίς τα δεκαπέντε του χάπια, που τον πέταξαν στα σκουπίδια οι ίδιοι οι γονείς του, που ποτέ δεν γνώρισε συγγενή αγαπούσε τα μικρά παιδιά και φρόντιζε να τους κάνει δώρα, να τα χαϊδεύει στο κεφάλι και να τα συμβουλεύει χωρίς οι ορίζοντες των γνώσεων να είναι τόσο ανοιχτοί όσο των περισσότερων ανθρώπων που την λέξη αγάπη απλά την λένε..δεν την βιώνουν.

Είχε απίστευτη αίσθηση του χιούμορ, ανεξάντλητα και έξυπνα τα αστεία του.

Έδωσε τόσα πολλά στους φίλους του που ίσως να μην το κατάλαβε ποτέ.

Το νήμα της επίγειας παρουσίας του κόπηκε σύντομα όπως ήταν φυσιολογικό σύμφωνα με το βαρύ ιστορικό της κλονισμένης του υγείας.

Έφυγε από ένα μεγάλο νοσοκομείο με το χαμόγελο στα χείλη, μια λαμπρή ανοιξιάτικη μέρα λίγο μετά τα γενέθλια των τριάντα οκτώ του χρόνων. Η είδηση για το αιώνιο ταξίδι του ήρθε σε μια πολύ καλή του φίλη ένα μεσημεράκι που τρεις παπαρούνες στον αρχαιολογικό χώρο των ΑΕΡΗΔΩΝ δάκρυσαν...

Κανένας από όλους εμάς που θυσιάζουμε αρκετό χρόνο από τη ζωή μας στις υποκριτικές εκδηλώσεις, στα βασανιστικά πρέπει, στον ανούσιο δρόμο του “φαίνεσθαι” δεν μπορεί να φανταστεί πόσα μάτια έκλαψαν για αυτό το σπάνιο πλάσμα.

Δίδαξε την αξία της ζωής, δίδαξε την αξία της αγάπης...κι ας μην ένιωσε ποτέ την αγκαλιά κάποιου δικού του ανθρώπου, ήταν κοινωνός του αληθινού νοήματος της πίστης..αυτός ο άγγελος που γεννήθηκε με τα φτερά βαθιά πληγωμένα.

Ένα δίδαγμα αμύθητης αξίας όλη του η ζωή..για εμάς που η ολιγοπιστία μας εξωτερικεύεται με την παραμικρή συννεφιά..

Για όσους παλεύουν ποδοπατώντας ζωές για τα πλούτη..

Για όσους ερωτεύονται τις θέσεις και ποτέ αληθινά τη ζωή

Για όλους που όταν επέλθει το τέλος τους...κανείς δεν βουρκώνει..

Έχουν περάσει λίγα χρόνια από το πέταγμά του προς στην αιωνιότητα και δεν έπαψαν στιγμή να τον σκέφτονται οι άνθρωποι που είχαν την τύχη να τον γνωρίσουν, όλοι όσοι συνεργάστηκαν μαζί του.

Βουρκώνει η φίλη του όταν ανταμώνει κάθε άνοιξη τις τρεις παπαρούνες, νιώθει την αγάπη της αθώας ψυχής που άνοιξε τα φτερά τόσο δυνατά ξεπερνώντας κάθε πληγή της επίγειας πορείας του.

Η θύμησή του παραμένει ως αναστάσιμη λαμπάδα!!

Τα γενέθλια της επόμενης μέρας.

(της Σοφίας Δ. Αγραπίδη)

Σήμερα έχω τα γενέθλιά μου είπε τρέχοντας προς την επί χρόνια φίλη του, ο νεαρός που δυο σχεδόν δεκαετίες σέρνεται στα δύσβατα μονοπάτια της ορφάνιας, της ανεργίας, της ανέχειας..που βυθίζεται στον βούρκο των ναρκωτικών και ξαναβγαίνει στον αφρό του πελάγους με τη βοήθεια των φίλων.

Κλείνω τα 37 μου αλλά έχω 22 χρόνια να δεχτώ ευχές γι' αυτήν την μέρα. Σχεδόν ποτέ δεν γιόρτασα τα γενέθλια, αν και το ήθελα πολύ. 

Η φίλη του προσπαθούσε να είναι όσο περισσότερο γινόταν κοντά του τα πρωινά με όλες τις μορφές των καιρικών φαινομένων πάνω από δέκα χρόνια από την μέρα που γνωρίστηκαν. Έτσι την εμπιστευόταν και συχνά πυκνά της έλεγε για την ζωή του με έναν ξεχωριστό τρόπο που περιείχε και χιούμορ. Δεν ήθελε να βαραίνει την ψυχολογική κατάσταση των ανθρώπων. Της είχε πει την ημερομηνία της γέννησής του αλλά στο τρέξιμο της καθημερινότητας οι διάφορες ευθύνες την έκαναν να το ξεχάσει. Φέτος ήταν η πρώτη φορά που εξέφρασε τόσο έντονα την επιθυμία του για ευχές και ίσως κάποιο γλυκό!

Εκείνη την στιγμή έκανε την εμφάνισή της με ιδιαίτερους ελιγμούς μια πανέμορφη πεταλούδα και προσγειώθηκε στα κατακίτρινα άνθη του φυτού που αποτελούσε τον διάκοσμο στο διπλανό παρτέρι. Στάθηκε αρκετά σαν να ήθελε να κάνει αισθητή την παρουσία της στους δύο συνομιλητές.

Βλέποντάς την ο Αναστάσης βούρκωσε και ψιθύρισε "η γιαγιά μου έλεγε πως οι πεταλούδες συμβολίζουν τις ψυχές που έχουν φύγει". Υπέροχα! Ήρθε την καλύτερη μέρα γι' αυτό και στέκεται. Διακωμωδώντας συνέχισε « είναι μεγάλη γιατί οι δικές μου ψυχές όλες έχουν φύγει». Που να φτάσει μια μικρή πεταλούδα όπως αυτές που βλέπουμε συνήθως. Μέχρι τα πέντε θυμάμαι την μάνα μου, ήταν πολύ όμορφη αλλά η ζήλια του πατέρα μου που μόνο να πίνει ήξερε την τελείωσε μια ώρα αρχύτερα. Τόσα χρόνια αυτό για τον πατέρα προσπαθούσε να το κρύψει. Ένιωθε άσχημα ο ίδιος.

Μετά η γιαγιά που με λάτρευε και μείναμε μαζί ως τα 12 όπου ήρθε η δική της σειρά. Τον δυνατό ρόλο της ανατροφής μου ανέλαβε η κυρά Μυρτώ η γειτόνισσα που δεν με ξεχώριζε απ' τα παιδιά της.

Τι σου τα λέω πάλι..τόσα χρόνια σε έχω τρελάνει με τα ίδια και τα ίδια αλλάζοντας θέμα με την μαεστρία που τον διέκρινε προς αποφυγή συγκινήσεων.

Α! Δεν σου είπα χτες βράδυ είδα στο όνειρό μου πως προσπάθησαν να με ληστέψουν. Ευτυχώς που ξύπνησα γρήγορα και μόλις συνειδητοποίησα τι γινόταν στο όνειρο με έπιασαν τα γέλια λέγοντάς μου "Βρε Αναστάση, τι να σου κλέψουν εδώ που είσαι (πότε στον ξενώνα των αστέγων πότε στο παγκάκι που κάλυπτε μια μεγάλη μουριά) ; Αφού δεν έχεις τίποτα και ότι σου δίνουν οι περαστικοί είναι για την ημέρα. Είπα κι εγώ μήπως μου έκλεβαν τα γλυκά για τα γενέθλιά μου μονολόγησε αυτοσαρκάζοντας ..και γέλαγε τόσο καλοκάγαθα.Όλα αυτά τα χρόνια της είπε νιώθω πως είσαι για εμένα και τους φίλους μου εδώ σαν αυτές τις κολώνες, τις πολύ γερές που έβαλαν στην γέφυρα του Ρίο -Αντίρριο. Ανησύχησα τις προάλλες που είχες να φανείς μια εβδομάδα και τα μάτια του έλαμπαν για μια ακόμη φορά κι ας ήταν στην πραγματικότητα θολωμένα από την πίκρα.Τα παιχνιδίσματα που έκαναν δυο γάτες ευτυχώς, τροποποίησαν την συζήτηση γιατί η φίλη του δεν ήθελε να ακούει όλα αυτά τα καλά. Θεωρούσε πως απλά έκανε αυτό που της έλεγε η ψυχή της χωρίς τυμπανοκρουσίες, δημοσιογράφους (αν και αρκετές φορές την πλησίασαν..) και δημοσιότητα γενικά.Με τις γάτες να κυνηγιούνται και να του ρίχνουν το ποτηράκι με τον καφέ ακολούθησε τέτοιο γέλιο που δεν μπορεί κανείς να περιγράψει.

Μπορεί όμως να σκεφτεί κάθε άνθρωπος με την στοιχειώδη λογική πως άλλοι που δεν έχουν γευτεί τα αληθινά προβλήματα όχι μόνο δεν γελούν, όχι μόνο δεν διακωμωδούν  τις καταστάσεις αλλά αντίθετα επιτρέπουν στο σκοτάδι του θυμού και της αχαριστίας να βασιλεύει στη ζωή τους.

Ήρθε η ώρα να φύγει η φίλη του εκεί ανάμεσα στον καφέ που δεν πρόλαβε να πιει ο Αναστάσης, στις γάτες που απολάμβαναν το παιχνίδι τους...κι ας σκόρπισαν τον καφέ, στις γάτες που περιστρέφονταν γύρω από τα πόδια αφού ήξεραν πως σε καμιά περίπτωση δεν θα τις μάλωνε.

Αύριο του λέει η φίλη του θα γιορτάσουμε τα γενέθλιά σου με προφιτερόλ! να είναι εδώ και οι φίλοι σου. Αυτός επέμενε για ώρα .."μα δεν είναι ανάγκη, δεν πειράζει, έτσι το είπα κτλ.".

Ξημέρωσε και η επόμενη μέρα έλαμπε με τις ηλιαχτίδες να έχουν φωτίσει κάθε στενάκι. Τρέχοντας έφτασε η φίλη του κι αυτός μόλις την είδε από τη μια γέλαγε σαν παιδί που του 'φεραν το αγαπημένο του παιχνίδι, από την άλλη βούρκωσε, δεν ήξερε πραγματικά τι να κάνει.

-Φώναξε και τους άλλους του είπε ενώ ταυτόχρονα άνοιγε το κουτί με τα πολύ φρέσκα γλυκά.

Μόλις ήρθαν οι άλλοι 3 και τους είπε τι ακριβώς γινόταν άρχισε ένα όμορφο τραγούδι που μόνο οι θεοί μπορούσαν να πετύχουν.

Ήταν τόσο χαρούμενοι όλοι !!!Τραγουδούσαν στον φίλο τους κι αυτές οι αθώες ψυχές έδιναν ευχές πολλές και στην φίλη τους βέβαια.

Της ζήτησαν και μια φωτογραφία για ενθύμιο είπαν.

Τα πιο λαμπρά γενέθλια ήταν αυτά έξω από το μικρό γραφικό εκκλησάκι με τις ευχές να φτάνουν στον ουρανό και τα γέλια να διανθίζουν την ατμόσφαιρα, με τα σπουργίτια να σπεύδουν για τα ψιχουλάκια τιτιβίζοντας σαν να ήθελαν κι αυτά να ευχηθούν.

-Δεν το περίμενα να έρθεις!!Μπράβο έχεις λόγο!!Θα μου πεις τόσα χρόνια σε ξέρω...αλλά να έρθεις μόνο για τα γενέθλια;Tι να πω..."καλά έλεγε η γιαγιά μου να μην απογοητεύεσαι γιατί όπως το κακό ...έτσι και το καλό έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις".

Τέλος τηλεφώνησε σε έναν παλιό του γείτονα να του πει με μεγάλη χαρά πως χτες είχε γενέθλια και τα γιόρτασε σήμερα με μεγάλη χαρά!!!!!!!!!

Τα γενέθλια της επόμενης μέρας δεν είχαν διακόσμηση και τούρτα, μεζεδάκια και κόσμο, αλλά είχαν αληθινή χαρά! Την χαρά που φωτίζει τα σκοτεινά από τα βάσανα μονοπάτια της ψυχής και που τον έκανε να αλλάξει σκέψεις και οδό!

*     *     *

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΟΦΙΑΣ Δ. ΑΓΡΑΠΙΔΗ

Η Σοφία Αγραπίδη κατοικεί στην Αθήνα. Γεννήθηκε το 1968 στην Ανδραβίδα του Νομού Ηλείας όπου και μεγάλωσε. Αποφοίτησε από το Γενικό Λύκειο της πόλης της ενώ στην συνέχεια παρακολούθησε το τμήμα Β. Λογιστών, το τμήμα Προγραμματιστών Η/Υ καθώς και το τμήμα Γραμματέων σε ΙΔ.ΙΕΚ στην Πάτρα. Η επαγγελματική της πορεία συνδέθηκε με τον Στρατό Ξηράς όπου υπηρέτησε για 27 χρόνια ως υπαξιωματικός στο Υγειονομικό Σώμα. Ασχολείται περίπου 20 χρόνια με σεμινάρια στον τομέα της ψυχολογίας, γνώσεις και πρακτικές που την βοηθούν στην καθημερινότητά της η οποία είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εθελοντική προσφορά στον ανθρωπιστικό τομέα. Επίσης ασχολείται με την ιστορία, την ελληνική παράδοση, την λαογραφία, τους παραδοσιακούς χορούς και είναι μέλος σε σχετικούς φορείς εντός και εκτός των Αθηνών. Τα βιβλία ανήκουν στις μεγάλες της αγάπες από τότε που θυμάται τον εαυτό της, μαζί κι ο γραπτός λόγος. Από πολύ μικρή πάντοτε κρατούσε μολύβια και χαρτιά, αποτύπωνε όπως μπορούσε ανάλογα με την ηλικία και τις γνώσεις της κατά τα παιδικά της χρόνια σκηνές από την εξοχή, την αυλή του σπιτιού της, τα έθιμα στις γιορτές, εικόνες και συναισθήματα από τα σιδηροδρομικά ταξίδια στο μικρό χωριό της μητέρας της κάπου στην Μεσσηνία. Σε ηλικία 10 χρονών κάποια από τα ποιήματά της καθώς και μια ιστοριούλα είχαν λάβει την κριτική ενός γνωστού εκδότη – συγγραφέα της εποχής. Κατά την διάρκεια της υπηρεσιακής της πορείας κείμενα, ποιήματα καθώς και φωτογραφίες που έστελνε σε περιοδικά και εφημερίδες έπαιρναν τον δρόμο της δημοσιότητας χρησιμοποιώντας συνήθως ψευδώνυμο. Επώνυμα για πρώτη φορά δημοσιεύτηκαν ποιήματά της στο περιοδικό ΜΥΡΤΙΛΟ των εκδόσεων ΟΣΕΛΟΤΟΣ το 2014. Η δημοσίευση σε έντυπα και διαδικτυακά μέσα, ποιημάτων, κειμένων, διηγημάτων της συνεχίζονται και σήμερα. Επίσης ποιήματά της και διηγήματα φιλοξενούνται σε αρκετές ανθολογίες. Το 2014 συμμετέχοντας σε έναν Παγκόσμιο Διαγωνισμό Ζωοφιλίας απέσπασε το Α’ Βραβείο μελοποιημένης ποίησης. Από τότε ακολούθησαν κι άλλες συμμετοχές σε Πανελλήνιους και Παγκόσμιους Διαγωνισμούς στον ποιητικό τομέα από όπου οι διακρίσεις συνεχίστηκαν (απαριθμούνται στις 14). Το 2019 με την πρώτη συμμετοχή της στον τομέα του διηγήματος, ήρθε η πρώτη διάκριση στον πεζό λόγο. Έχει μελετήσει πολλά βιβλία, κάτι που δεν σταματά. Η γραφή είναι αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς της. Έχει αδυναμία στα χειρόγραφα γι΄ αυτό αποτυπώνει σε τετράδια τους στίχους ή τα δημιουργήματα του πεζού λόγου. Με κάθε τομέα που ασχολείται προσπαθεί να διερευνά και να γνωρίζει όλες τις πτυχές του. Ως εκ τούτου παρακολουθεί από πολύ μικρή παρουσιάσεις βιβλίων και σχετικές εκδηλώσεις εμπλουτίζοντας τις γνώσεις της γενικότερα ως προς την συγγραφή και την έκδοση. Ο επόμενος άμεσος στόχος της είναι η δυνατότητα διόρθωσης - επιμέλειας κειμένου, όχι μόνο με τις γνώσεις της γραμματικής και του συντακτικού αλλά μαθαίνοντας κάθε μυστικό και τεχνική επ’ αυτού. Έτσι παρακολουθεί σχετικό σεμινάριο που κατά το παρελθόν πραγματοποιούσε το ΕΚΕΒΙ (Εθνικό Κέντρο Βιβλίου). Μέχρι σήμερα δεν ακολούθησε τον δρόμο της έκδοσης καθόσον είναι αυστηρή κριτής με τον εαυτό της πιστεύοντας πως για να παρουσιάσεις σε βιβλίο όσα γράφεις πρέπει να επέλθει η ωριμότητα μέσα από στάδια, κριτικές, δοκιμασίες. Άλλωστε πολλοί συγγραφείς κράτησαν σε χειρόγραφη μορφή τα έργα τους. Το μέλλον όμως είναι άγνωστο ..ίσως να φυλάσσει εκπλήξεις.